Op 12 november rond de klok van 9 uur ga ik te neergeslagen op een bankje ten noorden van Tilburg zitten. De pijn in mijn hiel is echt niet te harder en ik besef dat het mis is. Een paar dagen later wordt de diagnose hielspoor vastgesteld en begint mijn hoop op het lopen van de Duinhopper 201 te vervliegen. De weken erna worstel ik met emotie en stap ik zo nu en dan op de MTB, maar de drang naar het heel lang lopen blijft. Uiteindelijk besluit ik te starten en wandelend van start te gaan. Geen idee hoe ver ik zal gaan komen, maar overal op het parcours ben je binnen een uur in de bewoonde wereld.
Maarten, Alexandre en ik verzamelen de dag voor de start bij François en genieten van de gastvrijheid van François en Annie. Je ouwehoert dan wat af en neemt nog een laatste biertje waarna je na 4 uurtjes slaap er weer uit mag. Ontbijtje erin, koffie, laatste checks en in de auto naar Den Helder. Vanaf daar is het ontspannen in de trein naar Schiedam en vervolgens met de bus naar Hoek van Holland.
In Hoek van Holland is er reeds een groep lopers en op een natuurlijke wijze verzamelen we met zijn allen in de lokale vistent. De sfeer is goed en op geplande tijd gaan we van start! Ik begin met hardlopen omdat die gast van de TV nog een shot wil en ik merk dat het eigenlijk best goed gaat. Zo dribbel ik rustig achteraan door en weet ik in de eerste twee uren 16 kilometer af te leggen. Wel merk ik mijn hiel al aardig geïrriteerd begint te raken en niet veel later besluit ik de rest te gaan wandelen. Voordeel van wandelen is dat je bijna geen pauzes nodig hebt omdat je wandelend prima kan eten, drinken, kleding wisselen en batterijen kan wisselen.
Na Scheveningen kom ik eindelijk in bekend gebied. Ik check de route tot aan Katwijk nog even op de GPS en berg deze dan op, dit stuk ken ik op mijn duimpje. Vlak voordat ik bij Wassenaarseslag ben krijg ik te maken met regen. Mijn regenbroek heb ik niet aangedaan omdat ik dacht dat het een buitje was. Als ik anderhalf uur later in Katwijk aankom heb ik het nog steeds koud. Vlak voor Katwijk zie ik de trackers van Maarten, François, Alex en Ingo. Als ik hen op een paar 100 meter genaderd ben zie ik de trackers ineens weer bewegen. Die ratten hebben mij natuurlijk ook zien aankomen en voelen zich te goed om geassocieerd te worden met een wandelaar! Ik wandel in mijn eentje naar een vistent en bestel tevreden een berg kibbeling. Ondertussen kleed ik mij warm aan, vervang wat dingen en check waar iedereen uithangt en wat de status van de Duinhopper Whatsapp groep is. Jean-Pierre blijkt een paar 100 meter terug in een strandtent te zitten, maar ik ga niet terug. Jean-Pierre heeft aangeboden de algemene back-up te zijn in geval van nood, fantastisch initiatief!
Met volle kibbeling buik en een donsjackie aan ga ik weer op pad, de nacht in. De nachten zijn magisch. Je loopt dan in je eigen bubbel met een GPS schermpje voor de navigatie en een hoofdlamp voor de oriëntatie. Je wereld wordt heel klein. Ik hobbel een paar uur tevreden door de duinen en een stukje over het strand. Op dat stukje strand zit een man onder een paraplu. Arjan vond het een goed idee om na zijn werk de Duinhoppers te voorzien van wat eten en drinken, geweldig idee! Na Noordwijk vervolg ik gestaag mijn weg en kom dan bij de Langevelderslag waar ik mijn broer tref. Gezellig met zijn tweeën in een bubbel door de Amsterdamse Waterleidingen.
Ik had een paar weken terug de Amsterdamse Waterleidingen verkend met Eelco, die dit stuk route voor zijn rekening had genomen. Prachtige route met allemaal minipaadjes. Echter had ik mij toen niet beseft dat die minipaadjes soort van onzichtbaar zouden zijn in de nacht. Mijn broer en ik vermaken ons prima en het is een hele kunst om goed te navigeren. En na een paar uur navigatieplezier zien we vlakbij ons ineens een rood licht. Op fluistertoon vragen we ons af of dat een duinwachter is. Naderbij gekomen blijkt het Eelco te zijn. Hij staat daar al 8 uren te blauwbekken met bier, worst, kaas, snoep en cola. Geniaal, totaal onverwachts! Mijn broer en ik maken gretig gebruik van de verzorging en Eelco is blij dat hij ook eindelijk naar huis kan. Ons Waterleidingen-navigatie-verhaal zal nog minimaal een uur duren en we hobbelen weer door. Na een half uurtje zien we weer een lichtje, deze keer wit en we vragen ons wederom af of het een duinwachter is. Deze keer blijkt het Peter Scheutjens te zijn die een rondje heeft gelopen. Hij heeft moeite met navigeren omdat hij dat nog niet eerder heeft gedaan met een GPS. Met zijn drieën vervolgen we onze weg en zodoende komen we tegen middernacht in Zandvoort de duinen uit.
Nog maar net uit de duinen worden we wederom getrakteerd op een mooie verzorgingspost. Deze keer door Peter Swager en zijn vrouw Viviënne. Echt geweldig die pop-up verzorgingsposten. Bouillon, banaan, cola, chips en eventueel een shaggie als je zou willen. Daarnaast hadden ze nog een mooie digitale aanmoediging gecreëerd die ons de energie moest geven voor het volgende stuk richting IJmuiden.
Mijn broer ging richting zijn auto en Peter en ik liepen de duinen weer in op zoek naar François die slechts een kwartiertje voor ons liep vanwege een navigatiefoutje. Het tempo zat er weer aardig in en al snel bereikten we Bloemendaal. Nu was het nog minder dan 16k te gaan, maar mijn benen en voeten waren wel een beetje klaar. Ik zocht de luwte van een duin op en Peter liep alvast door. Ik lag daar een kwartiertje te genieten van de sterren en de verminderde druk op mijn benen. Ik was weer alleen na uren gezelschap, weer terug in mijn bubbel. Moeizaam kwam ik weer op gang en na een minuut of tien zag ik een lampje. Alweer een verrassingspost dacht ik, of een duinwachter? Dichterbij gekomen bleek het Peter weer te zijn. Dat navigeren ging weer niet helemaal lekker en hij had een rondje gelopen. Samen Duinhoppen we verder en ik vraag zo nu en dan nog een korte pauze aan. Peter heeft ondertussen ook besloten te gaan stoppen in IJmuiden en vindt het allemaal prima. Aan het end van de Kennemerduinen nog een paar keer flink omhoog en dan lopen we IJmuiden binnen. Tevreden lopen we naar het eindpunt van de Kidsrun waar ons een warm welkom wacht door Jean-Piere Jalhaij en Harry de Vries. Vuurkorf, soep, bier, cake, en ga zo maar door. John en François zijn ook nog niet zo lang binnen en we praten nog even gezellig na.
Ik heb erg genoten van de wandeling en vond het fantastisch te zien dat er zo veel mensen op de been waren om de Duinhoppers te helpen. Ik wil iedereen dan ook heel hartelijk bedanken voor de goede zorgen en de support. De Duinhoppers wil ik hartelijk bedanken voor het vertrouwen in ons hopelijk tot de volgende Duinhopper. De Duinhopper is een blijvertje!
Hop hop, don’t stop!
Marek
