Na een jaar van bijna geen races, werd ook Duinhopper 2021 afgelast. Gelukkig kwam de organisatie met een alternatief, ze gaven je de GPX en de hele maand januari de tijd om het parcours af te leggen. Om het jaar goed te beginnen besloten Addie van der Vleuten en ikzelf om dan meteen maar op 1 januari van start te gaan. Om 12 uur s’ middags gingen we van start in Hoek van Holland met als doel om zo snel mogelijk het 220km parcours door de duinen en het strand van Zuid- en Noord-Holland af te leggen om in Den Helder te finishen.
Bij de start in Hoek van Holland komt Dennis met zijn vrouw ons nog even aanmoedigen. Ook Margret (Addie’s vriendin) is hier en ik kan haar een tas mee geven voor onderweg die ik als dropbag en finishtas kan gebruiken. Met zijn allen tellen en we af en dan om 12.00 strak gaan we van start. In Hoek van Holland was het druk en we zijn blij als we na een paar kilometer het strand verruilen voor de duinen. Al snel verdween onze vreugde toen bleek dat het pad dat we moesten volgen onder water stond, zodat we meteen na enkele kilometers natte voeten hadden. We vervolgen onze weg en genieten van het onderweg zijn. We hebben rugwind en er is geen regen voorspeld. De eerste 25 kilometer gaan snel over goede paden en redelijk hard zandstrand. Daarna ging het een paar kilometer over de Boulevard van Scheveningen. Hier leek het of corona niet bestond en we moesten zigzaggend door de menigte. Bij de pier werden we opgewacht door Remko die ons zou bevoorraden met wat eten en drinken. Na de bevoorrading loopt Remko het gehele stuk door Meijendel met ons mee zodat we niet alleen een lokale gids hebben, maar tevens een gezellige haas. Gezellig kletsend slingeren we door de Duinen van Meijendel, dan ontwaren wij Irene op haar fiets. Zij zou ons ter hoogte van De Wassenaarse Slag van eten en drinken voorzien omdat alle watertappunten in de winter dicht zijn. Een stuk fiets ze met ons op en we kletsen wat af. Dan gaat ze vooruit om haar verzorggingspunt op te zetten. Goed verzorgd pakken we een paar minuten rust en zoeken ondertussen ons hoofdlampje uit de rugzakjes. Het is rond 16.45 en lopen nu zo’n 4 uur en 45 min. We zijn eerder dan verwacht aangekomen in Wassenaarse Slag, het gaat lekker. Maar nu wordt het donker en daarmee komt de kou en ook komen we dichterbij de lastigere navigatie stukken van het parcours. Remko loopt nog een stukje mee voordat hij omkeert en Addie en ik beklimmen in de laatste zonnegloed nog snel Vlaggenduin. We zien een lange nacht tegemoet, daar het vanaf nu zo’n 15uur donker zal zijn.
De boulevards van Katwijk en Noordwijk zijn in het donker uitgestorven en we lopen gestaag door. Na Noordwijk hebben we nog een paar kilometer brede, duidelijke paden door de duinen voordat we daadwerkelijk de Amsterdamse Waterleidingduinen betreden. Normaal is dit een gebied waar ik heel graag kom, omdat je van de paden af mag en lekker kan struinen. Maar nu is het donker en ik ken de organisatie, dit gaat niet makkelijk worden. Het tempo zakt weg als we het pijltje van de GPS volgen over wildpaden en duintoppen. Overal om ons heen zien we herten die ons aan staan te kijken. En dan staan we opeens midden in een kabouterdorp. De inwoners negeren ons en gaan rustig hun eigen gang. We staan even perplex maar laten de kabouters verder maar met rust. Verder gaat het over wildpaden, duintoppen en soms door duindoorn struiken als we ook maar even afwijken van de GPS koers of niet opletten. Uit het niks staat er dan een man in onze lichtbundels, even denken we te maken hebben met een zonderling of nog erger een boswachter, maar het is Eelco, de bedenker van dit mooie stuk parcours en hij wil het graag goedmaken met wat lekkers en een drankje. We praten kort, maar gaan daarna weer snel door want de kou straft stil staan. We gaan door en nu is het vooral nog grote paden en een stukje langs de rand van Zandvoort. Het is tegen 00.00 als we Ron tegenkomen. We verwachten dat hij met ons meeloopt, maar hij komt ons alleen even bevoorraden om ons over 8 kilometer weer te zien om dan met ons mee te lopen. Ron heeft onze dropbags meegekregen van Marget en Addie maakt dankbaar gebruik van de ruimte van Ron zijn bus om zich helemaal om te kleden. Ik voel me prima en besluit alleen te eten en te drinken en even mijn rust te pakken. Achteraf had ik beter hier mijn schoenen en vooral mijn sokken moeten wisselen. Na een goede pauze gaan we weer op pad. De rust en schone kleren hebben Addie goed gedaan. Hij gaat ervandoor alsof het een 60km race is! Ik hobbel achter hem aan over brede duinpaden en het strand totdat we weer bij Ron zijn. Nu gaat de wissel snel. We pakken een reepje en toppen de flessen af en gaan meteen door. We zitten op 100km in een goede 13 uur.
Ron functioneert vanaf nu als onze lokale gids en leidt ons rond in zijn speeltuin, het Nationaal Park Zuid-Kennemerland. Ron heeft er zin in en zet een goed tempo aan. Ik geef aan dat wij al 100km achter de rug hebben en dat we er nog 120km te gaan hebben, dus dat het van mij wel wat rustiger mag. Hij gaat zelf half januari Duinhopper 2021 lopen en je ziet en hoort het enthousiasme van Ron terwijl hij ons rond leidt. In een lekker tempo komen we in IJmuiden aan. We kijken op ons horloge en zien dat als we aanzetten we misschien de pont nog net kunnen halen. Helaas vaart de pont precies voor onze neus weg. Gelukkig staat Margret hier om Ron op te halen en dankbaar duiken we in de auto voor warmte en wat rust. Margret heeft cheesecake meegenomen en deze is zo op. 20 minuten later stappen Addie en ik de pont op. Aan de overkant lopen we langs het indrukwekkende Tata Steel terrein. Zelfs in de vroege ochtend is hier allerlei bedrijvigheid. Rond 06.00 komen we aan op de 130km waar Elwin staat met zijn camper. Wederom wacht er een uitgebreid assortiment van lekkers op ons. Pannenkoeken en erwtensoep doen je goed als je 18uur aan het lopen bent. De afgelopen kilometers hebben mijn voeten gevoelige plekken ontwikkeld en ik loop niet zo heel lekker meer. Gelukkig is ook Margret onverwachts hier opgedoken en had zij onze dropbags mee. Het plan was om op 150km van sokken en schoenen te wisselen. Maar ik wacht niet langer en wissel hier. Als ik mijn sokken uit trek, zie ik dat de huid van mijn voeten helemaal wit en gerimpeld is. Uiteindelijk zijn mijn voeten nooit meer echt droog geworden van de waterdoorwading in de eerste paar kilometers en dat heeft gezorgd voor zere voeten. Ik had eerder moeten wisselen, maar het is niet anders. Ik masseer mijn voeten een beetje en trek dan de verse sokken en schoenen aan. Dan gaan we weer op pad. Wederom gaan we op pad met een lokale gids, want Elwin wil graag een stukje mee lopen. Dit slaan we niet af, wat gezelligheid is nooit mis en zeker niet in de laatste donkere uren wanneer de oogjes het liefst dicht willen. Elwin loopt een lekker stuk mee voordat hij omkeert.
Ter hoogte van Castricum op 142km begint het licht te worden. Langzaam komen we in bekend gebied voor Addie en ik laat hem de boel leiden. Rond 09.00 is het dan echt licht en dan komen we Arnoud tegen in de duinen. Hij is ons tegemoet gelopen vanaf Egmond en zal vanaf hier tot aan de finish de laatste 70km met ons mee lopen. Bij Egmond komen we ook zijn vader tegen die ons vanaf hier elke 20 km van eten en drinken zal ondersteunen en ook Margret is hier weer, die heeft de hele nacht niet geslapen. We eten en drinken wat en gaan op weg. Terwijl we Egmond uit rennen krijgen we onze eerste echte bui op ons dak. s’ Nachts hadden we hier en daar een paar druppels gehad, maar niks noemenswaardig. Nu is het een echte bui. Maar na een klein half uur is deze dan ook voorbij. Bij Bergen staan Arnoud zijn vader en Marget weer. Margret gaat met ons mee en zo gaan we met zijn vieren de duinen van Schoorl in. Hier is veel los zand en veel duinen dus het tempo zakt weg. Mijn voeten zijn nog steeds gevoelig en dan is al dat losse zand niet heel prettig. We slingeren van West naar Oost, naar Oost naar West door de duinen van Schoorl. Het is druk in de Schoorlse Duinen, iedereen lijkt naar buiten te willen. Onderaan de klimduin staat Arnoud’s zijn vader weer om ons te bevoorraden en aan te moedigen. Dan is het omhoog de klimduin op eenmaal boven mogen we enkele honderden meters verderop weer een klimduin af en dan na 500 meter weer omhoog de volgende duin op. De organisatie heeft kosten nog moeite gespaard om elke duin te verkennen en in het parcours te stoppen. We krijgen nog een echte bui op ons dak. Aan het einde van de Schoorlse duinen verlaat Margret ons om terug te gaan naar haar auto. Ik begin het nu wel echt zwaar te krijgen en ben meer aan het snelwandelen dan nog aan het joggen. Addie daarentegen lijkt de afstand niet te voelen en kan onvermoeibaar door gaan. Rond 15.00 zijn we op het 185km punt en worden we weer bevoorraad. We pakken onze lampjes alvast mee en als Addie deze meteen opdoet worden we verwonderd aangekeken door het wandelende publiek. Met zijn drieën verlaten we de duinen en gaan we het strand op. Met wind in de rug wandelen en joggen we een paar kilometer over het strand. Dan weer een stukje de duinen in bij Petten, maar het blijft hier beperkt tot harde schelpenpaden, gelukkig geen los zand. Addie loopt vooruit en ik heb moeite om zijn snelheid bij te houden. Ik voel me goed en weet dat ik zonder problemen ga finishen, ik moet alleen nog even die laatste 30 km afleggen. De echte snelheid is weg en mijn voeten doen pijn, maar dat had ik van tevoren kunnen weten. Zo nu en dan weet ik aan te zetten en Addie en Arnoud wachten af en toe en zo komt langzaam maar zeker ons doel dichterbij. Weer het strand op en dan valt de avond terwijl we Callantsoog binnen lopen. Het is 17.15 en we zijn op het 200km punt, we lopen nu 29 uur en 15 minuten non-stop. Wederom een korte bevoorrading en nu dan echt de lampjes aan. Op het strand kan ik nog even aanzetten, maar dan in de duinen zet Addie aan en voel ik mijn tempo wegvallen. Ik geef hem mijn zegen om door te lopen, maar dat doet hij niet. Samen uit, samen thuis. Dat betekent alleen wel dat hij en Arnoud zo nu en dan zullen moeten wachten. Terwijl ik achteraan loop en net een bocht wil nemen stopt er onderaan de dijk een auto, deze toetert een paar keer flink en dan wordt er geroepen of ik een stroopwafel wil. De rest is al om de hoek en ik heb geen trek meer in zoetigheid. Ik zit een beetje in mijn eigen wereld, wil zeker niet teruglopen, dus roep terug dat ik niet hoef. Even later zitten Addie en Arnoud wel aan een stroopwafel met koffie. Matthieu is snel omgereden en zo voor ons uitgekomen. Hij was onze tracker aan het volgen en was snel in de auto gesprongen om ons de laatste kilometers van wat support te voorzien. Wat een toffe gemeenschap zijn die ultra lopers toch. Nog 1km over het strand en dan alleen nog 11km aan duinen, dijken en tegels. De laatste kilometers kunnen we de vuurtoren “Lange Jaap” en Den Helder goed zien liggen. Kruipend komen beide dichterbij. We weten dat we ons doel van onder de 33 uur kunnen halen als we nog een beetje doorlopen. Dat geeft extra energie en de laatste kilometers op de dijk gaan sneller dan de voorafgaande kilometers. Dan komt daar het punt dat we de dijk verlaten en het nog 1,3 kilometer is. We joggen door de straten van Den Helder. Het is licht mistig en er is niemand op straat. We draaien de laatste hoek om en turen of we de finish al kunnen zien. Dan horen we wat gejuich en weten we dat we er bijna zijn. Uit de mist duikt de finish boog op, vlak voor 21.00 en met 32 uur en 56 minuten op de klok kunnen we dan eindelijk zeggen dat we de met 220km Duinhopper 2021 het nieuwe jaar goed ingeleid hebben!
