Wendy ziet iets voorbij komen van het WNF over een actie die het opneemt tegen plastic in de oceanen. Niet veel later heeft ze het allemaal doorgelezen en meldt mij enthousiast dat ze dit echt een goeie actie vindt en een kilometer door de zee gaat zwemmen tegen het plastic in de oceanen. We zijn al geruime tijd bezig met bedenken wat nou een goede manier is om ons in te zetten voor een schonere planeet en deze actie spreekt aan omdat iedereen hier debet aan is en zijn steentje kan bijdragen door minder plastic te gebruiken. Daarnaast zal het zwem avontuur plaatsvinden in Scheveningen op World Cleanup Day met honderden andere mensen die hopen op een schonere toekomst en zich daarvoor inzetten. Onze kinderen zullen door deze actie zien dat je zelf een verschil kan maken en dat er wel degelijk mensen zijn die om de aarde geven.
Via de site van WNF maakt Wendy een actiepagina aan om donaties mogelijk te maken en post het vol vertrouwen op Facebook, ik deel het bericht ook en dan is het afwachten. Er gebeurt niks in de daarop volgende dagen en Wendy vindt het tijd voor actie. Dan maar iets anders dan zwemmen, ze organiseert een yogales waarbij het volledige deelname geld naar de zwem-actie zal gaan. De eerste €300,- zijn binnen en huur voor de locatie is ook niet nodig aangezien het plaatselijk cultureel centrum de Cour de zaal gratis ter beschikking stelt.
De reacties op de yogales-actie waren zeer positief wat ons de dagen erna stof tot nadenken gaf. Langzaam vormde zich een idee om te proberen nog meer geld op te halen, maar dan met hardlopen. Het beste idee leek mij om gewoon rondjes te gaan rennen en dat besprak ik met Wendy. Proberen waard antwoordde zij.
Ik dacht dat ik als ultraloper wel een beetje hoog moest gaan inzetten om geld in te zamelen, dus bedacht ik dat ik voor elke €5,- een rondje om de Schans van 960m zou lopen met een max van 150 rondjes. De €300 die Wendy met yoga had binnengehaald telden ik direct mee, dus de teller stond direct op 60 rondjes. Twee dagen na het posten van de rondjes-actie stond er meer dan €800 op de actie pagina, wat betekende dat ik inderdaad 150 rondjes zou moeten gaan lopen. Ik dacht na over een uitbreiding van het aantal rondjes en overlegde nog even met Stef. Die zag mij het liefst 500 rondjes lopen, dus 24 uur later postte ik dat het aantal maximale rondjes was opgehoogd naar 220.
Ook het benodigde bedrag voor 220 rondjes werd binnen een paar dagen gehaald en nu zou ik er echt aan moeten geloven. Zo veel mensen die de plastic actie steunen! Onze verwachtingen waren zwaar overtroffen. Of wilde men mij gewoon zien lijden op het asfalt met monotone rondjes?
Naarmate de dag van de waarheid dichterbij kwam, werd ik nerveuzer. Was toch een beetje uit de hand gelopen dat rondjes lopen en nou ook niet bepaald mijn ding. De laatste drie nachten voor de start had ik goed geslapen en ik werd best goed wakker op vrijdag de 13de. Goed eten, spullen neerzetten bij de Schans, nog een bakkie koffie en met het hele gezin naar de Schans voor de eerste ronde.
Om 8.00u is het zo ver en gaan Wendy, Dana, Thygo en ik van start om het eerste rondje van de 220 te lopen. De Lokale pers en fotograaf leggen de start vast en na een het eerste rondje wens ik de kids veel plezier op school en Wendy met haar yogales. Ik loop alleen verder. Tempo net iets boven de 10k/u zodat ik mezelf niet over de kop loop in de eerste paar uren. Ik denk niet na over wat ik aan het doen ben en streep het ene na het andere rondje af. Mijn aftreepblad bestaat uit 11 stroken van 20 vakjes. Ik neem mij voor om die eerste strook maar zo snel mogelijk weg te werken en binnen twee uur begin ik aan strook 2, rondje 21. Elke keer als ik op driekwart van een rondje zit, zie ik de start/finish. In rondje 22 zie ik iemand staan bij de start/finish maar ik kan nier direct zien wie het is. Als ik dichterbij kom, zie ik dat het Iwan, mijn broer, is. Wat een leuke verrassing, hij is vanuit Oegstgeest hierheen gekomen om een paar uur mee te lopen.
Na een aantal rondjes met Iwan zie ik weer iemand staan, wederom is de persoon niet direct te herkennen omdat het te ver weg is. Het blijkt Bas Teulings te zijn. Ook hij is helemaal klaar met de plastic ellende en nu lopen we gezellig met zijn drieën. Op deze manier is er genoeg afleiding waardoor de rondjes gestaag wegtikken. Wendy is ondertussen ook klaar met haar yogales en komt even kijken hoe het gaat. Zij staat bij de start/finish en heeft het druk met uitleggen aan voorbijgangers wat er momenteel gaande is op de Schans. Collega’s Tom en Mariska komen als verrassing ook nog even supporten in de ochtend.
Na 28 rondjes houdt Iwan het voor gezien en reist hij weer af naar Oegstgeest. Bas is ondertussen ook weer terug naar zijn zaak en het lijkt erop dat ik weer een stuk alleen zal lopen. Echter dient de volgende loper zich alweer aan. Wie er nou precies wanneer is aan komen waaien weet ik echt niet meer. In de middag sluiten sowieso Jaber Herman en Bram van Diemen aan. Jaber vindt het hele verhaal geweldig en geeft aan in ieder geval tot 12 uur ’s nachts te blijven. De rondjes gaan nog steeds lekker ondanks de hitte waar ik wel serieus last van heb. Niet een intense hitte zoals midden in de zomer, maar wel ruim boven de 20 graden en continu vol in de zon.
De start/finish locatie is het centrale punt waar mensen komen en gaan. Wendy en de kids regelen alles daar en blijven iedereen maar voorzien van informatie. Vriendjes van de kids hangen ook uren lang rond het centrale punt en steppen regelmatig een rondje mee. Wendy moet ondertussen ook allerlei dingen regelen zoals Dana naar en van turnen, Thygo van en naar de Rugby en tussendoor ook eten maken. In haar logistieke uitdaging krijg ik ook nog ergens een pizza voor mijn neus. Niet verkeerd als je al een uurtje of 11 onderweg bent. Ik heb de hele dag vrij weinig gegeten vanwege de warmte, maar die pizza gaat er aardig in en ik weet de helft weg te krijgen.
Het aantal supporters is inmiddels verhoogd met onder andere Gabriëlle, Anja en man, Joost en Astrid, Michael, Mariëlle en vast en zeker nog meer mensen die ik vergeet te noemen. Ik neem regelmatig een paar minuten pauze om even op adem te komen en gezellig te babbelen. Langzaam begint het wat af te koelen en kom ik in de buurt van het halverwege punt. Om 21:19 is het dan eindelijk zo ver en streep ik rondje 110 weg, na 13u19m en 105km. Dit is een lekker moment, nu is het nog minder dan de helft zodra ik weer begin met lopen. Ik blijf de daarop volgende 20 rondjes rustig aan doen en blijf aardig wat pauzes pakken en ouwehoeren. Om 0:14u heb ik 130 rondjes gedaan en begint het flink rustiger te worden qua support en lopers. Er lopen nog 1 of 2 lopers mee en Wendy is ook weer terug op de centrale plek nu ze zeker weet dat de kids slapen.
De rondjes gaan langzamer en langzamer en de pauzes worden steeds langer. Het semi slaapwandelen is nu echt begonnen. Wim Peeters is net aangesloten en support mij een aantal uren door de nacht. Wendy blijft ook stug op haar centrale plek en probeert mij te stimuleren te blijven eten en drinken. Mariëlle en Max hebben de wekker midden in de nacht gezet en komen ook nog een paar rondjes meelopen en supporten, super lief natuurlijk.
Om 03:34 komt er een mentaal momentje aangezien ik rondje 150 afvink. Wendy heeft de afgelopen dagen meerdere keren gezegd dat rondje 150 wel ff een dingetje kan worden aangezien dat mijn eerste maximale aantal rondjes was. Midden in de koude vermoeide nacht beseffen dat je klaar had kunnen zijn is niet heel ontspannend. Maar ik ben blij met de mijlpaal en neem een uitgebreide pauze waarbij ik ook even 10 minuten onder een dekentje ga liggen. Om 04:00uur houd ik de pauze voor gezien en start ik weer op. Alle lopers en supporters hebben hun bed opgezocht en Wendy en ik zijn met zijn tweeën. Wendy is het lopen ook niet vreemd en we lopen een rondje of 10 samen. Heeft wel wat om midden in de nacht met zijn tweetjes over de Schans te lopen.
Op een gegeven moment krijgt de vermoeidheid grip op ons en gaan we een rondje wandelen. Langzamer en langzamer gaan we en we zwalken alsof we beschonken uit de kroeg komen. Ik weet wat mij te doen staat en geef aan dat ik ga versnellen. Eerst het wandel tempo omhoog naar speedhiken en daarna weer een korte dribbel erin. Bij het centrale punt kom ik Wendy weer tegen die ondertussen onder het dekentje is gekropen. Ik roep iets over afvinken en voel het loopvuurtje weer aanwakkeren. Het is tijd voor een nieuwe tactiek om de laatste 60 rondjes te beslechten. Het rondje Schans is eigenlijk meer vierkant waardoor ik het perfect kan opdelen in vier delen. Vanaf de start ren ik een kwart gevolgd door een kwart op hoog tempo hiken, dan weer een kwart rennen en het laatste kwart weer hiken. Het blijkt de juiste tactiek en de kilometers gaan weer rond de 7 minuten voorbij.
Zodra het licht wordt, biedt ook de eerste medeloper zich alweer aan, Rien uit het dorp. Hij had gehoord dat er een idioot heel veel rondjes om de Schans aan het lopen was. Ik vertel hem al lopend wat mijn huidige tactiek is en zo loop/hiken we een rondje of 15 samen weg. Ondertussen wordt de rest van het dorp ook langzaam wakker en zie ik de reeds bekende hondenbezitters een voor een voorbij komen op de Schans. Lambert, Karin en hun kids komen ook nog even voor het sporten kijken hoe het mij ondertussen vergaat en Karin regelt een zak heerlijke worstenbroodjes. Judith is ondertussen ook weer op de Schans en hangt nog de nodige versieringen op, want het moet er wel een beetje feestelijk uitzien als het Brabants Buske zo komt….Merlijn en Angela staan ook langs de kant en Anja, die er vrijdagavond ook was, is ook weer van de partij.
Ik schreef al dat Jaber het een fantastische actie vond en op vrijdag uren lang meegelopen en gefietst heeft. Zaterdagmorgen was hij terug om tot het einde mee te lopen en te supporten. Halverwege de ochtend kregen we ook nog steun van de Bram en zijn loopmaatjes en later was Bram met een groepje druk bezig met bootcamp op de Schans. Er was een hoop support om de laatste loodjes dragelijk te houden. Er is ondertussen ook een behoorlijke groep kinderen aanwezig die net als de vorige dag regelmatig meefietsen, meesteppen en soms zelfs een rondje meerennen.
Tegen 11.00uur komt het Brabants Buske aangereden. Dat is een busje van Omroep Brabant waarin een jong vrolijk nieuws team zit dat door heel Brabant rijdt om nieuws vast te leggen. Wendy ontvangt hen en even later wordt mij gevraagd of zij een rondje mee kunnen fietsen en mij dan wat vragen kunnen stellen. Lijkt mij helemaal prima en ik krijg een microfoontje opgespeld. De verslaggever en cameraman stappen op een omafiets en proberen mij bij te houden. Echter slingeren zij alle kanten op waarop zij besluiten van zitplaats te wisselen, dat gaat wel. Al hardlopend beantwoord ik de vragen van dit vriendelijke stel. Terwijl de cameraploeg de supporters en Wendy nog het een en ander vraagt, loop ik rondje 199. Het Brabants Buske moet eigenlijk weg, maar blijft toch nog heel even hangen en ook rondje 200 leggen zij vast. Om 11:25 na 27u25m heb ik er 200 rondjes en dus ruim 192km opzitten. Weer een dikke mijlpaal, nu nog slechts 20 rondjes +1.
Ik heb best even nodig om aan rondje 201 te beginnen. De ophef die een cameraploeg met zich meebrengt heeft er ook voor gezorgd dat ik een beetje vergeten ben om te eten en drinken. Enige optie is dus wat langer pauzeren en bijtanken. Het zijn nog maar 20 +1 rondjes, maar dat is ook niet te onderschatten als je al meer dan 190k gelopen hebt. Mijn lichaam is nog in prima staat, alleen naast de bal van mijn beide voeten begint het flink pijn te doen door een blaar. Ik heb de blaar aan beide voeten al uren kunnen negeren, maar de pijn begint nu toch echt flink te worden en bij rondje 206 besluit ik een rondje te wandelen. Ik kan mijn voeten ook niet meer normaal neerzetten en het tempo zakt naar zo’n 5km/u. Das niet wat ik voor ogen heb voor de laatste 15 rondjes en ik vraag Wendy om tape te halen. Na rondje 208 is Wendy terug en laat ik mij in het gras zakken. Schoenen en sokken uit, wat een bevrijding, en de blaren checken. Ik warm een mesje op en prik de blaren door, voelt meteen al beter. Vervolgens een goede laag tape erover, sokken en schoenen weer aan en gaan. Ik pak het kwart rondje rennen en hiken weer op en mijn tempo stijgt weer naar mijn tevredenheid. De pijn onder mijn voeten ebt weer langzaam weg en bij rondje 212 heb ik er totaal geen last meer van.
Ik had verwacht dat de laatste 10 rondjes steeds sneller zouden gaan door de endorfine en adrenaline vanwege het naderende eindpunt, maar dat gevoel blijft uit. Rondje 216 dan misschien dat gevoel? Ook niet, want ik weet dat het nog steeds bij 5km lopen is en ook daar kan je gewoon een uur over doen. Rondje 217, niks. Rondje 218 dan? Nee hoor, niets. Gewoon weer lopen en hiken afwisselen dan maar. Ik begin met het rennen van rondje 219 en kom bij de hoek waarvan ik weer zou moeten gaan hiken maar besluit nu toch echt door te gaan. Het euforische gevoel dat alle pijntjes wegneemt begint op te komen en mijn snelheid gaat gestaag omhoog. Redelijk snel volbreng ik rondje 219 en vol energie begin ik aan het laatste rondje. Wendy komt naast mij lopen en een hele berg kinderen fietst, rent en stept om ons heen. Verschillende supporters en medelopers lopen dit rondje ook allemaal mee. Steeds sneller gaat deze laatste ronde en onder luid gejuich komt de hele stoet over de denkbeeldige finish van rondje 220. Ik streep het laatste vakje weg en draai om voor nog een rondje. Joop Werson zou namelijk goed betalen als ik rondje 221 zou lopen en filmen. Na 220 rondjes linksom vond ik het daarom wel gepast om 1 rondje rechtsom te lopen. Ook dit laatste rondje lopen er veel mee en om 14:38, na 30u38m, sluit ik het rondjes lopen dan ook echt af met 221 rondjes en 212k op de teller.
Met de aanwezigen drinken we een welverdiend biertje en genieten we na van een fantastisch evenement met dank aan alle donateurs, supporters en medelopers. Het was heel mooi om te zien hoeveel steun er was voor deze actie en hoeveel mensen er wel degelijk proberen om de wereld wat mooier te maken. Dankjulliewel allemaal voor jullie bijdrage inzet en de hoop!
Liefs Wendy, Marek & de kids
