De dagen voor de race was het al ijzig koud en de dag dat we zouden starten werd ons driedaags strijdtoneel gecamoufleerd met een witte deken van sneeuw.
Vanaf de start liepen we over een dempende laag sneeuw die enkele kilometers later veranderde in een erg verraderlijke ondergrond. De ontdooide en weer afgevroren platen ijs onder de sneeuwlaag zorgden ervoor dat vrijwel iedereen er wel enkele keren onderuit ging met slechte afloop voor enkele Legend strijders. Arnoud Bührs werd al geveld na een kleine 8 kilometers en is afgevoerd moeten worden met een gecompliceerde enkelbreuk. Was best even een bizar momentje om iets van 15 hoofdlampjes in een kringetje te zien staan met ertussenin een rescuebag waar iemand in ligt. Er spelen zich dan toch ook even wat andere scenario’s af in je hoofd.
Na 25 km kon François na twee keer gevallen te zijn op dezelfde ellenboog ook niet verder omdat hij zijn arm niet meer kon gebruiken; iets wat je nog wel nodig hebt in de 225 km die nog zouden komen.
Groot deel alleen gelopen
Iedereen loopt nog wat onwennig over het desolate terrein wat gedempt klinkt door de sneeuw. Zelfs de Ourthe hoor je een stuk minder doordat deze redelijk dichtgevroren is.
Marek en ik lopen wel samen maar ook weer niet. Hij komt niet lekker in zijn race en ik moet al tot aan La Roche regelmatig inhouden en zelfs wachten. Niets voor Marek om zo op gang te komen in een race en voor mij loopt het niet lekker, ik kom niet in mijn ritme en ritme en focus is wel iets wat je moet hebben als je zulke afstanden loopt. We overleggen en we besluiten dat we voorlopig even los van elkaar gaan lopen. Vanaf iets voor La Roche vervolg ik alleen mijn avontuur en dit zal zo blijven tot aan CP2 waar ik aan zal haken bij Martino.
Het besef komt er dat dit geen normale race gaat worden en wat een weekend avontuur moet zijn wordt al steeds meer een strijd die je voert met de winterse elementen, de ondergrond en de uitwerking daarvan op je gestel. Het sneeuwt al vanaf de middag en bedekt alle spiegelgladde opgevroren paden. Elke stap is weer afwachten of je het ijs raakt of net even een bevroren stuk stabiele grond.
Ik loop uiteindelijk alleen best lekker en krijg in de gaten dat ik steeds minder voetstappen aan het volgen ben wat inhoud dat ik op een gegeven moment zelfs volgens de stappen die ik telde op een plaats 8 zou moet lopen. Later blijkt dat dat inderdaad het geval is en besef ik me dat ik eigenlijk veel te hard ga… dit krijg je heel hard terug later in de race als deze echt gaat beginnen ergens in de tweede nacht als we de Ninglinspo vallei induiken. Rustig aan dus en ik besluit dan ook om op CP1 goed de tijd te nemen. Als ik daar vertrek loop ik Marek nog tegemoet en hij geeft aan dat hij weer in orde is. Had gewoon beter moeten opletten met zijn voeding geeft hij aan.
Zaterdag overdag
Het is mooi weer, er valt geen sneeuw meer en het is een aangename hardloop temperatuur. De witte deken van sneeuw en de blauwe lucht creëren adembenemend mooie uitzichten. Het tweede traject naar CP2 op 109 kilometer verloopt erg vlot en ik loop daar binnen rond 14h00. Ik neem er de tijd om mijn gerimpelde voeten te drogen met een föhn en zorg dat ik mijn rust pak. Martino komt wat later binnen en we besluiten om vanaf daar samen onze weg te zoeken. Wel prettig… met Martino al veel gelopen in het verleden en we weten wat we aan elkaar hebben. Zeker met hetgeen ons te wachten staat die nacht is het niet alleen gezelliger maar ook verstandig om samen te lopen.
We weten inmiddels al dat de Ninglinspo vallei die we dit jaar niet naar boven moeten maar juist gaan afdalen één grote ijsbaan gaat zijn en op aanraden van Martino neem ik gelukkig mijn Grivel Spikes mee.
Met Martino van CP2 (109 km) naar CP3 (163 km)
Martino en ik lopen richting de schemer en de Legends Trail zal vanaf hier legendarisch gaan worden. De nog bijna volle maan laat zich ook al zien en zorgt in de open stukken voor een helder zicht. Een heel ander beeld dan de natte duistere Ardennen in de donkere wintermaanden die we kennen.
Dit traject blijkt echt een killer te worden en zal de nodige lopers ook in tijdsnood brengen bij het halen van de cutoffs. Het steile gedeelte waar we andere jaren vlak voor de klim in de vallei naar beneden kwamen gaan we nu omhoog. Het is een serieuze klim maar gaat vlot. Vanaf daar krijgen we lange geestdodende stukken omhoog over wat bredere paden. Dit is het moment waarop we wat in kakken. Bij de lange stukken omhoog begin ik vermoeid te raken en zakt mijn hoofd naar beneden, nog net niet in slaapmodus. De voetstappen in de sneeuw die onder me wegschieten komen tot leven en beginnen vormen aan te nemen. Dit is het moment dat je op moet gaan letten. Zeker in dit terrein. Dit duurt gelukkig niet veel langer dan anderhalf uur en echte hallucinaties blijven verder uit in de derde nacht.
Ninglinspo
Waar we de afdeling inzetten in de vallei trekken we onze Spikes aan. Voor mij de eerste keer dat ik met die dingen loop en het blijkt echt geen verkeerde keuze geweest te zijn om 450 gram sneeuwkettingen mee te slepen. Een heel stuk zelfverzekerder en minder vermoeiend zoeken we onze weg over bevroren rotsen en bruggetjes. Werkelijk alles zit onder een laag ijs.
Onderaan moesten we meteen links een smal stijl ijzig glad pad van een meter breed omhoog. Met de spikes en de stokken waren we zo boven maar ik kan me voorstellen dat dit zonder spikes serieus handen en voetenwerk geweest moet zijn. Iets verderop komt er iemand waarvan ik de naam kwijt ben ons tegemoet gelopen. Hij is er klaar mee en zal over een begaanbaar pad naar Quarreux lopen om daar opgehaald te worden. Je moet dit soort races ook niet lopen als je teveel na denkt over wat je op dat moment in godsnaam aan het doen bent.
Als we uiteindelijk na een steile afdaling die je quadriceps en je knieën doen ontploffen, in Quarreux aankomen staan we onderaan de 8 km klim van de Chefna. Het foto/video team Joost en Astrid zetten ons nog even op de plaat voordat we het drassige parcours omhoog vervolgen. Het is een lange klim die we al zo vaak genomen hebben maar vergissen ons toch even in de afstand omhoog. Wellicht ook omdat we niet meer helemaal helder zijn en alles toch al begint te kraken.
Vanaf daar hebben we het gevoel dat het makkelijker zal worden maar het blijft nog een serieuze klus om CP3 op 163 km te bereiken. Een paar honderd meters voor CP3 zien we in de verte enkele hoofdlampjes naar ons wijzen. We zijn er bijna weten we. Ze moeten onze hoofdlampjes ook al gezien hebben en we klikken die van ons voor de gein uit tot vlak voordat we de weg op lopen.
Kritiek moment op CP3
Al een hele tijd voor CP3 heb ik last van mijn linker achillespees en de huid onder mijn rechter voet voelt alsof ik er een grote blaar onder heb zitten. Aangekomen trek ik mijn natte kleren en schoenen uit. Ik schrik en krijg een kleine dejavu van twee jaar eerder. De huid onder mijn rechter voet vertoont al diepe kloven en begint tekenen van beginnende trenchfeet te vertonen. De linker ging nog maar was ook toe aan aandacht. Tijd om de Föhn uit de dropbag te halen en ze droog te föhnen. We zouden hier twee uur slapen maar maken ons eerst in orde. Tijdens het droogföhnen ontdek ik dat de pijnlijke plek op mijn linker achillespees meer is dan alleen maar een pijnlijke plek. Er zit een dikke rode knobbel op met een kleine beschadiging. Ik zal wellicht ergens onderweg in de afgelopen 163 km een tik erop gehad hebben. Ik maak me zorgen, zeker als Dominiek Debrabandere van de medische staf komt kijken en ook zijn wenkbrauwen fronst. Of nog 90 km met zo’n achillespees verstandig is weet ik dan niet en begin de race in mijn hoofd al af te schrijven. Verstand zegt stoppen… gevoel zegt bijna stoppen.
Als de voeten 20 minuten later droog zijn en we gegeten hebben gaan we twee uur slapen en ik probeer even niet te denken aan mijn pees.
Precies twee uur later maakt Patricia, vrijwilliger op CP3 en de vrouw van Martino, ons wakker. Snel pakken we alles in en beneden maken we ons klaar. Ik twijfel sterk om door te gaan en gelukkig komt Dominiek op dat moment kijken naar mijn pees. Liggen zegt hij en scheert een deel van mijn onderbeen kaal om de tape die hij aan gaat brengen beter te laten hechten. Bij hem geen signaal van twijfel dat ik niet hiermee door zou kunnen gaan en voordat ik het weet is mijn halve onderbeen ingetaped en ben ik me klaar aan het maken om te vertrekken. Ik kan altijd nog omdraaien als het echt niet gaat geeft hij nog aan… wetende dat ik toch niet meer stop als ik eenmaal weer op gang ben. Ik moest zelf nog even wennen aan de stap van “beslissing stoppen” naar “beslissing doorgaan”. Door de slechte focus pak ik mijn racerugzak niet efficiënt in waardoor ik een veel te dikke jas meeneem voor overdag en zelfs twee hoofdlampen bij me heb terwijl we zeker voor het donker op CP4 aan zullen komen. Maar goed we gaan verder de beslissing is definitief genomen. 500 gram spikes blijven gelukkig wel achter in de dropbag.
Het eindteam begint zicht te vormen
Marek en Peter de Krijger zijn op dat moment ook uit hun hazenslaap ontwaakt en staan op het punt te vetrekken. We besluiten om met zijn vieren te vertrekken… Martino staat al buiten en we laten ons daar nog even fotograferen. We vertrekken maar vanaf hier is de snelheid er een beetje uit. Bij mij zeker omdat ik geen risico’s meer wil nemen en daarvoor zelfs mijn bergschoenen aangetrokken heb (Meindl Tessin Identity), een lichte A/B schoen waarmee je nog prima een dribbeltje kunt doen maar wel enorm veel stabiliteit hebt en door de dikke laag vet op de leren buitenkant en Goretex binnenkant zeker droge voeten zult houden.
We lopen overdag en het weer is zo mooi dat ik zelfs maar met twee lange thermoshirts loop. Geen jas nodig. De grond is en blijft verraderlijk en zal dit alleen nog maar meer worden. Zeker nu het overdag licht dooit door de zon die de grond iets opwarmt en het in de nacht weer wat zal opvriezen doordat de vorst nog serieus in de grond zit.
De race gaat nu echt beginnen
We beginnen ons te beseffen dat de kans van slagen steeds groter gaat worden. Ieder van ons heeft zijn eigen problemen maar deze concentreren zich voornamelijk tot onder de gordel. De voeten, enkels en knieën hebben het tot nu zwaar te voorduren gehad en zullen in de nacht echt op de proef gesteld worden.
We draaien om het stuk Hoge Venen richting Stavelot en hebben er goed de pas in. Af en toe stoppen we om onze voeten en benen bij te laten komen. Het is lekker om even een paar minuten te liggen in de zon maar na een paar minuten niet bewegen merk je dat het toch maar gewoon een paar graden boven nul is. Het gaat eigenlijk best vlot verder tot aan CP4 in Ferrières op 202 km.
Voordat we daar aankomen spreken we af dat we stipt om 19 uur moeten vertrekken. Dit ook om wat extra voorsprong te hebben op de cutoff. Ieder doet zijn eigen ding. Doordat ik het gevoel heb dat er vanaf nu veel moet gebeuren wil het nog mis gaan, heb ik een goede focus en bij binnenkomst pik ik mijn dropbag op en pik een matras in. Daarop gooi ik heel mijn racerugzak leeg en bouw hem van de grond weer op. Alles waarbij ik twijfel of ik het nodig ga hebben gaat eruit of wordt vervangen voor een lichtere versie uit mijn dropbag. Batterijen van GPS en hoofdlamp vervang ik. Enkel voor de hoofdlamp gaat een extra set batterijen mee die ik eventueel nog voor de GPS kan gebruiken. Minimaal eten want dat doe je toch niet meer veel; en ook enkel de lichtere producten zoals beefjerkey en broodjes spek. Als alles in orde is ga ik liggen met mijn benen omhoog op mijn dropbag en probeer nog even 20 minuten te rusten. Het is een chaotische orde van mensen die door elkaar heen lopen en kruipen, maar allemaal gefocust met één doel en dat zonder elkaar echt in de weg te zitten. Ik krijg nog hulp van Neeqauye die mijn drie bidons vult. Peter de Krijger is verstandig en heeft buiten in de dropbag vrachtwagen een rustiger plekje opgezocht dat ook minder warm is.
Martino houd het voor gezien en besluit om een kwartier eerder te vertrekken. Hij is weg met Jozef de Cock… Hij dacht zeker dat Jozef een eigen stash speciaal Kerel Bier mee zou hebben in zijn racevest 🙂
Vertrek CP 4 en een ongekend zware laatste etappe
Deze laatste 46 km lopen een tweetal groepen van ongeveer 5 man die soms samenkomen en af en toe lopers wisselen. In welke volgorde weet ik niet meer maar uiteindelijk zijn het Peter de Krijger, Ingo van de Bergh, Paige Morrow, Marek en ik die het laatste stuk samen lopen en de finish als groep halen. Paige is een ongekend sterke loopster waarvan je in het eerste opzicht niet zou zeggen dat ze zonder blikken of blozen even 250 km gaat lopen in de Ardennen in de winter. Iemand die er sterk uit blijft zien tot het eind en geen schrijntje pijn vertoont. Een beetje gênant zelfs voor ons stoere mannen om aan onze pijntjes te denken.
Deze laatste 46 km maken het dat ons avontuur overgaat in iets wat ervoor zorgt dat je met nog maar weinig anders bezig bent dan met jezelf en je directe omgeving van een paar meter om je heen… als daar toevallig dezelfde personen in zitten is dat een medereiziger maar anders ben je alleen met je eigen IK. Een gevoel van overleving komt boven en een pure rauwe realiteit van besef dat je er helemaal alleen voor staat en je door moet gaan ongeacht de mankementen die het lichaam en geest beginnen te vertonen. Het Lichaam zit in een bankschroef die heel langzaam dichtgedraaid wordt en de geest zit in een vacuüm dat steeds verder leeggezogen wordt. Wat er overblijft dat ben jij op reis tot je op bestemming bent, maar niets kan je nog stoppen.
Als ik zeg dat we deze etappe beter onze schaatsen aan hadden kunnen trekken is dit echt niet overdreven. We balanceerden steeds over ijsplaten naar boven of naar beneden. Wat me nog steeds verwonderd is dat geen van ons vijven ook maar een enkele keer onderuit gegaan is. Ook al liepen we op automatische piloot, onze reflexen waren ondertussen zo getraind dat bij een mogelijk wegglijden je je voeten zonder nadenken herplaatste en altijd weer goed terecht kwam. Stokken zijn hier wel echt een must geweest.
Checkpoint “Chez Ingo” – 225 km
Na verloop van tijd begint de lucht zich in de verte oranje te kleuren door de snelweg die er niet ver achter ligt. Voor ons het teken dat we in de buurt van de Baraque Fraiture komen. Een skihelling die we omhoog moeten en waarvan we weten dat er op de top een checkpoint is in de vorm van een verwarmde tent met soep en nog wat van die zaken die je heel blij maken. “Checkpoint Charlie”… het punt vanaf waar de wereld er rooskleuriger uit gaat zien.
Deze post heeft vorig jaar zijn naam en faam gekregen toen Ingo als vrijwilliger verantwoordelijk werd gesteld om deze post op een erg desolate plek te organiseren. Zoals we Ingo kennen is dit meer dan volwaardig georganiseerd. Omdat hij dit jaar zelf Legend wilde worden heeft hij deze verantwoorde job aan een vriend overgedragen.
Ik weet niet meer wie er allemaal waren maar Alexandre hebben we ook nog gezien. Hij heeft zijn race helaas na een slordige 120 km moeten afbreken door problemen met zijn maag.
Vlak na de Baraque moesten we ons nog een weg banen door ruim 3 km half bevroren moerassen met een laag sneeuw erover en het stuk van de Beverdammen net achter Achouffe. Vanaf Achouffe is het dan nog 4 kilometer waar geen eind aan lijkt te komen.
In de laatste 10 km van het parcours krijgen we van Stef en Tim nog een samenvatting van de afgelopen 240 km. Nog meer ijs, steile afdalingen en beklimmingen, bruggetjes die geen bruggetjes zijn en moeilijk te navigeren stukken met een wirwar aan paden. Niets kan ons nu nog stoppen en Tom Toye verlaat ons zelfs omdat hij als een renpaard de stal ruikt.
Dat Ingo van de Bergh een medereiziger is in dit laatste stuk is erg handig omdat hij dit stuk twee keer gelopen heeft en de weg goed kent. Maar ondanks dat lopen we toch nog wel een keer verkeerd.
Peter de Krijger, de man die de 660 km Goldsteig ooit gelopen heeft, heeft het zwaar maar geeft geen krimp en hobbelt in de achterhoede van ons clubje. Iemand waarover je je geen zorgen hoeft te maken en iemand die zich niet gek laat maken.
Marek en ik beginnen te beseffen dat we eindelijk eens samen de Legends Trail gaan finishen. Een doel dat we ons enkele jaren geleden gesteld hadden. Het eerste jaar heeft hij het uitgelopen, ik het tweede jaar en nu de derde editie finishen we samen. We hebben ieder onze eigen Legends Trail gehad en nu samen de “Sneeuw en ijs” versie. Allebei een tweede medaille in de pocket!
Aisoyimstan heeft ons serieus op de proef gesteld maar we hebben hem overwonnen en zijn erin geslaagd samen de finish te bereiken.
Ik ga niet iedereen met naam bedanken maar Dominiek Debrabandere toch wel even omdat hij mij bewust of onbewust toch heeft weten te motiveren om een tweede keer de Legends Trail uit te lopen. Zonder hem was ik waarschijnlijk uitgestapt. Thanks!
En ja, Stef en Tim, jullie bedankt voor dit onvergetelijke avontuur en het bizarre parcours dat ieder jaar weer anders is en een derde editie waar we nog lang van kunnen nagenieten!
Maarten
