Hop hop hop, dat ging soepel de eerste uren! Perfecte omstandigheden: “8℃, wind in de rug, bekend terrein, prima teampje met Bart als wegwijzer, zelfs even een meehobbelende Kim Mulder -een vrouw met lange adem, brede glimlach en ongelooflijk snelle beentjes, je kent haar wel, toch?- die daarbij ons tempo omschreef als “wat een slakkengangetje, zo langzaam train ik nooit, best moeilijk”. Daar bovenop nog tot halverwege een compagnon Alex -de toekomstige winnaar van de Elfstendentocht 2018, mits hij een klein beetje sleutelt aan zijn rugzak & mindset, die wat last hadden van lekkages en andere ongemakken- die voor de volledige afstand ging op voorbereiding van een rondje Friesland dit jaar in mei die hetzelfde tempo liep en interessante verhalen vertelde, tiktaktiktak, de tijd ging voorbij, het tempo bleef prima. In de haven van scheveningen een klein beetje fout gelopen, water was op en heb dat bijgevuld in zo’n haven kantoortje, waar niemand aanwezig was. Al pratend tegen mezelf {“hallo, hallo, ik ga even wat water bijvullen hoor, waar zijn jullie toiletten, mooi gebouwtje hier,…”} vulde ik die softflasks en voor ik het wist kon ik de achtervolging weer inzetten op Alex, die niet van plan was om dan ook maar iets bij te vullen tot aan de 60km.
Onderweg nog een meevaller, toen ik mijn water kon bijvullen bij Joost en Astrid, die gedurende de dag op verschillende plekken met hun drones aan het spelen waren. Ik ben nu al benieuwd naar de fenomenale film die ze zijn aan het maken over de Legends Trail. { http://www.whenheroesbecomelegends.com/ @legendstrailsthemovie } Een extra meevaller was dat de support troepen van Alex, nu ook mijn support troepen werden 🙂 Dankje voor de cola, bouillon, water, vriendelijkheid,…
Na een aantal uren met perfect weer, begon het te regenen, dat duurde anderhalf uurtje denk ik. Ondertussen had Addie zich vanaf 55km aangesloten bij mij, nadat ik eerst nog een aantal kopjes heerlijke warme thee van Margret aangeboden kreeg, mmmmm, perfect! De snelheid ging meteen omhoog, we vlogen voorbij Alex, die wat aan ’t prutsen was aan z’n rugzak… Toen het eindelijk stopte met regenen, en er een supporter van Alex stond te wachten heb ik de tijd genomen om droge kleren aan te doen, drinken bij te vullen, nog even een gulzige poging gewaagd om wat van dat overheerlijke suikerbrood te bemachtigen,… Dát is het enige wat hij niet deelde, nu krijg ik weer trek als ik denk aan dat heerlijke stukje suikerbrood… man man man, suikerbrood na 60km, vanaf nu heb ik dat elke keer zelf bij! Uiteindelijk hebben we nog even gewacht totdat Alex ook weer aansloot bij ons teampje,… Zo was het gemakkelijker om Addie een beetje af te remmen. Toch respect hoor, als je met zo’n topconditie zo’n lange tijd zo langzaam als pacer mee hobbelt, een dikke pluim voor jou Addie! Als ik dat eens kan terugdoen ergens in de toekomst, graag!
Vanaf de 60km ging elk heuveltje toch wel echt pijn doen. Je ziet dan Addie rustig omhoog hobbelen, en zelf denk je alleen maar aan wandelen, pijn, laat het weer dalen -oeh, nee, niet te steil, dat doet pijn aan de benen,… aj, nee niet benen, de tenen, grrrrrr, nee de blaren, zucht, klaag, steun, grrrrrrr, blij/happy/mooi.- Ups en downs volgen zich nu in sneltrein tempo op, terwijl het tempo eerder als een afgedankte stoomtrein vooruit pufte. BAM, Amsterdamse waterleidingsduinen. Doorgaan, Marike staat rond de 70km ergens,… Richard had gelijk, de kans dat je hier omver gelopen wordt door een ree is groot, ik denk dat we er uiteindelijk vanaf daar tot in IJmuiden wel zo’n 300 a 400 gezien hebben. Eerst vlakbij grazend, daarna alleen de groen-gele ogen door de hoofdlamp belicht. Bijzonder plaatje toch wel hoor.
Maar dus, die waterleidingsduinen,……. die haalden het tempo er echt helemaal uit, wat voor doolhof is dat eigenlijk? Oké, de gps zegt aan dat we hierin moeten. Dat kán toch niet {hier is geen pad/hier is water/…}. En toen werd het donker. We passeerden een kabouterdorp. ??????? mkeeeeeeej
Marike sluit aan en heeft bij: SPEKPANNENKOEKEN. Held held held, hoe lekker was dat!!! Ik geef mijn doorweekte en overbodige spullen aan haar vader, die doorrijdt naar de finish (waar we pas 5u later zouden aankomen, heldendaden, wat doe je zonder zo’n geweldige support).
Wat verder duikt er een verschijning uit het niets op. Boswachter?! Nee, Eelco heeft gewoon uren lang in de middle of nowhere gestaan met een fantastische drank/eetpost. Helaas geen worstje voor mij… ik moest het doen met snoep en cola, manmanman, hoe tof zijn sommige mensen. Doorhobbelen, Alex moed in spreken. Eerst deed zijn Polar het niet meer,… dan ging zijn waterzak lekken,… Je zag hem letterlijk opgeven. De supporterende woorden: “Je mag mijn horloge, rugzak, spullen lenen vanaf IJmuiden, ik heb daar ook nog extra droge kleren,…” waren loze woorden. Hij belde met z’n ouders, die hem in Zandvoort hebben opgehaald! Jammer, had leuker geweest om samen in IJmuiden aan te komen. Ik was benieuwd naar die magistrale onverslaanbare eindsprint waarover we het eerder hadden.
Volg volg volg, verstand op nul, hobbelen maar, af en toe zelf de route eens checken. aw aw aw, blaren, tenen, K*Thobby, rugpijn, grrrr, waarom heb ik geen vasiline mee… -ik bespaar u de details over het schurende scrotumpje, maar ook dat deed pijn- Boswachter??? Wim-Joost!!! Een reetje huppelt niet zo elegant door de duintjes, -PPPPLat op de grond-. De wegzoeken moest ik niet meer doen, alleen nog maar proberen door te joggen.
In Zandvoort aangekomen bij Richard, even tijd om de blaren te verzorgen. Tussendoor propte Wim-Joost mij vol met eierkoeken en cola 🙂 Wist je dat compeed na een tijdje niet meer plakt? Dan maar vast tapen met de zijkantjes van pleisters. Dankjewel Marike! Die blaren niet meer gevoeld sinds dat moment. De tenen daarentegen, waren NIET meer leuk. Ik val in herhaling, ik weet het. Maar daar moet ik toch iets op bedenken voor de toekomst. Note aan mezelf: EHBO kit upgrade met nieuwe compeed, sporttape…
Het deel van Zandvoort naar IJmuiden was een hel, drie mensen die je allemaal willen helpen, maar eigenlijk gewoon te goed zijn op dat moment.
Ze lopen,
heel rustig,
telkens weer,
van je weg,…
Frustrerend, trage slak, flauwe zeurpiet, slecht voorbereid,… VECHTEN voor elk stapje, tandenbijten! GRRR. Je wilt je wagonnetje wel aanhaken, maar bij elke kleine heuvel verzuur je overal, bij elke afdaling voel je je tenen tussen je oren knarsen. Positief blijven, gewoon vragen of ze willen temporiseren, een praatje over koetjes of kalfjes, zoals het eerste deel met Alex. Pfoeh, dat gaat moeizaam: “Zo Wim Joost, wat heb jij vandaag gedaan”… man man man, dat zijn toch geen gesprekken Adriaan… oké oké, dan toch maar gewoon hobbelen!
“1,3km tot aan de ingang” (lees: uitgang) van de Kennemerduinen. Dat bordje maakte me blij, totdat je de ingang rakelings passeert, op je horloge de kilometers checkt, en beseft dat je nog wel een klein uur bezig bent. Die inschatting wordt bijgesteld naar de werkelijkheid -> 1u40. Het lukt me slecht om mezelf voor de gek te houden, ik probeer het wel, maar het lukt amper. “Nog maar 3 heuvels, dan zijn we uit dit KL*TE gebied” (Het is daar vast en zeker of zeker en vast heel mooi als je goed geluimd bent, en fris als een hoentje…)
Addie checkt de trackingswebsite, nog 2,7km. Mijn kilometer teller staat al ruim boven de 100km. Alright, dat moet wel lukken, tempo omhoog. Oh nee, toch even wachten tot we uit dit park zijn. Laatste kilometer toch even gas gegeven, YES, dat voelde lekker! Aangekomen in blijmuiden. Happy, moe, tevreden! Zonder mijn super crew had ik hier minstens 2u langer over gedaan denk ik nu. TOP team, elkaar perfect aanvullend en ondersteundend, ik ben trots op jullie.
Alle negativiteit,
Alle zuchten,
Alle onzin, foetsjie!
Wég. KLAAR.
Geniale ontvangst met allerlei lekkers door Nieves, Margret, Jean Pierre en {naam vergeten}! Heldendaden. Waarom? Waarom niet! De vader van Marike brengt ons naar het stationnetje. Zoveel verschillende helpende handen, als support bij een kidsrun, onwaarschijnlijk eigenlijk! Ik vind het mooi, achteraf. En tijdens het lopen is er een mentaal {duister/lief/open/eerlijk/puur} kantje aan dat je deelt met mensen, wat je meestal vooral voor jezelf houdt. Ook dat is mooi, hoe lelijk het soms ook lijkt.
Dankjewel.
En nu even rustig aan, zodat we eind januari de rest van de kust van Nederland kunnen tekenen in de andere richting!
Origineel bericht met extra foto’s van Adriaan Pandelaers op Strava: https://www.strava.com/athletes/1108879/posts/1152325?_branch_match_id=315521684053478472
