Hieronder van ieder van ons een paar woorden over hoe we onze alternatieve LEO route ervaren hebben.
——————–
Marek
Vertrokken om 10:00 op vrijdagmorgen met een klein cluppie lopers die we kennen. Het programma was duidelijk, 222,22k afronden binnen 48 uur volgens de zelf opgestelde regels waar iedereen mee had ingestemd. Ieder van ons heeft minimaal de Legends trail gefinisht en kan navigeren als de beste, echter liepen we als een stel schapen in Spoordonk direct de verkeerde weg in na de start. Even warmdraaien zeg maar.
De stemming was goed en het weer ook waardoor het tempo net iets hoger lag dan lief is voor een afstand waar nederigheid geboden is. Wellicht lag het aan een nieuwkomer in ons groepje, Wouter. Deze jonge hond heeft aardig wat stoere dingen in een behoorlijk tempo gelopen, en liep al gauw op kop samen met Maarten.
De natuurgebieden rondom Middelbeers passeerden de revue en al snel zaten we in het militaire oefenterrein op de Oirschotse heide. Door de vele regen van de dagen ervoor was het normaal zo mulle zand nu goed hard geworden en konden we in eerste instantie goed doorlopen. Echter was dit geluk van korte duur en werden we toch nog op flink wat kilometers tanksporen en omgewoeld zand getrakteerd.
Langzaamaan zakte het tempo wat naar normale standaarden en dribbelden we het gebied rond de Bockenryder binnen. Zeer mooi gebied met kabbelende beekjes en momenteel fantastisch gekleurd door de herfst. Iedereen voelt zich nog steeds prima en er is weinig verschil in tempo zodat de lopers vaak niet meer dan een paar minuten uit elkaar lopen wat de rivm richtlijnen weer ten goede komt.
We nadere het einde van het eerste deel en stappen na een uurtje of negen en half na 76k bij Maarten zijn tuin in. Bijtanken qua eten, drinken, energie. Linda legde ons volledig in de watten maar was ook blij toen wij de deur weer uitgingen đ
Deel twee gaan we verder zonder Wouter, want die kon onze onzin niet meer aan. Of konden wij Wouter niet meer aan? Nee, gekkigheid, hij had nog andere verplichtingen de volgende dag en zwaaide af. Deel twee ging van Maartenâs huis naar Marekâs huis. Goirle naar Terheijden, maar dan door het bos.
Ff een beetje opstarten en daarna weer een dribbeltje. Tis tenslotte allemaal renbaar in Brabant. Al snel zaten we tussen de weilanden om de verbinding te maken naar de Alpense en Chaamse bossen. Normaal niet zoân vervelend stuk, maar nu wel omdat het begon te regenen en waaien. Geen zin in natte zooi en geen zin in een regenjas omdat het te warm is om dan hard te lopen. Dus tandje erbij en doordouwen naar de beschutting van het bos. In mijn herinnering zou het maar een kilometer of drie moeten zijn, echter bleek het een kilometer of zeven te zijn voordat we goed en wel de bescherming van het bos hadden bereikt. Het beloofde een interessante nacht te worden. Verzwakken is geen optie omdat we nog niet eens op de helft waren, dus focus je op iets wat binnen bereik ligt, een verborgen cp. Dolend door de donkere bossen naderen we stukje bij beetje ons volgende doel. De vraag rijst of het verborgen cp niet ontdekt is en we een serieus probleem met vocht gaan krijgen voor de laatste 30k naar Marekâs huis. Op circa 120k graven we wat flessen water en cola op, geen hond die ons voor is geweest gelukkig. Aanvullen en door is de boodschap van iedereen omdat je van stilzitten afkoelt en nooit verder komt.
De laatste 30k naar Marekâs huis zit iedereen in zijn eigen bubbel. De afstanden tussen de lopers worden groter vanwege de vermoeidheid mentaal en fysiek. Het is een naar stuk dat we moeten afleggen met lange stukken asfalt dat onze voeten martelt. Een klein stukje moerasachtig gebied maakt de horror voor de voeten compleet om vervolgens weer kilometers met zompige voeten over het asfalt te moeten. Moe maar voldaan komt iedereen uiteindelijk in Terheijden aan en kan er even serieus gerust, gegeten en gedronken worden. Twee derde gehad, nu komt het einde soort van in zicht!
Om vanuit Terheijden weer goed in het bos te komen in de buurt van Tilburg, moeten we wederom de nodige stukken asfalt overbruggen. Niet perse een probleem, maar onze voeten smeken om zachte ondergrond nu de blaren overal oppoppen. Ik begin al snel met het aftellen van de kilometers richting de finish maar merk dat ik daar niet echt vrolijk van wordt. Nog 68kâŠ. das nog tien a twaalf uur, oei. Ik krijg een berichtje van Sander Weijters dat Arnoud BrĂŒhrs en hij vanaf Tilburg ons tegemoet lopen. Kijk, dat zijn de betere berichten, weer iets om naartoe te werken. Net voordat we in Dongen zijn, lopen we idd tegen Arnoud aan. Sander had nog andere verplichtingen en moest helaas eerder terug. Het saaie stuk langs het kanaal van Dongen naar Tilburg leidt Arnoud ons af met zijn gesprekken, ideaal dus! Eenmaal bij Tilburg, stopt er auto met Sander erin en bedanken we hem voor het aankomende cp. Niet veel later duiken we natuurgebied Huis ter Heide in, mooi stukje natuur geklemd tussen Tilburg en de Efteling. De kilometers tellen gestaag af totdat we op een kleine parkeerplaats komen waar Arnoudâs auto staat en wij worden getrakteerd op eten en drinken. Hartelijk dank hiervoor Arnoud en Sander, dit kan wel eens ons laatste cp zijn en we moeten nog 46k.
François loopt al na een paar minuten door om te voorkomen dat hij afkoelt en ik volg zijn voorbeeld. We wandelen flink door en wachten met dribbelen tot de rest ons heeft bijgehaald. Na een paar kilometer sluit Maarten aan, maar van Olav en Mike nog geen spoor. Verder hiken dan maar en het begint weer te regenen. Het lastige is nu dat we met een regenjas echt niet kunnen rennen omdat het te warm is, maar ons nat laten regenen en te veel afkoelen is ook geen optie. De regenjas moet dus aan en we zijn daardoor gedwongen te wandelen zolang het regent.
We laten Huis ter Heijde achter ons en steken over naar de Loonse en Drunense duinen. We zijn weer compleet en lopen met zijn vijven richting de Roestelberg waar mogelijk nog een kraantje is voor de laatste mogelijkheid om bij te tanken. En inderdaad, het kraantje is open en we kunnen nog een laatste keer bijtanken om nog 38k te voltooien. Dat betekent dus dat we reeds 185k gehad hebben en nog een paar donkere en natte uren plezier in het vooruitzicht hebben.
We vertrekken voor het laatste traject en stampen door de immense zandbak van de Loonse en Drunense duinen. Al snel worden we aangesproken door een ouder stel dat verdwaald is. Snel wijzen we hen de weg en vervolgen we ons eigen pad. Het mulle zand is genadeloos en eindeloos. Maarten en ik worden vervloekt voor het inbouwen van dit stuk na meer dan 190k. Er komt serieus geen einde aan en het volgen van een lijntje op je gps in een gebied zonder paden in het donker na 190k, veroorzaakt zo nu en dan wat verkeerd lopen zeg maar. Maarten en ik snellen een klein beetje vooruit om te voorkomen dat François ons neersabelt đ Aan alle horror komt een einde en zo ook aan deze zandbak. Opgelucht lopen we weer over normale bospaden totdat vijf minuten later de volgende zandbak opdoemt, lekker! Deze is gelukkig een stuk kleiner en na een kwartiertje kunnen we het zand echt achter ons laten.
Het zand is klaar en de regen is klaar. Regenjas weer uit en energie weer omhoog. Tijd om weer wat te dribbelen en al snel dribbelen we de Loonse en Drunense duinen uit richten Haaren. Heerlijk recht stuk van 4k om ff vaart te maken. Eenmaal in Haaren besluiten we op te splitsen in twee groepjes zodat we niet meer op elkaar hoeven wachten de laatste 20k. De temperatuur daalt en we koelen nu snel af. Mike en Olav lopen samen en Maarten, François en Marek ook. Nadat we de Kampina induiken volgen er kilometers lange paden met boomwortels en bladeren. Heel mooi gebied, maar daar zien we weinig van momenteel. Zo nu en dan gaan we even kort zitten om de druk van de beentjes te halen, het begint nu wel echt door te wegen die kilometers. Met nog tien kilometers te gaan, geeft François aan dat hij echt helemaal op is, en we dribbelen rustig door. Maarten en ik babbelen nog rustig verder en zo nu en dan horen we François iets onverstaanbaars brabbelen. Het einde is in zicht maar de strijd is nog niet gestreden. Op circa acht kilometer voor de finish vraagt François ons, hem in de gaten te houden. Maarten gaat voorop en ik ga achter François lopen. Een beetje dribbelen zit er nog net in tot vier kilometer voor de finish. Verstandig als we zijn, besluiten we de laatste vier kilometer te hiken. Ondanks dat je er bijna bent, lijkt het zo eindeloos dat laatste stuk. Midden in de nacht om 01:17 komen we aan bij de autoâs en is de klus geklaard! 45 minuten later komen ook Mike en Olav aan en genieten we van onze overwinning ergens op een verlaten parkeerplaats in Spoordonk. Eerste Piece of Cake is afgewerkt, nu de andere drie nogâŠ..
Start 10:00 uur vrijdag 30 oktober 2020
Finish François, Maarten, Marek 01:17 zondag 01 november 2020. Totale tijd 39u17m
Finish Olav, Mike 02:03 zondag 01 november 2020. Totale tijd 40u03m
Afstand iets meer dan 222,22k
——————–
Maarten
Bij gebrek aan evenementen in deze Corona tijd moet je iets en omdat we zelf altijd al genoeg georganiseerd hebben konden we het niet laten zelf iets op te tuigen waar we een uitdaging aan zullen hebben. Dit weekend was het startsein voor een reeks van vier uitdagingen die allemaal hun eigen karakteristieke elementen hebben en in een jaar afgewerkt moeten worden. Omdat we door dichtgegooide grenzen niet allemaal met dezelfde race kunnen lopen besloten we in twee landen te starten. Tim en Björn starten hun KATE vanuit Aachen en wij in Nederland onze variant op de LEO. De Belgen Jozef en Martino kunnen weinig omwille van de avondklok en zullen later dit jaar hun tochten moeten plannen. De CP’s in Goirle en Terheijden zullen dan ook zeker weer open zijn đ
Het mooie aan 200+ km avontuurtjes is dat je weet dat het hoe dan ook op een gegeven moment een serieus dingetje gaat worden waarbij je enkel nog maar bezig bent met hetgeen je daar op dat moment aan het doen bent met de mensen die bij je zijn en dat alles pijn doet. Tijd en afstand worden steeds minder belangrijk en je hebt maar Ă©Ă©n gezamenlijk doel… samen naar het einde van de route zien te komen. De onderlinge cohesie in een kleine groepje moet goed zijn om zo’n lang stuk samen op een prettige manier door te komen en er mooie herinneringen aan over te houden. Het wordt meer een gezamenlijk dan een individueel doel waarbij je rekening moet houden met elkaar. De snellere lopers zoeken het randje op van wat nog net dragelijk is voor de lopers die het op dat moment even wat zwaarder hebben en gaan daar niet overheen; dat zou de moraal breken en zo blijft het leuk voor iedereen. Het tempo blijft hierdoor stabiel zonder dat de druk merkbaar wordt en kom je voordat je er erg in hebt erg ver.
“Als je snel wilt gaan, ga dan alleen. Als je ver wilt komen, ga dan samen” wordt wel eens gezegd, maar als je heel ver wil komen moet je elkaar goed kennen en op elkaar ingeslepen zijn. Zomaar wat lopers met eenzelfde loop CV bij elkaar zetten vormen nog geen team en zal niet verder komen dan de zwakste schakel van de groep.
Het militaire oefenterrein op de Oirschotse Heide en was dit jaar goed te doen… de sporen van zware voertuigen waren minder diep, het was overdag en het zand was door de regen minder los.
Het verbindingsstuk van Goirle naar Ulvenhout was met de wind en regen op kop een pittige onderneming waarbij het tempo hoog bleef om de kou en nattigheid geen grip te laten krijgen. Eenmaal uit de wind in de bossen bij Alphen konden we iets temperen.
Het stuk van het Liesbos bij Breda naar Terheijden was een erg geestdodend stuk. Het begon leuk met een mooi stuk door de bossen maar na een stuk veen van zeker een kilometer waarbij je je eerst nog een weg moest banen door een rietkraag verweven met bramenstruiken waarbij je enkeldiep door zompig veen met helmgras liep kwam je op een lange dijk met een asfalt fietspad. Dit pad stopte bij de de A16 waar je niet verder kon omdat er niet direct een oversteek was van de ruim 3 meter brede sloot die zeker een meter diep is. Dat werd dus een stukje omlopen. Krijg je als je niet alles voorgelopen hebt đ
Voordat we in Terheijden waren voor ons tweede CP moesten we nog even een drie kilometer lange dijk met schapen over met nat gras. Misschien had ik toch beter gewoon door die sloot kunnen gaan… natte poten heb je toch al.
De Loonse & Drunense Duinen tussen kilometer 182 en 192 was het stuk dat ervoor zorgde dat de meesten echt stil werden. Er was geen duidelijk spoor te volgen in de zeker 10 km los zand afgewisseld met kleine heideveldjes en zandverstuivingen die meer leken op duinen langs de kust. Marek en ik liepen voorop gevolgd op 100 meter door de rest. Waarschijnlijk zijn we in de laatste 30 kilometer die volden niet meer helemaal hersteld. Het werd kouder. Marek en ik liepen steeds iets uit op de rest. Om niet teveel af te koelen besloten we de laatste 20 kilometer ons eigen tempo aan te houden. Het zou uiteindelijk toch niet heel veel verschil maken met aankomst van de anderen omdat het verschil niet heel groot is.
François besloot met ons mee te gaan in dit laatste stuk wat voor hem één van zijn zwaarste ultramomenten ooit werd. Dribbelen en hiken wisselen elkaar af om hem iets meer lucht te geven maar op een gegeven moment geeft hij aan dat we hem in de gaten moeten houden. Hij loopt vanaf dan verder tussen ons in waarbij ik voorop loop voor het navigatiewerk en Marek achterop om hem in het treintje te houden.
Eenmaal terug bij de auto ging het licht snel uit bij François en niet veel later kwamen ook Mike en Olav binnen. Na een finishfoto gingen we terug naar Goirle voor Pizza, stokbrood en bier.
Al bij al was het weer een mooi evenementje waar we allemaal op wat blaren, schuurplekken en wat gevoelige poten na prima en ongeschonden uitgekomen zijn.
Deze alternatieve LEO editie was erg hard, heeft ons weer een stukje dichter bij elkaar gebracht en ik heb al weer zin in het volgende ‘Piece of Cake’ van dit grotere doel… The Titanic Slam.
——————–
François
Rondje Branbants underground ultra trail running
Dit was een trailtje om niet snel te vergeten; al de mooie natuurgebieden van Brabant aan elkaar gesmeed door een M&M met twee goed verzorgde checkpoints. We zijn op alle soorten ondergrond getrakteerd, bos, zand, gravel, straatstenen, asfalt en natte veenstukken. We werden soms over paden gestuurd waar jaren geen mensen waren geweest âzoek zelf maar je padâ. De eindeloze zandbak van de Loonse en Drunense duinen waren een lopers ware nachtmerrie, er kwam gewoon geen eind aan. De laatste 10km van deze 222km lange tocht waren voor mij erg zwaar maar gelukkig was er het motto ânever leave a man behindâ mijn maatjes namen mij mee. Sempre fidelis altijd trouw aan je vrienden. Ik heb genoten en afgezien maar dat is waar ultra trail running overgaat. Ut postero valebat, op naar het volgende avontuur.
——————–
Olav
LEO âThe Social Editionâ
Lange afstandslopen anno 2020 je moet er maar aan wennen helaas. Aan de andere kant heeft het mij ook veel moois gebracht.
Een biertje (of meer natuurlijk) en een paar creatieve (voor sommige misschien zieke) geesten heeft ervoor gezorgd dat wij met een select groepje vrienden de komende tijd voldoende uitdagingen en avonturen zullen hebben.
Afgelopen weekend was het aan ons om (weliswaar wat aangepast) het LEO180 parcours te slechten. Een mooi rondje Brabant met grote stukken waar ik nog niet geweest ben, dus uiteraard zeer nieuwsgierig wat wij allemaal zullen gaan meemaken. En de afstand liegt er niet om; 222 km en beetje willen wij aftikken en het liefst binnen 48 uur.
Vrijdagochtend op een parkeerplaats in een plaats waar ik helaas de naam van kwijt ben starten wij om stipt 10:00 uur.
We missen wel onze Belgische en Duitse vrienden die hier eigenlijk ook onderdeel van uitmaken maar helaas door Corona gaat dat nu even niet. En daar waar onze Duitse vrienden de KATE180 van 204 km gaan slechten genieten onze Belgische vrienden nog na van hun welverdiende Backyard Ultra overwinning.
Ik kan er een heel lang verhaal maken. Van de vele mooie en memorabele momenten maar ik het op een klein tipje van de sluier.
De Oirschotse heide met Ă©Ă©n of andere wazige compound achtig iets waar wij ons even als kinderen gedroegen.
De verbaasde blik van Maarten als hij mijn spullen weegt als ik vol overtuiging vertel dat ik altijd maar max 6 kg bij mij heb (de teller stond op de meter van Maarten op net geen 9 kilo). Overigens trapte meneer Schön er nee schuddend nog even ruim 2 kilo uit met de opmerking wat moet je daar nu mee. Ach je bent nooit te oud om te leren toch.
Verder hebben we de homeground van de Schansman aan kunnen schouwen. Overigens kennen de meeste mensen de Schansman als Marek Vis maar dat terzijde.
Bij Marek mochten we eieren bakken die tussendoor toch echt even een powernap moet doen en ik het eieren bakken over moest nemen
Na circa 185 km kris kras door de Loonse en Drunense duinen is achteraf best leuk, met nadruk op achteraf.
Kampina is een aanrader. Ieder keer als je denkt dat je het gehad hebt kom je weer een zoân bord tegen âWelkom in de Kampinaâ. Gelukkig is dit gebied supermooi!
Bij een wazige greppel staan en Mike horen zeggen dit ga ik niet meer doen. Om vervolgens eensgezind een omweg zoeken en erachter komen dat dat pad doodloopt. Niet erg zou je zeggen maar toen wij het besluit namen die kant op te gaan stonden wij bij een verkeersbord die iets probeert te vertellen. U raadt het denk al….
Dus nogmaals lange afstandslopen anno 2020. Geen finishboog, geen medaille maar aankomen op een verlaten parkeerplaats in het donker (en nu ben ik alweer de plaatsnaam vergeten) blij dat je het samen weer gefixt hebt met een hoop zware maar vooral mooie en onvergetelijke momenten. Klaarblijkelijk doen wij het daarvoor. Tenminste ik wel.
De gedachte dat je jezelf op deze manier op de been kan houden met minimale tot geen hulp en dat ook met een mooie groep mensen vol humor en bereid om heel lang door het gaatje te gaan dat is voor mij tocht echt wel waar ik het voor doe.
Het afzien en dergelijke heb ik bij dit soort avonturen al lang en breed met een grote smile omarmd. De nieuwsgierigheid van wat er gaat komen wint het toch meestal.
Het is soms best zwaar maar aan de andere kant ook weer niet, tenminste in mijn beleving. Ach weer genoeg geluld het vizier gaat weer naar het volgende avontuur.
Wouter, François, Maarten, Mike en Marek bedankt voor een supermooi weekend.
May the trails be with you
——————–
Mike
222,22km door Brabant, wie verzint zoiets⊠Dat kunnen er maar 2 zijn natuurlijk, Maarten & Marek đ
Ze hebben de routes van de LEO180 gecombineerd met hun huizen als CP’s daartussen.
Gelukkig starten we wel op een normale tijd, 10:00 vanuit Spoordonk. Om 07:20 pik ik Wouter op om vervolgens via Olav door te rijden naar de startplek waar we om 09:24 aankomen, zijn we in ieder geval op tijd.
Na de Great Escape heb ik eigenlijk niet meer op normaal niveau kunnen trainen, drukte op het werk, verkoop klaar maken van ons huis. Dat het dus geen walk in the park ging worden voor mij, wist ik al vanaf km 1.
Van tevoren rekent iedereen met gemiddelde snelheden, maar als we weglopen geloof ik dat iedereen vergeten is dat we 222.22km gaan lopen⊠Eerst maar richting Maarten, daar wacht ons een bord spaghetti.
Etappe 1 van 76.15km lopen we aardig rap weg. De groep van kilometervreters blijft aardig bij elkaar in het spoor. Maarten probeert altijd de boel een beetje te stangen en nu heeft hij Wouter erbij om het vuurtje aan te wakkeren.
Ben zeker blij dat we de Oirschotse Heide al vroeg krijgen. Deze zandbak heb ik tijdens de LEO180 alleen in de nacht meegemaakt. Leuk om veel bekende stukken ook bij daglicht te zien. Eerste 3 uur lopen we weg in ruim 9 km/h om daarna langzaam het tempo wat te laten zakken. Zit zelf al heel snel in mijn eigen bubbel en laat Covid proof al heel snel af en toe de mannen vooruitlopen, om weer aan te sluiten als ze gaan wandelen. Om 19:40 ongeveer komen we bij Maarten aan, waar Linda alles voor ons heeft klaargezet. De Spaghetti, thee, koffie, cola, bananen smaakten prima.
Etappe 2 van 71.58km naar Marek zijn huis starten we rond 21:30. Als 5 oude mannetjes wandelen we het eerste stukje, de spieren zijn wat stijf na 2 uurtjes zitten. De dribbel komt er snel weer in en als het gaat miezeren laten we ons weer verleiden om er een flink tempo in te zetten. Moeten een aardig stuk verhard overbruggen om weer in het bos te komen. Daar aangekomen pak ik al snel weer mijn eigen tempo, echt ver uit elkaar lopen we niet, maar ik merk toch dat ik niet de benen heb om te volgen. Geef ook aan dat ik mijn eigen ding zal doen, om deze beer te slechten. Weet wat mijn lichaam aan kan en op de spaarstand kom ik een heel eind đ
Ik loop graag door de nacht heen, dit zijn altijd mooie momenten met je mede lopers en ook jezelf.
Voor we het weten zijn we de nacht al door. Nog even natte voeten halen door een stuk veen waar je denkt, moet dit nou… Ach ja, dat weet als je een route van deze heren gaat lopen⊠Nog een paar km’s asfalt en grasdijkjes met schrikdraad en we zitten in het huis van Marek rond de klok van 08:30. Tomatensoep en brood met 4 eieren erop staat op het menu. Iedereen doet eerst even zijn eigen dingetje voordat we gaan eten. Vermoeidheid is er nu wel en we besluiten even wat langer rust te pakken om rond 11:40 weer op pad te gaan.
Etappe 3 van 74.48 km terug naar waar we begonnen zijn. Eerst weer even wandelen en als we gaan dribbelen, hobbel ik er rustig achteraan. Rond middernacht zullen we aankomen als het meezit, maar we lopen ook de 2e nacht in. Zover is het nog niet, we genieten van al het moois van Brabant.
De zon komt zelfs af en toe door en als Arnoud erbij komt, geeft dat even een nieuwe impuls. Sander heeft ook wat lekkers achtergelaten in de auto, 1 van de laatste op stop mogelijkheden voordat we de nacht in gaan. Bedankt nog Sander en Arnoud voor deze verrassing CP!
Grotendeels loop ik nu samen met Olav. We wisselen wandelen en dribbelen af door de nacht. Dachten rond 01:00 aan te kunnen komen, maar door wat foute beslissingen (hersens werken door de vermoeidheid iets minder snel) zal dit 02:04 worden met 224.78km op de klok. Daar worden we met open armen ontvangen door Maarten & Marek, François moeten we nog even uit de auto trekken voor een groepsfoto đ
Onderweg besloten om niet naar huis te rijden, maar om te toch maar wat uurtjes slaap te pakken bij Maarten. Stokbroodje kaas, pizza en bier, wat kan dat goed smaken!
Bedankt Maarten & Linda voor de gastvrijheid. Ook Wendy (vrouw van Marek), bedankt voor de gastvrijheid, hoop dat de geur verdwenen isâŠ
Wouter, Olav, François, Marek & Maarten, wanneer gaan we weer op stap đ Dat langlopen heeft een haat-liefdeverhouding met mij, ook al gaat het soms niet, de pijn is tijdelijk, de herinneringen blijven đ
Deze LEO-editie was social zonder tijdsdruk, maar hij is volgens mij wel te doen binnen de 36 uur!
First piece of the cake is done, but is wasn’t a piece of cake at all…
——————–
Wouter
Na maanden van zeuren mocht ik eindelijk mee op avontuur in Nederland.
Ik had van de LEO gehoord en was zeer benieuwd naar hoe het eruit zou zien. Ik werd niet teleurgesteld. Na nog geen 3 minuten draaide we onverharde paden op en daar kwamen we bijna niet meer vanaf. Uiteraard is het Nederland dus ontkom je hier en daar niet aan wat verharding, maar het grootste deel van het parcours is onverhard, precies wat je hoopt.
De mooiste stukjes Brabant waren goed aan elkaar gelinkt. In goed gezelschap op een prachtige herfstdag was het goed trailen! Mijn plan was om de mannen 24 uur te vergezellen ivm andere weekendactiviteiten. Maar uiteindelijk heb ik er na 75 km de brui aan gegeven. In de warmte van Maarten zijn huis maakte ik de balans op en kwam ik tot de conclusie dat ik op dat moment meer behoefte had aan een goede nachtrust, dan aan een nachtje leuk afzien (ja dat bestaat echt).
Terwijl ik thuis mijn bed in kroop hadden de mannen nog 24 uur buitenspelen te gaan. Vermoeid viel ik in slaap wetend dat ik 110% zeker terugkom om de LEO te finishen!
——————–
