De Zugspitze Ultra Trail was al weer even achter de rug en ik had het idee me maar weer eens in te gaan schrijven voor wat nieuwe wedstrijden. En zoals dat bij mij dan meestal gaat schrijf ik me erg enthousiast in voor de nodige races. Voor de maand september kon ik er zo gauw niet eentje vinden die qua afstand en terrein erbij zou passen. Niet dat ik geen trailkalenders erop na kan slaan maar de namen zeggen mij niet altijd even veel. Dus op sociale media vraag uitgezet of iemand er eentje wist die wel leuk zou zijn… En ja hoor de eerste die reageerde, en binnen 2 minuten, was Stelle Petric. Ook een doorgewinterde trailrunster die je bijna altijd aan de start van een trail ziet staan; en dat ook altijd wel bij de ultra afstanden.
Ze gaf de tip om eens te kijken naar de eerste editie van de Run Forest Run in Gasselte in Nederland. Zou een leuke en uitdagende trailrun zijn van 50 km. (Ook zijn er kortere afstanden).
En zo enthousiast als ik ben check ik meteen de site en schrijf me maar meteen in! Datum was prima. Als Stella zegt dat een trail leuk kan zijn dan zal dat ook wel dacht ik.
Paar dagen later vroeg ik me af waar het nu eigenlijk zou zijn. Gasselte had ik nog nooit van gehoord maar zou in Nederland moeten liggen 🙂
Shit… blijkt dat dus even heel ruim een Spartathlon HEEN en weer eentje TERUG te zijn… maar dan met de auto. Toch ook maar even kijken hoe laat de start is… Gelukkig… Niet zo achterlijke Ardennen trail starttijd van 6 uur ’s morgens! Start zou om half tien zijn. Redelijk normale tijd opstaan dus.
“En bedankt Stella” dacht ik! Achteraf inderdaad héél erg bedankt, het was zeker de moeite waard… het zou namelijk mijn eerste keer zijn dat ik eerste zou worden met een ultra afstand van 50 km.
De voorbereiding
Echt heel erg voorbereid op deze race had ik me niet. Weekend ervoor nog ruim 50 km gelopen in de Loonse & Drunense Duinen met wat vrienden. Vrijdag avond nog een verjaardag waardoor ik zaterdag nog suf in mijn kop was. Zaterdag dus verder niet veel gedaan… wel me even verdiepen in wat er zondag zou komen… De 50 km Run Forest Run.
De checks
GPX in Suunto laden… check
Omgeving bestuderen met Google Earth… check
Adres start/finsh… check
Hoeveel verzorgingsposten en waar… check
Toeschouwer coördinaten voor mijn supporter Linda bepalen… check
Racevest met waterreservoir in orde… check
Kleding in orde; altijd teveel meenemen dus… check
Twee paar schoenen… check
Voeding voor de race; twee gelletjes, wat rozijnen en zak chips… check
Alles nog een keer checken… check!!!
Pasta eten… check
Laatste check: twee wekkers op dezelfde tijd… check
Licht uit en slapen… check
Wekker gaat… douchen… eten (krentenbollen en twee bananen)… alles in de auto en snel naar Mauk. Die moesten we nog even ophalen. Hij zou ook de 50 km lopen. Hij had op het laatste moment nog even een startnummer van iemand over kunnen nemen; inschrijving zat immers al vol.
We zaten in ieder geval in dezelfde groep. Om 9:30 en om 9:40 zou er een groep voor dezelfde afstand starten. Op dat moment maakte het niet veel uit maar later zou blijken dat dit een andere dimensie zou geven aan de uren die zouden volgen enkele minuten na de start.
Eenmaal aangekomen, snel omkleden en nog een half uurtje met gezonde wedstrijdstress rondlopen over het terrein.
Winfried Bats doet zijn woordje, verwelkomt iedereen, bedankt sponsoren en start ons weg. Ook de burgemeester was aanwezig en kreeg kort het woord.
Mauk en ik staan bijna vooraan. Toch altijd maar een paar mensen helemaal voorop laten gaan. Direct na de start gingen we een rondje om een meer… los mul zand om je direct wakker te schudden en je duidelijk te maken dat je nog 50 km voor de boeg hebt!
Over het strand rennend dacht ik even dat er een zwerm bijen achter ons aan kwam… ik had nog even ergens een bijentrauma van Trail de Fantomes denk ik (gestoken door vier bijen toen nog niet eens op de helft van de wedstrijd). Dit was dus gewoon een drone die ons een stuk volgde. Waar ik de beelden terug kan zien weet ik nog niet.
We doken met een kopgroep het bos in en al gauw kwamen we op single trails. Mauk en ik liepen op positie 9. Op de één of andere manier kropen we steeds verder naar voren, ging vanzelf. Plaats 7 & 8… plaats 5 & 6… af en toe even achterom kijken en Mauk volgt vrolijk!
Ineens zit ik in een kopgroep van nog 5 personen. Ik loop er nog een stuk mee op en ineens na 3,5 km zit ik voorop… #1!!!
Toen schoten er wel even wat dingen door mijn hoofd… ik heb al de nodige loopervaring en ook vaak redelijk vooraan in het klassement gelopen; maar nog nooit voorop. Dit is even nieuw voor mij. Ik hield op dat moment voor mijn gevoel ook nog eens in en denk heel wijselijk dat het misschien gewoon handig zou zijn om mijn eigen race te lopen zoals ik altijd doe… van niemand iets aantrekken en gewoon JE EIGEN RACE lopen en je VOORAL NIET GEK LATEN MAKEN. Dat deed ik dus en enkele KM’ers verder liep ik ook nog eens 0,7 per uur sneller dan de eerste 3,5 km. Shit… wat nu… mountainbiker als haas voor me en niet eens meer iemand achter me.
Ik maak voor de gein een foto van de mountainbiker voor me, en een foto van niemand achter me, en Whatsapp deze naar Chris van Beem en Marek Vis, daarbij de tekst “eenzaam aan de top”. Op dat moment was het ook een geintje want ik heb dan echt nog het gevoel dat ik zo weer ingehaald zou gaan worden als mijn volgers warmgedraaid zijn. Maar geintje veranderd in werkelijkheid. Ik begin te beseffen dat ik ECHT op kop loop en niet in een opwelling even per ongeluk voorop loop. Ik heb mijn dag!!!
Ik loop alles nog even door om te zien of ik ook daadwerkelijk deze move door kan trekken. Ik weet waar de verzorgingsposten zijn maar heb genoeg bij me om er een paar over te slaan (1,5 ltr water + 0,5 ltr sportdrank)… temperatuur is prima… in het terrein voel ik me als een vis in het water…
Het enige dat nu nog moet gebeuren is dat de puzzel op zijn plek valt… je moet je dag dus gewoon hebben.
De mountainbiker die voorop gaat stopt af en toe nadat hij om de hoek gaat om te zien of ik nog volg en niet verkeerd loop. Verkeerd lopen gaat bijna niet omdat het erg goed aangegeven staat. Bordjes staan voor een bocht en ook nog eens eentje erna ter bevestiging dat je het juiste pad gekozen hebt. Misschien is het hier toch handig om met kalk een doorgetrokken streep te maken daar waar je zeker niet naartoe moet. Kan wel eens handig zijn als je even niet oplet. Zie je in de Ardennen ook veel. Al zie je daar soms trouwens ook plotseling gewoon helemaal niets meer en loop je gewoon 10 km extra omdat je de weg even kwijt bent. Dit is in België heel gewoon en dus ook handig om drank-/voedingstechnisch rekening mee te houden.
Erg handig moet ik zeggen… een haas op een fiets! Moet wel serieus doorlopen om hem bij te houden moet ik zeggen 🙂
Na ongeveer een uur lopen bedenk ik me ineens dat er nog een tweede ploeg tien minuten later gestart is en de netto tijd telt. Het euforische gevoel van eerste zijn/worden verdwijnt en ik besef me dat ik een fictieve 2e achter me aan heb die ik niet kan zien; maar al wel bijna tien minuten voor me kan liggen.
Nu begint de race echt voor mij… het competitie gevoel komt nog meer naar boven en ik krijg het voor elkaar de snelheid tot km 38 vast te houden. Daar duiken we een strandje op van een meertje met direct daarna enkele heuveltje die het ritme er even uit gooien. Ik zak iets terug maar weet het toch nog redelijk vast te houden. Ik zoek nog even een excuus om iets langzamer te lopen en ik denk: “iedereen zal het hier wel zwaar hebben en wat langzamer lopen”. Maar dan komt het andere stemmetje: “die anderen gaan hier gewoon door en jij dus ook”. Dat laatste werd het dus en bijt me vast in de enige echte opponent: de mountainbiker!
Na weer wat km’ers zie ik in mijn ooghoek een 5 Euro biljet op de grond liggen… een test? Ja hoor… ik stop… draai om… pak het briefje… draai weer om en zet nog even aan. Die is voor het biertje na de overwinning denk ik! Maar ik ben er nog niet. De fictieve volgers van de tweede ploeg komen achter me aan.
Linda, mijn trouwste supporter, kom ik tegen als ik een grasveld oversteek. Zij maakt foto’s en ik roep dat ze moet klokken hoe lang er tussen mij en de volgers zit en dit even moet Whatsappen. Even later blijkt dat dit twaalf minuten is… even rekenen… dat is dus in ieder geval twee minuten voorsprong.
Niet verzwakken dus. Voor mijn gevoel deed ik dit ook niet maar in werkelijkheid doe je dat natuurlijk wel en de rest natuurlijk ook wel een beetje… hoop ik. Maar daar moet je je niet door laten leiden. Door knallen dus; deze dag pakken ze mij niet meer af!
De verzorgingsposten 1 en 2 sla ik over… heb voldoende bij me. Bedenk me ook dat ik niet teveel moet drinken; teveel moet er immers ook weer uit en dat kost kostbare seconden. Deze afweging heb ik ook nog nooit moeten maken in een race. Maar waar ligt de grens tussen teveel en voldoende binnen krijgen om op volle toeren een 50 km race goed door te kunnen trekken.
Bij de laatste post heb ik toch wat behoefte aan wat sportdrank en schroef voor de post mijn bidon al open… stop bij de post… kap er snel 3 half volle bekertjes roze vloeistof in en draai de dop al rennend er weer op. Snel rekenen… shit 5 seconde verloren!
Vaak hoor je dat je moet genieten van je omgeving tijdens een trailrun… dit doe ik normaal gezien altijd, maar kan je echt vertellen dat je dit op zo’n moment toch even niet doet. Je scant alleen maar het spoor enkele meters voor je en bent alleen maar aan het rekenen.
Rekenen? Ja rekenen… hoeveel km nog… hoeveel is dit omgerekend in tijd nog te lopen… wanneer zal ik het tweede gelletje nemen… wat zal mijn voorsprong zijn op de fictieve tweede… etc… en dan weer opnieuw deze dingen maar misschien in een andere volgorde.
Uiteindelijk krijg je het gevoel dat je dichter bij de finish komt doordat je al wat meer mensen langs het parcours tegenkomt. Ook hoor je steeds vaker en steeds dichterbij iets omgeroepen worden maar versta je er geen zak van.
Opeens zegt de mountainbiker dat hij afbuigt en dat ik gewoon het parcours verder moet volgen… kan niet missen zegt hij! Shit… haas weg! Maar dan moet ik er dus bijna zijn. Ik kom al wat estafettelopers tegen en lopers die andere afstanden lopen. Ik haal er hier en daar nog enkele in. Dan gebeurd natuurlijk dat wat vaker gebeurd vlak voor de finish… steeds een lusje extra om aan de km’ers te komen van de afstand die je loopt. Op dat moment vervloek je de parcoursbouwer. Waarom niet gewoon zo snel mogelijk naar de finish? Oja… zie je op een pad in de verte iemand staan en blijkt dat een keerpunt te zijn, je mag dan gewoon weer hetzelfde pad terug. Nog een lusje, nog eentje, en nog één en dan eindelijk een bekend pad! Het pad gaat het strand met los mul zand op van het meer waar we gestart zijn… finish eindelijk in zicht! Naar de waterkant en weer terug omhoog naar de eindstreep!
De Finish
Linda zie ik al staan en ja hoor… ALS EERSTE OVER DE EINDSTREEP! Of ik ook eerste ben moet nog blijken… de tweede ploeg volgt natuurlijk nog. Mijn idee… als er de komende tien minuten niemand over de streep komt heb ik gewonnen.
Iedereen doet dan meteen alsof ik eerste ben en ik krijg direct een microfoon in mijn gezicht gedrukt. Ik moet natuurlijk even wat vragen beantwoorden. Even later nog een microfoon van een lokale omroep. Hij was iets van tien minuten later maar ik moest even doen alsof ik net aankwam. “Op de radio weten ze toch niet dat ik al tien minuten eerder binnen ben gekomen” weet hij te vertellen. Op dat moment juichen ineens een heleboel mensen en lijkt het live op de radio natuurlijk alsof ik net binnenkom. Ze juichen voor de tweede persoon van de 50 km!
Na het live interview maar meteen naar mijn fictieve tegenpersoon om te zien hoe hij er in het echt uit ziet! Hij twee minuten na binnenkomst ook weer bij positieven en we checken toch even onze horloges. Is wel niet de officiële tijd maar zou een indicatie moeten zijn.
En ja hoor… HIJ (Jacco Stoevelaar uit Bijlen) 3:43:18… IK 3:43:32. Dat kan niet… ik ben al zeker meer dan tien minuten binnen en hij zou 14 seconden sneller zijn volgens de klokjes!!!!!
We zijn 1 of 2… maar wie de beker (bidon) toekomt is nog niet duidelijk!
Mijn haas de mountainbiker liep ook nog rond bij de finish en zou het wel even checken bij de officials. Duurde toch nog even vijf minuten maar dan kwam toch echt het verlossende woord over wie 1ste en 2de is. Hij 2de en ik 1ste. JUIST… nu bier! Mijn eerste keer gewonnen.
Ook al heb ik misschien niet zo genoten van mijn omgeving zoals ik dat normaal gezien wel doe; ik moet echt zeggen dat het een heel mooie omgeving is waar je als trailrunner echt uit je dak kunt gaan. Erg afwisselend, veel single trails waarbij je ook echt vaak op moet letten om het pad te volgen, takken waar je handig omheen moet manoeuvreren, boomwortels die op de loer liggen om je te tackelen, brandnetels waar je niet omheen kunt, los zand waar je na al die km’ers helemaal geen zin in hebt en nog veel meer.
Wat ik wel gemist heb zijn de hoogtemeters (mijn klokje gaf 69 positieve aan). Maar wat wil je in ons vlakke landje. Ik ben misschien ook wat meer de Ardennen en hoger gewent.
Enkele details:
Schoenen: Salomon Fellraiser
Broek: North Face korte broek
Shirt: Under Armour heatgear compressie
Racevest: Salomon Advanced Skin 12 set
Sokken: X-socks
Sportdrank: Sponsor Long Energy
Eten: Twee standaard gels, zakje rozijnen, zak chips
Overig: Buff, iPhone,
Maaltijd avond ervoor: Pasta natuurlijk!
Weer: tussen de 20 en 22 graden, zon, weinig wind, geen regen.
Terrein: onverhard, droog, vastgeleopen/gereden paden, veel rechte stukken om snelheid en ritme vast te kunnen houden.
Top drie:
1: Maarten Schön – 03:43:31
2: Jacco Stoevelaar – 03:46:10
3: Guido van Olffen – 03:52:09
Tip/motto: Zolang je met hardlopen geen geld verdient zorg dan dat het een passie is en geen obsessie gaat worden, maar blijf wel in competitie met jezelf!
Heel veel loopplezier en tot de volgende keer.
De Beartrail in ’s Gravenvoeren is de volgende.
Tot dan,
Maarten Schön
