Dat was me weer wat… een nieuwe ervaring rijker! De DNF!!!
Ik bespaar je alle details over het terrein en dat soort zaken. Dat heeft Barend waarschijnlijk beter verwoord dan ik zou doen. Wel kan ik zeggen dat het terrein heftiger is dan wat ik ooit eerder meegemaakt heb.
Maar over mijn DNF en wat daarna kwam wil ik wel nog even kwijt. Het was me allemaal wat. Nadat ik de beslissing genomen had dat ik ermee zou stoppen vergat ik al snel dat ik zelf gelopen had… die avond was nog erg druk in ieder geval.
De start
Vanaf het begin gingen we in twee groepjes verder. Barend & Marek voorop, Chris en ikzelf erachteraan. Vanaf het begin zat je al op smalle singletrails waar je moeilijk kon passeren. Al zou je er eentje voorbij komen dan zat je weer achter een aantal anderen. Dus gewoon wachten tot je wat meer ruimte had. Mijn idee was ook dat er nog genoeg kilometers zouden komen… 120!
Na iets van 15 kilometer kwam ik Chris eigenlijk niet meer tegen. In het begin liep ik nog stukken met hem samen. Ook al neem je je voor om dit soort races samen te lopen… het lukt toch niet echt.
Ik liep de meeste tijd dus alleen en na 25 kilometer kwam ik op de eerste verzorgingspost. Het was ook al goed te merken dat het die dag erg heet zou gaan worden… en dat werd het ook.
De eerste berg had ik hier overwonnen en eigenlijk nog niet echt last van waar ik later echt wél last van zou krijgen… mijn rechter knie! Wel een iets zeurend gevoel maar verder niet hinderlijk.
In de beklimmingen die volgenden ging het prima. Het afdalen daarna was het probleem. De tweede afdaling voelde ik dat het zeurende gevoel in mijn knie pijn ging doen. Op de hoogvlakte op de tweede piek liep ik Marek weer tegen het lijf. Hij was net zijn stokken aan het opbergen omdat de afdaling eraan zat te komen en hij prima af kan dalen en die dus daarvoor niet nodig heeft. Vanaf dat punt hebben we samen tot de 62 km gelopen waar ik later uit zou stappen.
De knie
Aangekomen in het dal van de tweede afdaling stond Barend nog bij de verzorgingspost. Hij had even gewacht op ons omdat hij wist dat we eraan zouden komen. We hebben alles weer bijgevuld en gingen verder.
De beklimming van de derde berg ging mij weer erg goed af. Liep eigenlijk het hele gedeelte goed voorop en Marek liepen we zelfs kwijt. Was ook mijn bedoeling omdat dat niet zijn sterkste onderdeel is en ik juist in de afdalingen weer minder. Mijn idee was dus dat we samen weer bij de verzorgingspost op kilometer 62 zouden zijn. Al snel liep Marek bij me in de afdaling. Ik kreeg toen echt last van mij KUT KNIE! Marek is het hele stuk bij me gebleven.
Snelheid was redelijk, na de 62km lag ik op de 39ste plek van de 167 en dus best prima voor mijn doen. Ik haal mijn gewin meestal pas in de tweede helft.
Eenmaal aangekomen op km 62 realiseerde ik me dat er weer een bergje aan zat te komen met een afdaling van iets van 1.000 meter. Daarna zouden nog iets van 4 a 5 kleinere toppen van ook gewoon nog 200 a 300 meter krijgen. Ik had het snel bekeken voor mezelf. Met enige ellende zou ik het wel uitgelopen hebben maar dan zou ik waarschijnlijk wel problemen krijgen in de voorbereiding naar de TDS in augustus dit jaar. Drie maanden nog en ook gewoon weer 120 km met 7.250 hoogtemeters.
Ik vraag aan Marek wat hij verstandig zou vinden en krijg een antwoord terug waar ik dus echt helemaal niets aan heb… “Ja Maarten, ik weet ook niet of het zo verstandig is om een 120 km trail te lopen in dit terrein en dat doen we ook gewoon”. Kut, ik moest het dus zelf maar beslissen.
Op dit punt kwamen de letters DNF voor het eerst in me op… Marek maakte even een foto van dit momentje…
De beslissing
De mannen stonden even verbaast toen ik plotseling zei dat ze maar samen verder moesten gaan.
Het is een gek gevoel moet ik wel zeggen. Ik was nog erg fit en had het fysiek (makkelijk) kunnen uitlopen. Gewoon een zogenaamde verstandige beslissing genomen maar wel met een erg dubbel gevoel. Ik liet hun in de steek en besefte meteen dat ik niet DAT GEVOEL zou hebben als ik over de finish zou komen na zo ontzettend veel uren hardlopen. Dit kun je niet beschrijven en snappen überhaupt alleen maar de mensen die dit ook ooit eerder gedaan hebben. Het is echt een emotioneel moment kan ik je vertellen. Je bent een dag aan het hardlopen en alleen maar heel erg bewust met je omgeving bezig. Één enkel moment geen ontzag voor de ondergrond en je ligt uit de race. Zeker in het terrein van de Festa Trail! Niet normaal wat een terrein is dit! Echt de MOOISTE en UITDAGENDSTE trail die ik ooit gelopen heb. Dat waar je maanden naartoe gewerkt hebt is ineens afgelopen. WAT NU denk je dan! Je bent echt blij dat je de finish gehaald hebt maar nadat ze de chip van je schoenen geknipt hebben baal je al weer dat je klaar bent.
RotspadZool
Na 26 km zagen de zolen eruit alsof je 1.000 km gelopen had. Schoenen zijn zo goed als nieuw!
Maar goed we dwalen af
Ik zeg dan “ik stop”… meteen chip inleveren… busje komt zo en na en kleine twee uur ben ik terug bij de finish!
Omdat ik geen depressief uitstapgevoel had heb ik daar nog zeker een uur rondgehangen. Omgekleed, biertje gedronken, wat gelult met mensen, de eerste finisher van de 73 km trail zien binnenkomen, etc. Toen had ik er wel genoeg van en ging terug naar het huisje een kwartiertje rijden van de finish. Mooi niet dus! Kom ik bij de auto zie ik alleen maar hardlopers over de weg gaan bij de auto. De 12 km ladies run die eerder gestart was komt even binnen. SHIT-zooi! Ik kon dus nog drie kwartier wachten voordat het rustiger werd.
Plannen wijzigen
Uiteindelijk vertrek ik naar het huisje… kom daar aan… pleur mijn racevest en andere shit in de woonkamer… pak een blik bier uit de koelkast en trek hem open op de waranda… stuur Chris voor de gein een Whatsapp met de vraag “Ben je al boven op berg 4” … wat krijg ik terug: “Daar ben ik uitgestapt”. Wat hij daar doorgemaakt heeft zal hij zelf nog wel in een verslag schrijven. Dat bespaar ik je dus.
Binnen tien minuten had ik mijn biertje op… gedouched en al weer halverwege naar de finish. Eenmaal aangekomen geen Chris… weer even bellen dus. Hij was gestrand in een dorp 25 km verderop. Wachten voor hem op vervoer was geen optie dus ik maar weer snel terug naar de auto. Dat stuk daar naartoe was nog even ruim een half uur rijden. Tijdens het rijden besefte ik me ook eigenlijk dat het ook wel een enorm tering eind is wat we zo weg trappen op een dag in al die uren.
Ik had maar wat in geprogrammeerd in de TomTom. Chris stuurde wel een naam van het dorpje en straat maar het was niet helemaal duidelijk. In de TomTom leek het op de route te liggen dus maar op goed geluk daar naartoe. Vol gas die kant op… goed wat auto’s ingehaald onderweg… ik was nog in de race zullen we maar zeggen… lekkere competitie drang. Bovendien had ik het beeld van Chris voor me die ergens depressief in een park van een onbekend Frans dorpje moest liggen. Dan wil je echt maar één ding… opgehaald worden. Het was immers ook zijn eerste DNF… of hoe ze het ook mogen noemen. Eigenlijk moet het DNFF zijn… Did Not Fucking Finish!
Ik stond dus aan de verkeerde kant van het park… telefoon erbij… en hij roept al “draai je maar om”… en inderdaad in de verte zie ik hem staan.
En ja hoor… daar zat hij op een bankje met zijn schoenen uit. Spullen in de auto gegooid… terug naar het huisje… Chris een douche pakken… even snel een kipsaté met friet eten op het terrein van de huisjes. Daarna was er eindelijk tijd om even te rusten… het is dan ook al half elf ’s avonds. Chris begint dan wel moe te worden en gaat naar bed. Ik lig wel op mijn bed maar slaap niet echt. Zit te rekenen hoe laat Marek en Barend binnen moeten komen. Plan is om 12 uur ’s nachts weer richting finish te gaan.
Het avond programma van een DNF’er gaat weer verder
Chris probeer ik wakker te maken maar hij blijft toch liever liggen… hij is kapot!
Ik weer in de auto… kwartier later ben ik weer bij de finish en er is nog opvallend veel bedrijvigheid. Toch leuk om te zien dat er nog zo veel mensen rondhangen na middernacht om de finishers binnen te halen. Zelfs een paar honderd meter van de finish stonden ze op straat te wachten.
Drie kwartier later zie ik ineens Barend binnen komen. Hij zag er nog prima uit voor zover je dat kunt zeggen van iemand die net 19 uur heeft hardgelopen door onherbergzaam terrein en dat voor een deel in het donker.
Weer iets van 20 minuten later komt Marek binnen lopen… Hij zag er net zo fris uit als Barend…
Gaaf detail is dat Pierre Toussaint al vanaf die vroege ochtend aanwezig is. Festa Trail is zijn ding en laat dan ook niets aan het toeval over. Dat was ook te merken. Vanaf het ophalen van je startnummer tot aan de finish kan er weinig verkeerd gaan behalve je eigen kut-knie of Chris zijn geval.
Pierre Toussaint en Marek bij de finish.
We gaan nog even met zijn allen op de foto onder de finish boog. De bar is dan net dicht gegaan en we besluiten naar het huisje terug te gaan. Daar nog bier zat!
Daar aangekomen ontwaakt Chris ook uit zijn powernap en hij is weer de oude Chris!
Na de nodige biertjes en alle verhalen is het plotseling 03:30… tijd om naar bed te gaan…
Zondag zijn we weer naar huis gereden… ook nog een hele etappe! 1.100 km met 24 blikken bier… ging prima 😉 Marek hoefde als beloning voor de enige finisher in de auto niet te rijden op de terugweg.
Volgend jaar is mijn revanche!
2016 ga ik terug om de race alsnog uit te lopen. Het is echt de moeite waard en raad iedereen ook aan deze ooit te lopen. Het is niet een trailrun zoals je ooit eerder gelopen hebt. Het is echt een enorm avontuur dat je niet wilt missen en zeker helemaal volbracht wilt hebben.
Het is jammer maar we gaan verder
Één ding heb ik wel geleerd… een DNFF moet je niet te zwaar aan tillen…
Dat gelul van “pijn is voor even en opgeven voor altijd” is echt gelul in dit geval! 120 km rennen is iets waarbij je echt van te voren niet weet wat er komen gaat. Zeker niet met deze Festa Trail waarbij het ook nog eens tegen de 30’C was! Het water loopt net zo snel uit je lijf als het erin gaat 🙂
Denise Foster wil ik graag ook nog even benoemen en bedanken voor de goede zorgen!
Maarten Schön
