Great Escape – 22-09-2018
De Great Escape… we moesten er zwaar aan toegeven en ontsnapt zijn we er zeker niet aan.
Het idee was er al wel om 4 weken na de 345 km Race Across Scotland de 164 km Great Escape nog even weg te tikken maar ingeschreven waren we nog niet.
Great Escape is nog een ontbrekende finish medaille en om nu weer een jaar te wachten is ook zo wat. We zouden wachten om te zien hoe het herstel zou gaan en de week voor de Great Escape beslissen.
Uiteindelijk draait het erop uit dat we de week na de RAS al ingeschreven staan voor de GE. Marek heeft zijn inschrijving van de Bello Gallico om kunnen zetten naar de GE en Maarten blij omdat er geen excuus meer is om niet in te schrijven nu Marek mee doet. We wilden ook weer eens samen een race starten en finishen.
Onze rusthartslag is nog niet eens normaal dus training valt weinig aan te doen omdat we nog zwaar in onze herstelfase zitten. Zou betekenen dat als we de draad weer op kunnen gaan pakken we al aan de start moeten staan. Afgezien van het fysieke opladen is het ook weer een gevalletje van mentaal weer klaar moeten zijn voor zo’n trip. Als we aan de start staan is het net alsof we gewoon weer een etappe verder moeten en doen uiteindelijk ons ding wel weer.
Vrijdag middag rond 14h rijden we aan richting Maboge om eerst nog even in Maastricht Willem Mücher op te pikken. We kunnen het natuurlijk niet laten hem nog even in de maling te nemen als hij ons, vijf minuten voordat we er zijn, aan de lijn krijgen. Of we er al bijna zijn vraagt hij… nou wij niet, we zouden toch pas zaterdag daar zijn voor de halve afstand… nog een paar keer vraagt Willem om bevestiging om vervolgens met het idee te komen dat hij weer terug naar huis gaat om de motor maar te halen en zelf naar Maboge te rijden. Zijn weekend is goed begonnen en we staan natuurlijk vijf minuten later zijn spullen in de auto te laden.
Aangekomen in Maboge
Rond 17h zijn we er en lopen eerst maar even binnen onder de enorme overkapping van de finishlocatie. Niet veel zijn er en dat wat binnen komt lopen is ook weer snel weg om nog wat uren rust te pakken. De bus vertrekt immers al om 02:00 uur naar de startlocatie in Ettelbruck (Luxemburg) waar we om 04:00 mogen starten aan ons avontuur.
De nacht gaat kort zijn. We drinken wat en even later zetten we alvast ons tentje op zodat we dat niet straks nog in het donker hoeven doen. Willem slaapt in zijn onopvallende bivakzak 5 meter verderop en gaat al op tijd slapen.
Wij gaan nog terug en voor we het weten landen de nodige lopers waarmee ook voldoende bier vloeit. Net als we verstandig willen gaan slapen, komen Hans Coolen, Mig, De Kachel en nog wat lopers binnen… dus nog niet naar bed! Uiteindelijk is het zeker 23h als we in bed kruipen om vervolgens om 01h gewekt te worden. Onze kop staat er zeker nog niet naar om over een paar uurtjes even 164 km met 6.200 hoogtemeters te moeten wegtikken. Later blijkt ook dat ons lichaam het hier niet helemaal mee eens is. Of het de alcohol of de naweeën van de RAS zijn is nog niet helemaal duidelijk. We zijn het er wel snel over eens dat we misschien iets eerder hadden moeten gaan slapen en iets minder hadden moeten drinken.
De bus vertrekt stipt op tijd en we doezelen nog wat in de bus, al komt van slapen niets terecht. We maken in de bus onze spullen nog even verder in orde. Aangekomen in Ettelbruck krijgen we onze gps-tracker en voor we het weten hobbelen we helemaal achteraan mee afvragend wat we er in godsnaam aan het doen zijn.
We lopen natuurlijk ook nog stevig door op 10/h en rukken nu al op in het klassement. Helemaal niet de bedoeling en weten dat we die nog wel terug gaan krijgen. De Kerel Bieren zaten er nog in en waren de eerste tientallen kilometers onze brandstof. Bij de eerste verzorgingspost ergens op 22 km, volledig in de wind, valt het ons erg zwaar en zeggen we niet veel… zonder ook maar iets te zeggen weten we van elkaar dat we het heel zwaar hebben en dat we nog niet eens begonnen zijn.
De snelheid gaat er nu ook wel wat uit en Olav Sammelius haakt aan en we vormen een drie-eenheid die uiteindelijk de finish weet te behalen. Maar niet zonder slag of stoot.
Na 50 km komt er eindelijk wat licht aan het einde van de tunnel en beginnen we wat op te leven. Gelukkig, het zijn er nu nog maar een dikke 100 km en een beetje… dat redden we wel.
We lopen met zijn drieën een prettig tempo zonder dat er iemand iets op in hoeft te leveren of boven zijn macht moet lopen. Ook het voorop lopen wisselen we natuurlijk af. Degene die zich sterk voelt voorop en navigeren, de anderen erachteraan en controleren of het navigeren goed gaat. Zodoende lopen we maar twee keer iets verkeerd wat uiteindelijk over de hele race misschien maar een paar honderd meter extra zal zijn.
Olav heeft nog niet heel veel 100-milers gelopen maar kan het tempo heel aardig constant houden tot het einde toe en blijft positief ingesteld zonder te zeiken. Hij weet in ieder geval waar het over gaat en waar het heen gaat.
Regen Regen Regen
Enkele kilometers voor de 77 km verzorgingspost waar we een dropbag voor afgegeven hebben begint de voorspelde regen. We hopen nog even dat het af en toe en bui gaat zijn maar de weergoden zijn ons niet goed gestemd en we lopen vervolgens de komende 18 uur in non-stop regen. Daarbij ook nog op de wat meer exposed gedeeltes met goed wat wind erop zodat de gevoelstemperatuur goed naar beneden gaat. Zeker met natte kleding is dit een lekkere combi 🙂
Op de verzorgingspost pakken we onze rust even en zorgen dat we goed volgevreten kunnen vertrekken. Tosti’s, chips en soep is erg goed lopers voer.
Voor we het weten rennen we weer buiten in het donker in de regen en een paar honderd meter verder zijn we weer in ons monotone ritme op weg naar de volgende post.
Alle kledinglagen zijn zeiknat en blijven warm door het lichaam in beweging te houden. Als je het koud krijgt moet je simpelweg gewoon harder bewegen.
We zijn goed ingepakt, Maarten test een nieuw Montane Minimus Stretch Ultra Jacket wat voor 18 uur non-stop regen misschien niet de beste keuze is maar het is voor zijn extreem licht gewicht een toppertje dat de wind en regen erg goed buiten weet te houden (de Montane Spine Jacket is hiervoor iets meer op zijn plaats). De pasvorm is in ieder geval goed en trekt nergens. Het jasje is opgefrommelt niet groter dan je vuist en dus handig in een kleiner racevest en als je gaat voor minimaal gewicht met maximaal materiaal. Verder regel je de temperatuur met de lagen die je eronder aan hebt. Dat ze allemaal nat worden is normaal. Als het zo hard regent valt er weinig te ademen en bouwt het vocht zich toch op. Dat voorkom je ook niet met de duurste jassen.
De nacht duurt voor het gevoel erg lang maar dat zal er ook aan liggen dat we met zijn drieën een trein vormen zonder al teveel te zeggen. Met ieder zijn capuchon over het hoofd hoor je niet veel meer dan het constante gekletter van de regen en het ritmisch schuren van kleren. Ieder in zijn eigen wereld. We wisselen elkaar om de paar kilometer af om de sleur wat te breken. Als we twee tellen stil staan om iets uit een racevest te pakken denkt Olav dat hij een slang ziet kruipen… gaat leuk worden voor hem als hij straks in maart drie nachten door moet 🙂
Ook zo’n moment dat Marek even gaat zitten om zijn benen te laten rusten en merkt dat hij op iemand zit die ook al even rust…
We hebben nog één post waar we echt binnen kunnen staan en waar Martino en Patricia de verzorging op zich genomen hebben. We eten er wat, rusten iets en zijn snel weer weg. Buitengekomen regent het nu echt harder… het droge shirt dat Maarten van Martino kreeg is in 10 minuten nat… heerlijk!
Ingo van de Bergh heeft verderop een verzorgingspost waar het zoals altijd aan niets ontbreekt behalve suiker. Handig want een kop koffie of thee met veel suiker kan wonderen doen.
Mig en De Kachel staan ergens verloren een verzorgingspost te bemannen. Lekker donker en één kant van die tent open… totaal geen comfort… de mannen die totaal geen compassie tonen omdat ze weten wat echt afzien is en weten dat een loopje als dit best mee valt. Als het een beetje meezit ben je na een dagje rennen weer comfortabel binnen. Mig is net terug van zijn 4e PTL en heeft nog veel van die ondernemingen gelopen waarvan je films ziet op Netflix. We blijven daarom ook niet lang en zijn na 10 minuten weer weg.
Peter (de kachel) heeft het erover dat hij waarschijnlijk de eerste vrijwilliger gaat zijn met een DNF… wat een shit weer.
Uren later kruisen we een weg als toevallig Mig en De Kachel langsrijden, hun tijd op de post zit erop… raam open en roepen of we mee willen rijden… heerlijke lui 🙂
Uiteindelijk komen we bij het stuk van La Roche waar iedereen zo spannend over doet. Het is een stuk van ongeveer nog 25 km dat inderdaad wat pittiger terrein is. Korte heftige klimmetjes van 100 meter waar je met handen en voeten omhoog moet of langs een natte rots helling met ketting naar beneden. Op de ketting na is het gewoon een onderdeel van dat we al vaak gelopen hebben met de Legends Trail en we hobbelen er redelijk op automatische piloot doorheen. Wel branden bij Olav en Maarten de bovenbenen in de steilere afdalingen terwijl Marek er snel naar beneden hobbelt. Dit laatste stuk moet hij zich wat inhouden.
De (bijna) finish
De route is zo gebouwd dat het laatste checkpoint de finishlocatie is en je moet vanaf daar nog even de muur van Maboge op. Een kort steil hellinkje van zon’n 150 meter waarna je nog een kilometer of 5 vals plat naar beneden kunt hobbelen terug naar de finish. Dit pad is op het einde meer een rivier waar je door 20 cm water loopt.
Bij de finish beseffen we wel dat deze Great Escape niet vanzelf ging en dat het er zeker weer eentje is om niet te vergeten! Het doel was om 12:00 uur binnen te zijn… en dat hebben we serieus op 7 minuten na gehaald. Finishtijd voor ons drieën was 32:07. Het aantal lopers dat de finish gehaald heeft is 38 en 24 hebben het helaas niet gehaald. (uitslagen).
Thanks iedereen weer voor de ondersteuning en de fun. En in het bijzonder Olav bedankt voor het goede gezelschap! Tot snel allemaal weer!
M & M
vlnr. Marek, Olav, Maarten
