Kort verslag van mijn deelname aan LEO 180.
Al een paar weken voel ik mij niet top. Lichamelijk wel maar in mijn hoofd ben ik zeer onrustig. Normaal is het lopen wat mijn hoofd kan kalmeren echter momenteel wil dat zelfs niet helpen. Mijn vrouw vraagt zich af of ik überhaupt wel moet starten aan Leo en eerlijk gezegd heeft die gedachte mij de afgelopen dagen ook al bezig gehouden. Ik heb zelfs al mijn laatste nachtdienst vrijgekomen terwijl ik normaal gesproken dit vanuit de nachtdienst zou beginnen.
Maar Maarten en Marek hebben dit georganiseerd en er zijn uiteindelijk maar 3 mensen die starten. Ik vind niet dat ik het kan maken om geen poging te wagen, zo meld ik het ook op mijn Facebook. Waarschijnlijk was dit al een voorteken. Hopend dat ik de drive terug vind als ik zaterdagmorgen vroeg in Goirle arriveer.
Als om 8 minuten over 7 het startschot klinkt beginnen Neequaye, Martino en ik aan ons avontuur. Het begin is nog wat groen gecombineerd met heerlijk asfalt. Na een kilometer of 21 geeft Neequaye aan dat hij liever wat sneller gaat lopen en na elkaar succes te wensen blijven Martino en ik samen doorgaan.
Even voor de 30 kilometer worden we vergezeld door Marek naar een verzorgingspost. Even een colaatje, pannenkoek en een lekker rokertje maken even dat ik er weer zin in krijg. Echter dit is van korte duur. Op een kilometer of 50 is een Albert Heijn waar Martino en ik even wat in willen slaan voor het stuk naar 84 km waar we onze dropbags zullen ontmoeten. Maar wat duurt het lang om bij de Albert Heijn te geraken. Ik kom maar niet in mijn flow, ondanks de prachtige stukken natuur en het prettige gezelschap van Martino. Eenmaal bij de Albert Heijn zitten we op een randje even een colaatje te nuttigen.
Aan de overkant is een bushalte. Dit is mijn breekpunt. Ik heb geen zin meer om nog 120 km te lopen door het donker en de voorspelde regen. Geen pijntjes, geen blessures maar gewoon het ontbreken van zin. Ik app mijn vrouw dat ik op 84 km ga stoppen en wacht nog even met dit aan Martino te melden. Ik wil hem niet meeslepen in mijn gevoel. Als Martino en ik verder hobbelen en een paar schilders treffen in het bos, gevolgd door iemand die op een bankje zit foto’s te maken zeg ik tegen Martino hardop. Dat is ook een mooie hobby, waarom denk ik daar nu pas aan. Ik vertel Martino dat ik ga stoppen. Vanaf kilometer 61 ga ik afbuigen en loop ik via het asfalt naar het 84 km punt. Dan is het nog maar 5 km.
Ik app Maarten en Marek mijn beslissing. Jammer maar helaas. Onderweg word ik opgepikt daar deze twee giganten die mij gebroken hebben. Beaten by the bear. Toch ontvang ik een heerlijk biertje en mijn eerste DNF medaille. Als ik eerlijk was had ik vandaag niet moeten starten, en als ik nog eerlijker ben kom ik waarschijnlijk nog een keer terug.
Peter Swager – 9 november 2016
