We gingen voor de volle ronde van 245 km… we eindigden met bier en pizza ergens op 175 in Morsbach… De 125 km kidsrun hebben we dus wel volbracht en ook een prima tijd van 21 uur neergezet. Verder een mooie ervaring rijker.
Bij de start wordt ons doodleuk medegedeeld dat we onze dropbag in kunnen leveren maar dat we hem hoogstwaarschijnlijk niet kunnen gebruiken omdat het CP dicht zal zijn als we daar aankomen. Heel handig… Maar goed, aanpassen in je kop en starten. Eten en drinken hebben we genoeg en er zijn vast nog plekken om een croissantje te scoren… we zien wel en weg zijn we.
Is geen probleem als je dat eerder weet. Je kunt je daarop richten, je materiaalkeuze op aanpassen en van tevoren je beter informeren over de mogelijkheden voor een tussenstop waarvan je zeker weet dat dit open is. Deze info hadden we eerder willen/moeten hebben. Aanpassen op situaties die zich voordoen is geen probleem maar dit is niet handig. Je betaalt immers ook goed geld voor een race waar je nu in dit geval dus niets meer dan een gps tracker voor tijdregistratie en T-shirt krijgt.
Na de start duurt het nog de nodige kilometers voordat het besef er is dat we voorlopig nog wel even paar dagen buiten in de regen moeten doorbrengen terwijl we eindeloos door natte weilanden en over eindeloos lange brede verharde boswegen moeten lopen. Veel geestdodendere setting kunnen we ons niet voorstellen en zal later ook de reden zijn dat we alle drie op hetzelfde moment zeggen dat bier en pizza een beter idee is. Alexandre doet dan nog een gooi naar de finish maar gooit zelf dan ook enkele kilometers verderop de handdoek in de ring. Zijn enkels opgezwollen en ook helemaal klaar mee.
Stukje Marek…
Umbrella man
Het kan nu niet ver meer zijn en dan zien we Linda (vrouw Maarten), Els (schoonma Maarten) en de vader van Maarten. Ik loop al een uurtje alleen op een minuut of 5 achter Alex, François en Maarten en zie het niet meer zitten. De paden zijn meestal dodelijk saai omdat het van die oerdegelijke Duitse lange brede valse platte DDR paden zijn. Ik kijk nog eens op de GPS en zucht omdat ze dus niet op 65k en ook niet op 66k staan, pfff, wat een ellende. Waarom doe ik dit en hier? Waarom loopt ik überhaupt dit soort klote evenementen! Ik besluit dat ik er gewoon mee kap als ik ze straks eindelijk ergens tegenkom. Het moet namelijk leuk zijn en ik vind het niet leuk, alles doet al pijn en de rugzak is te zwaar. 67k… nog steeds niet nakkes nada, mijn god wat heb ik een moeite om iets positiefs te bedenken terwijl ik dat wel probeer. De troosteloze brede weg leidt mij uit het bos tussen eindeloze weilanden door en dan zie ik eindelijk Els staan. Een zucht van verlichting en ik loop ietsepietsie opgewekter verder. Els loopt mij tegemoet en heeft uiteraard de stipjes op de tracking website bekeken en zegt mij enthousiast dat het super goed gaat!
Ik besluit mijn eerdere besluit in te trekken en geef aan dat ik wel even een mentaal dipje heb. De rest staat mij op te wachten en we nemen nog even een pauze alvorens verder te trekken over de Bergischer Panorama Steig. Mijn dip is voorbij en ik heb het weer naar mijn zin. Wat een waanzinnige omwentelingen kunnen je hersenen teweegbrengen.
Gestaag glijden de kilometertjes voorbij en langzaamaan komen we in de buurt van het enige Checkpoint op 125k. Na 20u59m lopen Maarten en ik het dorpje binnen van het CP. François volgt 2 minuten later volgens de stand… maar liep wel tegelijk met ons binnen 🙂 . Dit was toch wel ff een aanfluiting aangezien we een paar minuten voor de start te horen hadden gekregen dat het CP tussen 0.00 en 7.00 dicht was en dat we dan niet bij de dropbag zouden kunnen…Uhm, maar das ons enige CP en ons enige dropbag. In de regels was aangegeven dat het tussen 3.00 en 6.00 dicht was en we dan geen warme maaltijd konden krijgen maar de tassen zouden ergens onder een afdak staan zodat we wel aan onze eigen spullen zouden kunnen.
Echter hadden wij Linda en Els als mentale ondersteuning en die verbleven in het CP-hotel. Zij hadden bij de eigenaar geregeld dat er warme soep en koffie en broodjes wel beschikbaar zouden zijn als wij eraan zouden komen. Gewoon zoals op de website vermeld stond dus. Ze kregen de sleutel en we konden gewoon het CP in, maar das natuurlijk niet de bedoeling als je iets organiseert. De organisatie heeft zelf al wel aangeven dat dit voortaan inderdaad anders aangepakt gaat worden; volgend jaar gaat het dus wel in orde zijn.
Na de voortreffelijke verzorging door Linda en Els gingen we de donkere nacht weer in en liep Alex voor ons (Maarten, François en Marek) uit. Ik zit weer vol energie en loop heerlijk op kop. Maarten krijgt vreselijk last van slaap en krijgt een behoorlijke dip…wat hij zelf mag beschrijven ?
Stukje Maarten…
Door de 21 uur baggeren door de natte zooi zijn mijn voeten doorweekt en beginnen symptomen van trenchfeet te vertonen. Geen nood… heb dit eerder gehad en weet dat de race met wat drogen, tapen en met mijn geheime wapen de “Meindle Tessin Identity” schoenen zeker niet voorbij gaat zijn.
We vetrekken van het CP maar op de één of andere manier start ik niet meer op en val letterlijk tijdens het lopen in slaap. De snelheid is eruit en Marek en François zetten deze helft de toon en proberen het tempo hoog te houden. Ik volg maar half en momenten dat ze iets uit hun racevest moeten halen is voor mij net genoeg tijd om weer aan te haken.
Regelmatig val ik tijdens het lopen in slaap… die ene hersencel die nog actief is registreert soms nog net dat ik om dreig te vallen en stuurt het been aan wat me overeind zal houden en ik maak af en toe een zijstap. Daardoor schrik ik weer wakker en zo gaat het lekker verder. Heerlijk dit… ergens geniet ik ook wel van deze fase in de race. De leegte van de bubbel waarin je zit… geen besef van tijd en afstand… de automatische piloot heeft het blijkbaar overgenomen.
Ik heb er mentaal nog nooit zover doorheen gezeten en Marek grapt dat ik nu ook eens weet wat hij vaak moet doormaken. Sfeer blijft uiteraard goed en we trekken elkaar er wel doorheen.
François geeft aan dat hij last heeft van zijn heup en zijn snelheid is er dan ook helemaal uit bij hem. Maar ook zijn automatische piloot stuurt hem hier en daar wat bij. En dat allemaal al na zo’n relatief korte afstand/tijd in de race. We hebben wel gekkere dingen gedaan.
We gaan zo nog zeker tientallen kilometers verder en als we een bankje zien maken we daar gretig gebruik van om ons even te herpakken en een 2 minuten powernapje te nemen. Het helpt allemaal niet meer.
eikels… 🙂
In Nespen op kilometertje 154 hebben Linda en Els geregeld dat er speciaal voor ons lopers een cafétje iets eerder open gaat en zal er een warme kop soep en koffie zijn. De verwarming staat verschrikkelijk heet… heerlijk even bijkomen. Alex loopt daar al iets op ons vooruit, hij rookt nog een sigaret en we zien hem nog vertrekken.
Even soepje in Nespen op 154
Linda en Els
Na iets van 32 uur is het voor ons dan echt klaar en besluiten we in het volgende dorp pizza en bier te gaan doen. We hebben uiteindelijk toch nog een lekker avontuur van 175 kilometer mogen beleven.
Mooi ook dat na dit besluit alles in je lijf pijn gaat doen… je brains hebben als je nog in de race zit toch enigszins controle over de pijn die je voelt… dit verdring je grotendeels in racemodus maar valt weg als je begint te denken aan stoppen en dan is het echt snel klaar. Grote les hier is dat je nooit moet denken aan stoppen… dan is het einde ineens in zicht en is het echt klaar.
Alex recharging… paar km voordat hij stopte
François loopt binnen in Morsbach
Bergischer Ultra was weer een mooie leerschool en we kunnen je verzekeren dat het ondanks dat het een mooie landschapsloop lijkt echt een grote niet te onderschatten bitch is! Goed te lopen en zeker niet het zwaarste parcours die we gelopen hebben maar zeker wel een mentale sloper.
Peter Scheutjens hebben we ergens voor de finish nog opgezocht en in Lindlar binnengehaald. Hij liep als enige deze race uit in een tijd van 59h51.
Finish foto met Peter Scheutjens in het midden
Overige foto’s staan HIER in een album.
En nog een videotje…
