Een paar maanden geleden heb ik mij erin laten luizen. Een tocht van 176k met meer dan 9000 hoogtemeters. Eerder dit jaar had ik al besloten deze enorme uitdaging niet in 2017 te gaan lopen, maar wellicht wel volgend jaar. Ik heb immers al genoeg zware tochten op het programma staan en Koningsdag gewoon in Nederland vieren zoals 99% van de Nederlanders, leek mij ook een prima idee. Echter was er een moment van zwakte op een winterse avond die gepaard ging met enkele goudgele rakkers en een chatsessie met de slinkse Stef. Subtiel opgebouwd werd ik in een hoek van enthousiasme geduwd om in Polen 176k te gaan lopen zodat de trackers daar zouden kunnen geraken… Na kort overleg met mijn vrouw en een akkoord, zegde ik toe.
Primair was de gedachte aan het euforische moment van het passeren van de finishlijn voldoende om de eerste weken niet te beseffen waarvoor ik mij had ingeschreven. Ik kreeg het zelfs voor elkaar meerdere lopers te enthousiasmeren en nu hoef ik niet alleen naar Polen te rijden.
De training was begonnen en naarmate de tijd verstreek, daalde ook het besef en ontzag voor de wedstrijd in. De vorige editie was in de zomer, maar deze keer is het eind april. Dat betekent net als in Nederland dat April doet wat ie wil! Deze week is er al tientallen centimeters sneeuw gevallen en het einde is nog niet daar. Gedurende het race weekend is er regen, regen en regen voorspeld. Heerlijk! In combinatie met een halve meter smeltende sneeuw op hellingen van 30%.
De tijdslimiet geeft ook een idee van de zwaarte van het loopje. 48 uren krijgen wij om binnen te komen. De uitslagen van vorig jaar liegen er ook niet om. 29 starters en 12 finishers waarvan maar 3 binnen de 40 uur.
De racedirector Michal, is vriendjes met Stef en Tim (Legends Trail), dus daar kunnen we alleen maar een hele grote bak fysieke en mentale ellende van verwachten, maar gelukkig wel goed georganiseerd. Hij deelde mij mede dat hij een jaar bezig is geweest de Trail samen te stellen en zodoende het voor elkaar had gekregen 72 toppen erin te verwerken. Als ik hem naar het parcours en de ondergrond vraag, krijg ik alleen maar te horen ‘Mud, mud, mud’. Blijkbaar dezelfde sadistische instelling als zijn maatjes Stef en Tim.
Tijdens zo’n lange race zou je nog weleens een berg steun kunnen halen uit de gesprekken met medelopers. Ware het niet dat ondanks mijn naam, mijn kennis van de Poolse taal nul komma nul is.
Waar ik voor op de been blijf is de waardering uitgedrukt in een Finisher Belt Buckle! Ik moet en zal dat ding verdienen en mee naar Nederland brengen. Check de foto, die wil toch iedereen!
De combinatie van deze factoren maken het voor mij een Trail waar ik blij van word. Volgende week vrijdag 28 april om 16:00u start ik aan deze slopende mentale en fysieke Trail in Polen, STUMILAK. 176k en meer dan 9000 hoogtemeters door de Poolse bergen. Wij lopers zijn te volgen via onderstaande link:
http://stumilak.legendstracking.com/
Mijn reisgezelschap (die er ook zijn ingetrapt) voor Polen:
Neequaye Dsane (Nederland)
Alexandre Oristil (Frankrijk)
Chloe Vincent (Nieuw Zeeland)
Poland here we come!
Marek
