Wat begon als een relaxed reünie loopje na de Legends Trail eindigde als een serieus avontuur van 168 km waar de nodige zeilen bijgezet moesten worden.
Helipad is in een paar jaartjes uitgegroeid van een experimenteel projectje van Willem Mücher tot een volwassen en serieuze ultra met 60 deelnemers, live tracking site en de wethouder van Kerkrade die ons met de start na enkele aanmoedigende woorden komt uitzwaaien.
Het is acht weken na de Legends Trail en daarom een leuk moment om na een periode van fysiek en mentaal herstel weer eens met wat loopmaten op pad te gaan.
Enkele dagen voor Helipad komt de definitieve route van 143 km beschikbaar op de Facebookpagina, maar ook de 100-miles route voor 2019. Deze route is 163 km heeft een stuk van ruim 50 km dat anders is en is ook nog niet voorgelopen door iemand. Ik lees dit bericht meer als “Wie heeft er zin in” en heb contact met Martino omdat hij wel te porren is voor deze avontuurtjes. Na wat berekenen past het plaatje. We respecteren de checkpoints en de cutoff tijden en zullen de organisatie niet belasten.
Martino reageert dat hij het eens gaat bekijken maar 2 minuten later komt het bericht dat hij akkoord gaat. We berichten Willem en Stef van ons voornemen zodat ze niet in de stress schieten als er twee stipjes op de live trackingsite ineens afbuigen en volledig van het Helipadje gaan.
Samen met François rij ik zaterdag ochtend naar Kerkrade. François leg ik het verhaal van Martino en mij nog een keer uit. Hij heeft er wel zin in maar door zijn grieperige verkoudheid slaat hij het aanbod af en blijft op het rechte pad. Als we een uurtje voor de start aankomen druppelen de andere deelnemers binnen. We drinken een kop koffie, begroeten elkaar wat en checken onze spullen nog een keer… zo’n beetje iedereen kennen we volgens mij wel en worden uiteindelijk na een korte breefing uitgezwaaid door de wethouder en Willem.
Aan de start sta ik met Irene vooraan en we grappen dat we keihard wegsprinten. Gaat goed die eerste 300 meter maar het blijkt wel dat Irene geen gevoel voor richting heeft en we lopen met zijn allen na helemaal verkeerd. De hele sliert hardlopers draait om en we lopen achteraan. Ik pak mijn gps en navigeer zelf vrolijk verder. Al snel beland ik in het groepje Rinus Holvoet, Eddy van Endert en Martino Corneillie. Met zijn vieren lopen we een snelheid die serieus boven de 12 per uur gaat. Onderweg zeggen we vaak tegen elkaar dat dit niet verstandig is maar niemand zwakt af. Uiteindelijk komen we met een gemiddelde van ruim 12 per uur op het eerste CP. Ik heb er geen goed gevoel bij en wil deze snelheid breken en vertrek na een paar minuten zonder de andere drie. Mijn idee is dan dat ze me na 5 km wel weer inhalen, maar als ik na 45 kilometer aankom op CP2 duurt het nog bijna een kwartier voordat ze er zijn. Mijn doorkomst op de marathon is 04:07. Iets wat als start marathon voor dit soort 100miles races misschien toch wat hoog is en ik weet dat je zoiets serieus terug kunt krijgen later in de race.
Gelukkig is bij de heren de snelheid er ook een beetje uit en we komen na 50 km eindelijk in de ultramodus. Eddy die een erg sterke loper is gaat toch los van het groepje en zien we niet meer terug. We blijven met drieën over. Rinus heeft moeite om bij te blijven en besluit in Limbourg te stoppen. Hij heeft de dagen erna nog wat serieuze uitdagingen met de fiets en wil niet teveel forceren.
Op CP2 in Limbourg nemen we een kleine anderhalf uur pauze, haast hebben we toch niet. Martino en ik maken ons op voor het onbekende stuk dat komen gaat. Een etappe van 55 km in de nacht. We eten goed en drinken twee halve liters Erdinger. In Limbourg kom ik er achter dat ik een kleine miscalculatie gemaakt heb met kleding. Ik heb enkel zomerse laagjes meegenomen en een dun regenjack. Dat is voor de nacht die richting de 5’C zal gaan te koud en weet dat dat nog spannend kan worden. Zeker omdat de temperatuur nog hoog genoeg is om te zweten en de kleding dus nat zal zijn als we de nacht in gaan.
We vertrekken verder in Zuidelijke richting waar we na ongeveer 2 km de route zullen verlaten en op onszelf aangewezen zijn. Al snel hebben we in de gaten dat deze etappe niet een gewoon stukje Helipad gaat worden. De Gileppe stuwdam met een 13 meter hoge leeuwenbeeld is erg imposant. De route gaat vanaf hier echt grote stukken door de bossen en hele stukken ook serieus van de paden.
We hebben er echt de vaart in en stoppen nauwelijks behalve voor hier en daar een foto. Regelmatig krijgen we een Legends Trail déjà vu. Paden waar al jaren niemand meer geweest is en de natuur het overgenomen heeft zijn vaak moeilijk doordringbaar en de snelheid is zeker niet meer wat het was.
Omdat we niet weten of we onderweg nog water bij kunnen tanken hebben we onze Lifestraws meegenomen met het idee dat we bij de Wesertalsperre een bidon in het stuwmeer kunnen vullen. Gelukkig is er daar een grote horecagelegenheid waar we buiten een kraan vinden en water bij kunnen vullen. We zouden het wel redden maar “better safe than sorry”.
Bij het plaatsje Raeren komen we langs een open kapelletje waar zeker 100 kaarsen branden. Ideaal om even een paar minuten een kleine pauze te nemen. Ook al was dit kapelletje aan één kant open, de warmte bleef er goed onder hangen en we zaten er uit de wind waar Maria met verbaasde blik over ons waakte.
Als we vertrekken krijg ik de wind frontaal en begin ik te beseffen dat ik niet voldoende gekleed ben voor deze nacht waarbij het kwik in de ochtend zelfs onder de 5’C uit gaat komen. deze temperatuur in combinatie met wat wind zorgt ervoor dat je niet stil gaat staan en moet blijven hardlopen. We wisselen het wel af met kleine stukjes speedhiken maar dat is niet noemenswaardig.
De ondoordringbare dennen bossen waar we doorheen lopen zijn helemaal bedekt met een sluier van geel stuifmeel. Als we op een gegeven moment weer ergens op een pad komen zijn we helemaal geel. Met een buff voor je gezicht kom je een heel eind en hoef je niet alles in te ademen. Gelukkig is het goed van je af te kloppen.
Op onze kilometer 115 sluiten we weer aan op de oorspronkelijke route die dan op kilometer 96 zit. We komen best wat lopers tegen die dan in de achterhoede zitten maar lopen stug door zonder al teveel oponthoud. Het is koud en over ongeveer 50 km zie je elkaar toch wel weer.
Vlak voor Vaals is het derde en laatste checkpoint. Gelukkig overdekt in een afgesloten tent waar het ook nog soort van warm is. “Chez Ingo” is ondertussen een begrip geworden voor mensen die iets te maken hebben met Legends Trail en Helipad en het ontbreekt er aan niets.
Omdat ik het koud heb en het gevoel krijg dat het nu spannend gaat worden snij ik van een vilten verhuisdeken een stuk af en maak er een gat in om een soort trui te maken. Dit zit prima als een extra laag onder je racevest.
Als we vertrekken en uit de warme tent komen begin ik zelfs serieus te rillen van de kou. Iets dat me niet veel overkomt. Het enige dat dan helpt is om als een gek te gaan rennen en in beweging te komen. Als je zulke afstanden loopt en stil gaat zitten gaat je lichaam erg snel in rustmodus en koelt erg snel af. Na een paar kilometer gaat het wel weer. Ik heb het er nog wel met Martino over dat als dit loopje nog 50 km verder geweest was onder deze condities het zomaar had kunnen gebeuren dat ik had moeten stoppen door onderkoeling.
Op onze 152 km hebben we dan eindelijk de enorme Terril voor ons. Een korte pijn van 100 meter hoog afval uit de mijnbouw in de buurt. Het is een smal glad pad naar boven maar de afdaling gelukkig wat vlakker. Net na de afdaling op ongeveer 10 km voor de finish komen we nog even Geert, François en Juan tegen. We wisselen wat woorden en Martino en ik vervolgen onze weg weer snel.
Het is op dat moment steeds harder gaan regenen maar zal niet meer van invloed kunnen zijn op onze race. We hebben het al wel gehaald kun je zeggen en proberen nog een sub 24h te halen. Helaas zat dit er niet meer in en komen binnen op 24 uur en 7 minuten.
Mijn Suunto stopt op precies 168,8 km (4 X 42,2 km).
Helipad gaat bij mij de boeken in als een speciaal loopje die eigenlijk niet mag ontbreken aan je loopagenda. De 2019 editie gaat serieus zijn voor als het je eerste 100-miler gaat worden… dat kunnen Martino en ik je alvast vertellen 😉
Iedereen heel erg bedankt die heeft bijgedragen aan het succes van dit event en uiteraard in het bijzonder Willem Mücher!
Groet, Maarten
