Nadat ik op een kleine 150 km tijdens de Legends Trails begin maart de handdoek in de ring had gegooid had ik een niet echt bepaald een bevredigend gevoel. Had er maanden naartoe gewerkt en het is hem niet geworden.
Na een event waar ik een tijd naartoe aan het werken ben geweest schrijf ik me altijd weer redelijk snel in voor iets nieuws. Al is het maar om de focus terug te hebben en niet doelloos rond te rennen met het idee dat je alleen maar aan het zogenaamd genieten bent van het hardlopen. Het mag misschien een mooie hobby zijn die je overal brengt waar je benen je kunnen dragen, het is en blijft vaak gewoon enorm afzien! Maar ook daar geniet je achteraf toch wel een beetje van.
En ja hoor een paar dagen na de LT zie ik een post van Dennis Stoutjesdijk voorbijkomen met een mededeling dat hij zich had ingeschreven voor de Helipad Ultra. Een 148 km loop in Limburg. Klinkt leuk denk ik en ik schrijf me in voordat ik me eigenlijk ook maar iets verdiep in het event. Thanks Dennis (y).
Uiteraard zet ik mijn inschrijving door naar Marek… dat flikt hij bij mij ook steeds en hij kan niet achterblijven en schrijft zich ook in. Hij denkt als Legend ‘die doe ik er wel even achteraan’.
Het blijft verder stil tot ongeveer twee weken voor het event en we appen en bellen met elkaar om te zien of iemand van ons al wat moeite genomen heeft zich in te leven. Allebei dus nog helemaal niet dus
Toen maar een chatgroep aangemaakt voor de deelnemers… bleken er namelijk niet veel te zijn. Er staan iets van 15 deelnemers op de lijst. Verbazingwekkend ook veel LT lopers. Op de website is enkel het belangrijkste te vinden om je voor te bereiden… een deelnemerslijst, wanneer het is, wat het kost en een link naar de route die nog niet definitief is op dat moment. En dan wat niet onbelangrijk is een beschrijving van de route en hoe deze tot stand gekomen is. Al snel merk je aan de hele opzet dat dit gedaan is door iemand met veel toewijding voor dit event en het echt uit liefhebberij doet. Dit zijn vaak de leukste en meest verassende ultra’s.
Oja de route is te lopen met gps of met een kaarten boekje dat de zus van Willem met zorg in elkaar gestoken heeft. Maar ik ben toch meer van de gps. Het boekje is een mooi aandenken dat in mijn doos met hardloop relikwieën gaat.
Helipad staat voor Hertog Limburg Pad en is niet zomaar een route. De route voert je door het Hertogdom Limburg uit de 12e eeuw. De route is rond 2010 gereconstrueerd door een clubje in Kerkrade en het zou een wandelroute zijn van 10 etappes. Willem Mücher heeft vervolgens deze route hier en daar wat gefinetuned zodat het een interessante ultra run zou zijn. Niet te veel hoogtemeters, veel historische stukken en heel veel natuurschoon wat in deze tijd van het jaar eigenlijk op haar mooist is. Willem voert ons echt langs unieke, vaak bijna sprookjesachtige stukjes waardoor je even je dagelijkse beslommeringen vergeet.
Wel lees ik tussen de lettertjes door dat er de nodige verharde kilometers in zullen zitten maar besteed er verder weinig aandacht aan. Ook Marek hoor ik er verder niet over maar hij maakt zich vaak pas druk over de route als hij ook zijn racevest in orde maakt voor een race. En wat is nu 30 % asfalt verdeelt over een loopevent, kunnen geen lange stukken zijn lijkt ons.
Twee jaar geleden heeft een klein clubje de route al gelopen maar daar is niet veel over terug te vinden… misschien heb ik ook niet genoeg moeite gedaan er iets over te vinden.
Nadat ik de route van voor naar achteren doorlopen heb en alle mogelijke POI’s als waypoints genoteerd heb krijg ik wel in de gaten dat het toch stiekem de nodige verharde kilometers gaan worden. Ik loop eigenlijk helemaal geen asfalt meer de laatste jaren maar maak me er niet druk om, zolang er maar afwisseling in zit is het geen probleem. Asfalt kan ook vaak een verademing zijn als je uren aan een stuk alleen maar ellende gehad hebt.
Een hele leuke bijkomstigheid is is dat Stef en Tim van de Legends Trails hun nieuwe live trackers willen testen. Dit zal dus betekenen dat het thuisfront ons kan volgen net als afgelopen maart. Erg gave verassing en upgrade voor het event. Het is nog wel in testfase als we starten maar alles zou moeten blijven werken, en dat deed het ook!
Ook al staan er maar 15 deelnemers aan de start, het heeft ondertussen op de sociale media al de aandacht van een groot event.
Enkele dagen voor D-day verschijnen er nog wat nieuwe lopers op de deelnemerslijst maar het blijft steken op 19. Leuk klein clubje denk ik en spreek verder met Marek die dagen af wat we doen. Het gaat in ieder geval HEEL WARM worden die dagen en het is ook echt weer de eerste keer deze zomer. We zijn nog niet helemaal vertrouwd met die warmte.
Marek en ik hebben een overnachting mee geboekt bij de scoutingclub van Kerkrade. Totaal niet wetende wat we daar aan zullen treffen nemen we toch maar voor de zekerheid een slaapmatje mee. Ik zat vroeger als klein kind ook bij de scouting en wat ik me daarvan kon herinneren waren muffe barakken. Het kost maar 5 Euro en veel hoef je er niet van te verwachten denken we. Maar tijden veranderen merkte ik toen we aankwamen. Alle faciliteiten waren aanwezig en nog netjes ook.
Vrijdag avond vertrekken we, we halen nog wat bier voor onderweg en ’s avond en gaan die kant op. We komen rond 21h met een afgeladen auto daar aan. Er blijken al enkele lopers te zijn maar van een slaapplek is niet echt sprake. Er was wat miscommunicatie tussen scouting en Willem bleek later. Willem was even naar familie in de buurt om wat matrassen of iets wat erop lijkt te halen. We kunnen in ieder geval in een ruime ruimte slapen en met wat behelpen heeft iedereen (6 man) een provisorisch bed.
Tijdens het in orde maken van de slaapplekken gaan de blikken bier al vlot open en Willem geeft ons nog even een pre-breefing; morgen vroeg zal de echte breefing zijn.
Zijn enige vrijwilliger die hem de volgende dag zou helpen heeft zich enkele dagen geleden afgemeld en Willem staat er alleen voor. Volgens mij heeft hij er meer slapeloze nachten door dan wij. We geven aan dat we ons wel redden, we hebben wel voor hetere vuren gestaan… maar morgen gaat het wel erg heet worden. Rond middernacht gaat het licht uit maar slapen kunnen er maar weinig. Ook hebben we nog een snurker in de ruimte. Endy heeft er niets van meegekregen dus het is wel duidelijk wie dat geweest is. Gelukkig heb ik zoals altijd oordoppen mee voor dit soort dingen.
De volgende dag is iedereen redelijk snel uit bed, wordt niet meteen veel gezegd en iedereen werkt zijn eigen pré-race ritueel af. Het besef dat we met zijn allen over anderhalf uur een serieuze 24-uurs onderneming zullen starten begint nu wel te bezinken bij iedereen. Ook komen de lopers binnen druppelen die niet bij de scouting geslapen hebben. Als iedereen zijn ding gedaan heeft en wat onverschillig rondloopt, bezig is met outfit en materialen begint de breefing. We staan als een stel leerlingen in een halve cirkel om Willem die achter zich een grote kaart van de omgeving met route heeft hangen. Enkele kritieke punten van de route worden besproken en het verhaal achter dit speciale evenement wordt duidelijk.
We laten een dropbag achter die we weer zullen terugzien op het 75 km punt bij CP3. Voornamelijk voeding, extra paar schoenen, sardines in blik, kleding, batterijen, etc…
Na de start ontstaan er al snel de groepen die je zou verwachten. Stef en Tim die alles wandelen en de bezemploeg vormen, de middengroep met de Vermeulens en het kopgroepje waar Marek en ik deel van uitmaken met Hans van Renselaar, François, en een erg goede loper maar vaak onverstaanbare Belg Martino. Hans Jurriaans komt goed mee maar zakt langzaam terug. François denkt er deze extreem hete dag een leuke traingsloop van te maken voor zijn T184 in augustus waarbij 184 niet voor kilometer maar miles staat.
Helaas zakt hij, als we bijna bij CP1 (km 27) zijn iets terug. Op CP1 is het inderdaad een beetje wachten en we ontdekken de handigheid van de live trackers voor deelnemers tijdens de race… we kijken even op onze telefoons waar iedereen uithangt. Live trackers kunnen dus een leuke tool zijn voor lopers die wat meer uit zijn op het wedstrijdelement van een race. François blijkt niet ver achter ons te zitten en als hij er is geeft hij aan dat het einde oefening is. Last van een al langer durende pijnlijke plek op zijn voet. Heel jammer, die hadden we niet aan zien komen en hem hadden we er nog wel even bij willen hebben! Wel leuk dat we François nog enkele CP’s tegen komen en ons helpt op CP3 op km 75.
We hebben die eerste etappe stevig doorgelopen op een tempo boven de 10/h. Voor wat er nog komen gaat en aan kilometers en de temperatuur is het eigenlijk te hard.
Op CP1 blijven we niet lang hangen. Alle lopers komen er trouwens nog bij elkaar en de groep blijkt dus nog niet erg uiteen getrokken te zijn. Wel missen we Stef en Tim maar dat kan ook niet anders… stelletje wandelaars.
We vertrekken vlot en na iets van 50 km begint de warmte lekker door te werken. Hans Jurriaans die net iets eerder vertrok van CP1 komen we ergens in de berm tegen en is zijn voeten aan het behandelen. Beginnende blaren maar loopt uiteindelijk samen met Hannah gewoon de voorgenomen race uit, een halve Heli.
CP2 is ergens in een dorpje nog eens iets van 27 km verderop. We lopen net als de rest die achter ons aan komt eerst straal voorbij dit CP. Willem heeft meer stress dan dat wij dat hebben om ons als een stel ontsnapte geiten te vangen en bij het CP te krijgen. Hij moet er zelfs op uit met de auto om lopers op te zoeken. Iedereen redt zich prima en François is er ook nog. Doet me een beetje denken aan de momenten dat ik ben blijven hangen op de CP’s tijdens de LT. Je weet wat lopers doormaken en helpt ze waar je kunt. Uiteindelijk kunnen we allemaal bijtanken en vervolgen we onze strijd tegen de warmte. Vanaf hier gaat de warmte serieus zijn tol eisen, iedereen krijgt het vanaf hier een stuk zwaarder. Vooral Marek krijgt vanaf dit moment een dipje waar hij niet uit komt en dit dipje gaat duren tot de zon onder gaat.
Op CP3 worden we in de watten gelegd. Er is zelfgemaakte worteltaart, zelfgemaakte sportdrank, zelfgemaakte soep, zelfgemaakte energybars, zelfgemaakte etc. Dat de dropbags wat later zijn omdat de zus van Willem de weg kwijt is maakt ons helemaal niet uit; paar minuten extra rust is niet erg. François is er ook nog steeds om ons bij te staan. Zo soepel loopt hij niet, niets voor hem.
Marek werkt een blik tonijn weg die hij in zijn dropbag heeft zitten… en ik heb toevallig twee blikken sardines in mij dropbag! Top ultra-voer. Niet voor niets dat dit bij het vreemdelingenlegioen in Noord-Afrika als basis ingrediënt van maaltijden gold. Gezonde vetten, eiwitten, het vult, is licht van gewicht en blijft eeuwen goed, ook in de warmte.
We drinken ieder twee halve liters Erdinger (alc.vrij), laden onze Suunto’s wat bij en pakken onze racevests opnieuw in omdat we de nacht in gaan. Na iets van 50 minuten vetrekken we hier weer.
Marek komt even op gang maar zakt weer snel weg… ergens op km 90 of zoiets geven we aan dat Hans van Renselaar en onze Belg Martino zich niet hoeven in te houden. Wij doen een tandje terug en Marek stort zich neer op een bankje in de bossen. We zijn nu met z’n tweeën in een schemerig bos… vaag moment daar. Ik realiseer me hier dat ik een stomme fout gemaakt heb bij CP3. Ik had wel twee dunne korte mouwen laagjes aangedaan maar had geen jasje mee genomen, en als de zon heel de dag op je lijf heeft staan branden kun je het, als die er niet meer is best koud krijgen. Niet dat dat gebeurde, maar goed het is wel fris aan het worden al zakt de temperatuur niet onder de 15’C. Wel heb ik van die dunne sleeves die je armen bedekken.
Even verderop komen we door een dorp waar een huis in verbouwing is. In het kader van better-safe-than-sorry kijk ik om me heen of niemand mij ziet en snij ik met mijn zakmes een flink stuk plastic af waarmee ik als ik het koud zou krijgen later een jasje/poncho kan fabriceren. Gewoon gat in snijden over je kop, racevest er weer overheen om het bij elkaar te houden. Net zo goed als een 150 Euro Salomon jasje
Marek komt eindelijk over zijn 50 km dip en we beginnen de snelheid weer op te pakken. Alleen de stukken die echt omhoog gaan speedhiken we… de rest douwen we door en zoals gewoonlijk gaat het steeds harder en naaien we elkaar zelf weer op. Zelfs stukken omhoog pakken we nu hardlopend en enkele kilometers voor het laatste CP zitten we stukken boven de 12/h.
Aangekomen bij CP4 zien we Mike Bruce en Christiaan van Diem zitten op een paar stoelen; handdoek in de ring gegooid in Eupen. Eerlijk gezegd weet ik niet meer precies wat het probleem was maar ze zagen eruit alsof ze het nog wat verder hadden kunnen brengen. Maarja… wij hadden er ook al meer dan 110 km op zitten en dan begin je dingen toch een beetje te relativeren. Na een hoop gezelligheid en onzin gelul zie ik Willem ineens ergens achter een paar stoelen op een matje liggen… helemaal uitgeteld. Marek en ik vertrekken weer en al snel komen we goed op gang.
Om de scherpe randjes er een beetje af te halen nemen we de man nog een grammetje Paracetamol en knallen door tot de zon op komt.
Ergens waar Willem ons al voor waarschuwde tijdens de breefing zien we ineens voor ons. Hij had het erover dat er een stukje in de route zou zitten waar je tot je enkels in de shit zou gaan. Wij staan dus in die shit en even later op een erf met blaffende herders en een boer die ontzet aan komt rennen. Gelukkig spreek ik een “Schön” woordje Duits en blijkt de boer net als ons geen slechte bedoelingen te hebben. Wat zou jij doen als er midden in de nacht twee gasten over je terrein lopen met een lampje op hun kop… ik had die herders al lang achter ze aan gestuurd.
Al weet ik dat die boer voor het eerst een Garmin handheld ziet laat ik hem die toch zien en probeer hem wijs te maken dat we over zijn stuk modderig terrein moeten. Hij verklaart ons voor gek omdat we daar volgens hem tot onze middel in de rotzooi zouden belanden. Hij loopt met ons mee langs de honden en we staan weer op de weg waar we dit fijne stukje drassig terrein probeerden te doorkruisen. Vanaf daar besluiten we om maar gewoon een stuk om te lopen door het dorp en komen weer snel op de route. Volgens mij hebben niet veel lopers die route genomen. Het stonk er ook enorm.
Enkele kilometers verder lopen we langs het erf van een boerderij waar ineens vanuit de schaduw iemand ons begroet en joviaal tevoorschijn komt. Hij denkt waarschijnlijk dat wij de weg kwijt zijn maar volgens ons is hij dat zelf een beetje als we het zo aanschouwen. Hij heeft een glas met een jeneverachtige vloeistof in een limonade glas vast. Hij klinkt vriendelijk en dringt erop aan dat we iets met hem drinken, bier, wijn of andere zaken. Hij heeft in ieder geval een prettige afdronk. We bedanken hem en doen toch verstandig. We leggen hem uit dat we niet de enige zijn die deze nacht zijn huis zullen passeren en dat er nog anderen aankomen die waarschijnlijk nog wél een biertje of wijntje lusten… we doelen daarmee op de Vermeulens. We raken verder in gesprek en hij snapt niet precies wat we aan het doen zijn op deze belachelijke tijd op die plaats. Als hij in de gaten krijgt dat we al vanaf 9 uur die ochtend aan het hardlopen zijn en dit nog tot de volgende ochtend zullen blijven doen krijgt hij een blik alsof hij vuur ziet branden.
We ronden het gesprek af en we rennen richting de trappen van het viaduct tegenover zijn huis. Hij roept ons nog na dat hij die trappen vroeger zelf gebouwd heeft. Wij roepen nog iets terug in de trant van ‘je moet de treden zo langzamerhand weer een keer recht leggen’ en we verdwijnen weer de nacht in.
Verderop zien we de donkere nacht hemel aan de horizon in het Oosten lichter worden en ook beginnen de vogels zich enorm uit te sloven. We fantaseren wat ze allemaal zeggen… Rot op uit mijn territorium, Ik vlieg harder, Mijn nest is groter, Ik wil broeden, Heeft er iemand eten en nog een hoop van die dingen die de mannetjes vogels waarschijnlijk zullen roepen naar de vrouwtjes vogels. Deze onzin krijg je als je maar lang genoeg hardloopt.
Als de zon eenmaal echt de kop opsteekt krijgen we het ook weer warm, gelukkig hoeven we nog maar een paar uurtjes en maken we het heetst van de dag niet meer mee. Als we dan toevallig even op onze telefoons kijken waar de rest uithangt beseffen we dat er de nodige lopers de hitte van de dag ervoor zeker voor een tweede keer mee gaan maken.
Dan is er ineens het viaduct met de treinrails… we hebben tijdens de breefing opgevangen dat we eronderdoor moeten en dan ergens een parallel paadje vinden. Eerst zien we bovenop dit viaduct een oude treinrails met bomen er middenin gegroeid. Parallel lopen we maar of het het paadje is weten we niet precies. Wel zitten we bovenop de gps-track dus zal wel goed zijn.
Het wordt nu echt warmer en opeens doemt er voor ons een enorme berg op. Dit is echt een leuke sadistische verassing van Willem. Het is een oude steenkolenmijn afvalberg die we over moeten, en wat voor eentje. Smal paadje omhoog over schuivend steenkool gruis. Uiteindelijk boven worden we blij verrast met een heel mooi uitzicht. We maken er een foto maar we zijn meteen weer weg. Gelukkig is het zo dat wat je omhoog gaat ook weer naar beneden moet.
Wel lachen… lopen we daar omhoog te zwoegen, komt er vrolijk een trailrunner naar beneden gerent, ziet Marek en roept “Hé Legends, lopen jullie Helipad?”
We trekken het tempo dat we vanaf de vorige avond opgepakt hebben aardig door en versnellen zelfs. We merken dat het lekker gaat om steeds in etappes van 15 minuten flink door te lopen en dan weer even twee minuten een stuk door te hiken. We wisselen dan af wie er op kop loopt en ook het tempo bepaald. Navigeren blijven we samen doen om geen vergissingen daarin te maken maar degene die voorop loopt is in the lead.
Opeens roept Marek halverwege zo’n 15 minuten waarbij ik op kop loop dat hij blaren heeft en acuut moet stoppen. Ik roep dat hij nog even vol moet houden maar dat gaat er bij hem niet in. Marek blijkt meer dan één blaar te hebben en we moeten ze prikken en plakken. Gelukkig heb ik altijd wel iets van een mes bij me en hij ziet er redelijk steriel uit. Marek prikt ze zelf door en frommelt er wat tape op, we eten nog wat en checken of Martino en Hans al binnen zijn, het is immers nog maar 10 km. Ze zijn er dus nog niet maar we zullen ze zeker niet meer bij kunnen halen. We doen dus geen moeite meer maar vertragen ook niet. We lopen Kerkrade binnen en lopen rechtdoor over de rotondes en kruisingen… het verkeer moet nu maar even met ons rekening houden. Wij wanen ons de helden van deze dag… niets kan ons nu nog stoppen en zelfs de pijntjes verdwijnen met de finish in het vooruitzicht. Het laatste stuk vanaf een rotonde gaat nog redelijk omhoog en we blijven uiteraard rennen. Dan is er het verlossende vooruitzicht van bekende gezichten bij de scouting waar we 23 uur en 23 minuten geleden vertrokken zijn. We krijgen onze medaille en onze onderneming is ten einde.
Ik bedank Willem voor zijn leuke verassende berg steenkool waar we enkele kilometers voor het einde overheen moesten. Hij moet lachen en volgens mij denkt hij bij zichzelf dat hij er voor de volgende keer nog eentje in het parcours in bouwt.
Hans van Renselaar en Martino zijn ongeveer 45 minuten voor ons gefinished en zijn net klaar met zich weer in orde brengen. Ze zien er weer fris uit.
We blijven nog wat rondhangen, maken onszelf in orde en nadat we met onze phones gecheckt hebben of er nog collega lopers aan zitten te komen zien we dat dit nog een paar uurtjes gaat duren en besluiten terug richting huis te gaan.
Dat naar huis rijden gaat niet helemaal zonder slag of stoot. We hebben niet eens bier op voor vertrek maar Marek valt midden in een gesprek in slaap, hij reageerde ineens niet meer. Voor mij is het ook een serieuze klus om mijn ogen open te houden en we besluiten bij de eerste benzinepomp aan de kant te gaan om een tukkie te doen. Na 20 minuten worden we wakker omdat de auto begint op te warmen door de zon en rijden weer verder met de airco aan. Nog steeds zijn we wat suf en stoppen bij een McDonalds bij Meerkerk voor een koude milkshake. Dit frist ons op en we blijven verder die rit wakker en zijn uiteindelijk na anderhalf uur thuis.
Marek moet nog wel een stukje naar huis rijden maar dat is niet ver meer voor hem.
De eindstand van degene die de eindstreep van deze 148 km ultra gehaald heeft is ongeveer deze.
22h45 – Martino & Hans
23h30 – Marek & Maarten
26h30 – Endymion
29h20 – De Vermeulens
31h30 – Wilbert
En natuurlijk niet te vergeten, Hannah en Hans Jurriaans die succesvol hun halve Heli gelopen hebben.
Ik moet zeggen dat het een race is die ik niet had willen missen. Juist de kleinschaligheid van dit event maakt het erg leuk. De route was misschien wel veel verhard maar voerde ons langs de mooiste plekken. Het is een ultra met trailwaardige stukken erin verwerkt. Je zou de route gemakkelijk buiten dit event om ook kunnen lopen omdat er voldoende mogelijkheden onderweg zijn om bij te tanken. Helipad is een echte aanrader voor lopers die misschien wat minder hoogtemeters willen maken, toch afwisseling zoeken, heel mooie natuur zoeken, historische plekken willen passeren en een ultra niet ver van huis willen lopen.
