Hermannsweg is een wandelroute van 160 tot 220km over een kleine bergkam in Duitsland, net over de grens bij Enschede. De route is zo mooi, dat deze is opgenomen in de zogenaamde ‘top trails of Germany’.
Het moet een paar jaar geleden geweest zijn dat iemand iets postte over de Hermannsweg. De foto’s en begeleidende tekst waren dusdanig dat ik direct meer info opzocht en de route snel opsloeg om ergens in de toekomst te gaan lopen. In juli popte het idee bij mij op om in mijn laatste vakantieweek, begin augustus, mijn lichaam en geest te testen. Mijn knie was de grote onzekerheid, maar de route heeft genoeg escapes om dat risico te nemen. Ik weet Mike Bruce te strikken voor dit avontuur, en Barry van Oven eigenlijk ook, maar die kan geen vrij krijgen.
Op vrijdag stuur ik vanaf mijn vakantieadres Mike nog even een berichtje of hij het nog steeds ziet zitten anderhalve dag met mij door Duitsland te lopen aanstaande dinsdag en woensdag, en hij replied met een duidelijke bevestiging.
Zo geschiedde dat wij op dinsdag 6 augustus om 6:00 uur elkaar ontmoeten op een parkeerplaats bij Zeist. Na een kleine twee uur rijden komen we aan in Rheine, net over de grens bij Enschede en pakken de trein naar het gehucht Leopoldstal. Bijna 3 uur hebben we nodig om daar te belanden. Geen startboog, toeschouwers of pers, dus gaan we maar op zoek naar het beginpunt.
Een startpunt kunnen we niet vinden, waarschijnlijk om dat er nog een extra stuk gelopen kan worden van nog eens 60km, dus volgen we de markeringen in de richting van de geparkeerde auto. Het is een afwisselende omgeving met mooie paadjes en mooie doorkijkjes en vergezichten. Ondanks de warmte, zo’n 26 graden, rennen we omhoog en omlaag omdat de steilte van de hellingen niet zodanig is dat je direct gedwongen wordt om te wandelen. Dit zorgt er echter wel voor dat we veel vocht verliezen en natuurlijk energie, wat ons later parten kan spelen. Na een kilometer of 10 komen we bij een prachtige rotspartij en al afdalend dwaalt mijn blik naar deze rotspartij waarvoor ik word afgestraft met een lelijke val. Alles lijkt in slomotion te gaan, waardoor ik de val aardig weet op te vangen door half over mijn schouder te rollen. Het lijkt erop dat alleen mijn ego gedeukt is, maar ik blijk ook een lelijke wond op mijn handpalm te hebben en we lassen onze eerste break in om de wond te verzorgen. Zoiets houdt ons natuurlijk niet tegen en al snel zijn we weer op pad naar het volgende dorp op de route.
Regelmatig komen we langs soort van bedden die gesitueerd zijn op locaties met een indrukwekkend uitzicht. De route volgt namelijk een bergruggetje met aan weerszijden uitgestrekte Duitse vlaktes. Ik beeld mij al in dat ik ergens komende nacht vermoeid even op zo’n bedbank lig en een half uurtje wegdroom.
We weten de vaart er aardig in te houden wat resulteert in veel vochtverlies. Dorpje na dorpje passeren we waar we regelmatig vocht aanvullen. Aan het begin van de avond krijgen we toch wel behoorlijk zin in een schnitzel en bier. We hoeven niet lang te wachten, want de route passeert het terras van een hotel waar aardig wat mensen reeds aan die schnitzel zitten. Een plekje in de zon na meer dan 60k en even later een halve liter wit bier, een halve liter 0% witbier en een schnitzel met friet per persoon. Ff anderhalf uur ons voleten, drinken en uitrusten. Mike grapt nog over het nu stoppen en een hotelkamer pakken hier, of was het geen grap?
Na alles bijgevuld te hebben en batterijen te hebben verwisseld van de lampjes en gps, vertrekken we met het vallen van de avond vanaf het aangename hotelletje. Zo’n tijd stilzitten in combinatie met een berg eten stimuleert lichaam en geest niet echt om een trip voort te zetten, dus een flink stuk wandelen is wel nodig voordat er weer wat vaart in komt. Al snel begint het donker te worden en moeten we onze hoofdlamp opdoen. Hoeft niet echt een probleem te zijn om in het donker te lopen, maar de reeds afgelegde kilometers en de lange reis naar de Hermannsweg toe, zijn genoeg ingrediënten om het lopen te bemoeilijken. Het lijkt er ook op dat we op het meest technische stuk van de hele route zitten. De boomwortels vallen qua kleur weg bij de ondergrond en ook de verspreid liggende kalkstenen, die soms vast zitten in de grond en soms niet, zorgen voor opperste concentratie om staande te blijven.
Rond 01.00 uur ’s nachts komen we door een dorpje Borgholzhausen. We zijn ondertussen naarstig op zoek naar water, wat niet zo gek is aangezien de dorps thermometer 21 graden aangeeft. Na een korte break gaat de zoektocht naar water verder. Niks is open, geen mensen en geen kraantjes en om nou midden in de nacht ergens aan te bellen in je hardloop outfit, is ook weer zo iets. Gelukkig ligt ons tempo laag en zijn we nog niet zo dorstig dat we niet meer verder kunnen. Na nog een dik uur dribbelen komen we dan eindelijk langs een nederzetting met een tappunt en vullen we onze watervoorraden maximaal aan.
Het nachtelijk spel is inmiddels begonnen en steeds sneller komen de slaapaanvallen opzetten en steeds moeilijker zijn deze te overwinnen. We besluiten even op een tafel te gaan liggen en slapen een minuut of 10. Een stuk frisser vervolgen we onze weg en niet veel later nog veel frisser omdat het begint te regenen. Best lekker het eerste half uurtje, maar dan begint het slaapverhaal weer van voor af aan en besluiten we een tweede powernap te doen onder een overkapping. Stijfjes vervolgen we onze weg een minuut of 20 later en kijken we uit naar de ochtend schemering. Gelukkig zijn de nachten begin augustus kort en hoeven we niet lang meer te wachten. Zoals bijna elke hardloopnacht, was ook deze gevoelsmatig lang en zwaar en traag.
Nat, afgekoeld, moe en hongerig lopen we het dorp Bad Iburg in en ik zie op google dat we tegen een bakker aan gaan lopen. Het is net na 6.00 uur maar ik heb toch de hoop dat deze open is. Mijn hoop wordt waarheid en als twee blije kinderen stappen we de bakkerij binnen. Heerlijk bakkie koffie en een croissant is ons ontbijt. Ik leg in mijn beste Duits aan de bakkersvrouw uit waar we vandaan komen en dat we al meer dan 100k gelopen hebben. Ze snapt het maar half en vraagt hoeveel dagen we erover doen en of we dan in hotels slapen. Ik geef aan dat we nonstop lopen, waarop zij droog antwoord, ja zo kan het natuurlijk ook.
Het ontbijt heeft ons goed gedaan en we stappen gestaag verder. Geen regen meer en ook geen warmte meer, het weer is nu perfect. Mike en ik pakken allebei ons eigen tempo. Ik voel mij fitter en loop elke keer langzaam uit op Mike. Na een minuut of 10-20 stop ik met dribbelen en loop ik rustig verder totdat Mike weer bij mij is die elke keer net zo lang doordribbeld tot hij weer bij mij is. Het werkt prima voor ons en langzaam verstrijken de kilometers. We later de het bergruggetje, waar we 25 uur over gehobbeld hebben, achter ons en lopen nu over vlak terrein de laatste 20km naar Rheine. Niet erg motiverend terrein voor de laatste paar uur, maar de auto staat nou eenmaal bij het station in Rheine. Nog een laatste stuk langs een rivier en dan zitten we ineens midden in de stad en lopen we de laatste paar honderd meter door een drukke winkelstraat. Een plek waar wij ons totaal niet op onze plek voelen op dat moment. De rust van de natuur heeft plaats gemaakt voor winkelend publiek, wat een contrast!
Na iets meer dan 30 uur zijn we bij het station. Het zit erop en het klokje geeft bijna 168k aan. Geweldig om zo’n avontuur samen te beleven. Nog nooit hadden Mike en ik zo ver samen gelopen. Probleemloos gingen de 30 uren voorbij, nu alleen nog naar huis. We slaan nog wat smerig jeugdig energie/cafeïne drinken in en rijden rustig terug naar Zeist waar we afscheid nemen. Thanks Mike voor het gezelschap tijdens deze bijzondere tocht! Volgende keer de lange versie van 230k.
