Ongeveer 20 deelnemers… van Hoek van Holland tot IJmuiden of Den Helder… veel zandpaden, schelpenpaden, helemaal geen paden, duinen, dieren, kabouters en anderhalve dag grotendeels zelfvoorzienend bezig zijn. Dat was het idee en dat is het geworden.
Omdat Marek en ik ons frustreren dat er in Nederland totaal geen echte ultra’s georganiseerd worden van het kaliber dat we kennen uit het buitenland hebben we enkele jaren geleden toch maar eens de stoute schoenen aangetrokken en zelf iets opgezet. Dat werd de eerste editie van de LEO180 welke in november 2017 zijn vervolg kreeg met een tweede nog langere editie. Deze race is goed voor 190 km en kan al gezien worden als één van de langste en zwaarste races in Nederland.
De Duinhopper is een logisch gevolg en een stapje verder maar dan aan kust. Ergens vorig jaar ontstond een route waaraan François Flisijn heeft helpen sleutelen en zich mede heeft ingezet om dit avontuur tot een succes te maken. Vanaf dat moment is er een balletje gaan rollen en hebben we met enkele tips van andere lopers en de nodige verkenningsloopjes het parcours gebouwd.
Toen de loopwereld meer lucht kreeg van deze iets wat bizarre tocht voor Nederlandse begrippen hebben we het na de laatste LEO180 editie in november aangekondigd. In nog geen maand zaten we al op een deelnemersaantal van wat er afgelopen weekend aan de start stond. Om het wat toegankelijker te laten zijn hebben we gekozen om de kidsrun in het leven te roepen en deze zou eindigen op een logische halve afstand van 102 km wat IJmuiden is.
Logistiek gezien is het ook nog een dingetje omdat je niet een ronde loopt en nadat je gefinisht bent halverwege of aan de andere kant van Nederland zult zijn. Marek, Alexandre en ik kiezen ervoor om de dag voor de start naar François te rijden en de volgende ochtend vroeg naar de start te reizen met de trein. Halverwege zetten we nog een auto neer met wat droge kleren voor degene die niet verder gaat of juist wel en daarvoor een extra set kleren wil hebben.
Een geluk met een ongeluk is dat Jean Pierre Jalhay zich afmeldt en aanmeld om in geval van nood als backup te fungeren. Nieves Marianela meld zich spontaan ook aan om halverwege de deelnemers te voorzien van een kop soep en wat vast voedsel. Geweldig! Toch nog een echte verzorgingspost halverwege.
We verzamelen om 10 uur bij de Hoekse Vishandel in Hoek van Holland waar op dat moment al een lokale tv-omroep aanwezig is om in ieder geval de start van dit avontuur vast te leggen. Marek en ik mogen een woordje doen en er worden nog enkele deelnemers geïnterviewd. We delen gps trackers uit en iets later aan de start staan Peter Swager & family en Joost en Astrid.
Om precies 10 uur starten we vanuit Hoek van Holland en de eerste kilometers loopt iedereen nog wat onwennig en niet beseffend wat er allemaal komen gaat.
Voor mij is de Duinhopper een mooi testmoment om weer eens te zien waar ik sta en heb gewoon weer eens zin om tot het naadje te gaan in onbekend terrein in een race zonder referentie van voorgaande edities.
Marek heeft als doel zo ver mogelijk te komen en heeft als doel heel te blijven en straks aan de start te staan van de Legends Trail. Zijn hielspoor neemt hij serieus en heeft zich voorgenomen er een serieuze hike van te maken en de rode lantaarn te dragen.
François en Alexandre gaan voor Den Helder. François heeft ergens een blackout en maakt een serieuze navigatie misser wat hem mentaal ontspoort. Alexandre stopt ook in IJmuiden door de nodige mankementen. We lopen in het begin nog wat in groepjes maar duidelijk is wel hoe de groep zich gezet heeft.
In Scheveningen happen Ingo en ik als hongerige meeuwen ieder even een halve kilo lekkerbek weg en spoelen er iets verderop bij de Mac nog wat cola en koffie achteraan. Vanaf hier gaan we serieus de duingebieden in om het spel echt te laten beginnen. In dit duingebied worden we direct even met onze neus op de feiten gedrukt en weten we dat het weer aan de kust net zo onvoorspelbaar is als in de bergen. Het begint te druppelen en al snel lopen we in een hagelbui en midden in een onweer. Dit gaat door tot vlak voor Katwijk. Het idee is om daar even een korte break te nemen ergens op de boulevard. Daar aangekomen staat Jean Pierre ons op te wachten. Hij heeft bij “Strandhuys Katwijk” een plek gereserveerd aan het vuur waar we onze zeiknat geregende outfit weer wat droog krijgen om onze weg te vervolgen naar de volgende halte… IJmuiden.
We duiken ergens na Noordwijk de nacht in… daar zullen we nog maar weinig echte paden hebben omdat de Amsterdamse Waterleidingduinen een wirwar aan dierenpaadjes. Je moet hier volledig vertrouwen op je gps.
Na verloop van tijd duiken de eerste herten op. Herten in dit gebied zijn gewend aan mensen en lopen niet schichtig weg. Je ziet dan ook overal ogen oplichten door de hoofdlampjes die we op hebben. Soms loop je gewoon twee meter langs een hert wat op de grond ligt en je aankijkt… geweldig… een andere wereld.
We weten dat we ergens een kabouterdorp tegen zullen komen maar als we plotseling midden tussen de kabouters staan wanen we ons even helemaal in een andere wereld. Ik vraag me dan ook af hoe je dit ervaart als je ergens in je tweede of derde nacht zou zitten… waarschijnlijk nodigen ze je dan uit om even te schuilen ergens in een hol.
Bij het verlaten van deze duingebieden lopen er veel verkeerd omdat je ergens rechts langs een hek moet lopen. Ik loop zelf ook 200 meter verkeerd maar Barry van Oven loopt gelukkig net goed en ik hoef niet ver terug. Ik geloof dat Alexandre zelfs ergens over het hek heeft moeten klimmen en een stuk over het strand heeft moeten lopen om terug op de route te komen. Serieus wat extra gelopen dus.
Ergens aan het einde van de Waterleidingduinen krijg ik een telefoontje van François met de mededeling dat hij in IJmuiden gaat stoppen. Ik hoor het warrige verhaal aan maar het zou iets met een stomme navigatiefout te maken hebben. Later blijkt dat hij ergens heeft zitten spoken om vervolgens zonder het in de gaten te hebben de route de nodige kilometers terug te volgen. Toen hij Peter Swager onderweg ergens tegen kwam en hem duidelijk werd gemaakt dat hij terug naar Hoek van Holland ging knapte het bij hem. Ook had hij nog last van de schuiver die hij eerder gemaakt had en was de race bekeken voor hem. Er zat weinig meer op dan naar IJmuiden te lopen en zich aan te sluiten bij Alexandre en Marek.
Als Barry en ik de Waterleidingduinen verlaten en Zandvoort binnenlopen gaan we even bij een gesloten Shell pomp zitten. We checken de livetrackers om te zien waar de rest ergens uithangt en zien dat Ingo van de Bergh en Peter de Krijger nog geen km ergens in een portiek bij een verzorgingsflat zitten. We bellen ze en sluiten aan om even later samen te vertrekken. Niet veel verder lopen Ingo en ik samen.
Als we Bloemendaal aan Zee binnenlopen hopen we dat er nog ergens een tent open is om bij te tanken. We lopen zelfs het strand op maar helaas. Zonder water redden we het nog wel naar IJmuiden maar dan zouden we iets of wat op rantsoen moeten. Als we weer vertrekken krijgen we een telefoontje van Peter Swager. Hij had ons al gezien op de trackingsite en staat samen met zijn family op een fietspad anderhalve kilometer verderop met een volwaardige ver-assingspost (;-) waar het aan niets ontbreekt behalve warmte. We tanken bij, bedanken ons en we zijn weer weg.
In IJmuiden aangekomen worden we opgewacht door Jean Pierre en Harry de Vries die er een post hebben ingericht met zelf een vuurkorf om je warm te houden. Ik kleed me snel om bij de auto van Marek die we daar de dag ervoor geparkeerd hebben en zorg dat mijn maag weer vol zit. Samen met Ingo gaan we in de auto zitten om ons weer door en door op te warmen. Mike Bruce, Peter de Krijger en Barry van Oven vetrekken 45 minuten voor ons. Ze hebben zich naar mijn mening te snel verzorgd en hadden zich beter wat meer tijd gegund. Een Race over 200 km win je naar mijn mening niet door korte pauzes te nemen. Ingo en ik vetrekken serieus 45 minuten later en hebben 1:45 pauze genomen om helemaal opgewarmd en volgevreten aan de tweede helft te beginnen. Als je lichaam een halve graad kouder is dan normaal gaat het veel extra energie vreten om warm te blijven en dat is juist iets wat je beter aan lopen kunt besteden.
IJmuiden is best een gaaf stuk… het is wel veel verhard maar het sluizenstelsel en de enorme complexen van Tata Steel zijn best indrukwekkende projecten om eens ’s nachts mee te maken.
Tussen IJmuiden en Egmond aan Zee lopen we serieus in op onze drie voorgangers. Omdat Ingo al geruime tijd aangeeft dat het tempo voor hem wat te hoog ligt komt het mij prima uit als we de drie voor ons inhalen. Voor mij prima omdat ik Ingo niet alleen achter wil laten en volgens mij voor hem prima omdat hij bij hen aan kan sluiten voor dit laatste nacht deel. Een stuk verderop blijkt Ingo er ook gewoon voorbij gegaan te zijn en zit ik ineens in de race met Ingo. Hij blijft me op de hielen zitten de voorsprong wordt niet veel groter. Vanaf dat moment kom ik steeds meer in racemodus en probeer het gat groter te maken. Als ik Egmond aan Zee binnen loop belt Ingo mij om te vragen wat we doen… we gaan dus maar gewoon samen uitgebreid ontbijten en ik zoek alvast een tent hiervoor op.
We nemen hier de tijd (45 minuten) en ontbijten zoals het hoort… Eieren, Spek, trog fruitkwark, koffie, sap, broodjes, etc. Als we binnen voor het raam zitten komen er diverse mensen binnen om ons succes te wensen. Daaronder Markley die op de MTB Duinhopper trackers aan het volgen is.
Op het moment dat Ingo en ik weer vertrekken zien we de drie achter ons voorbij lopen. Even verderop zitten ze in een tentje een appelpunt te happen en na even hallo gezegd te hebben zijn we weer weg.
Ik loop vanaf daar weer uit op Ingo en hou me niet meer in om hem aan te laten sluiten… het is een race en als je je goed voelt moet je racen!
Bij Schoorl zit hij nog steeds maar iets van 20 minuten achter mij maar ik pak toch even twee bakken koffie met suiker en loop nog bij de Jumbo binnen voor een liter cola. Bij Schoorl moeten we drie keer de enorme klimduinen over die zeker iets van 60 meter hoog zijn en dan los zand. Heel mooi stuk maar serieus pittig.
Bij Camperduin maak ik zelf een navigatiefout en loop in plaats van over de dijk iets te ver door naar het strand. Vanaf daar loop parallel aan de weg die over de dijk gaat. Op zich wel lekker over het strand maar toch een pittig stukje van 8 kilometer. Ergens op het strand kom ik een Jan van Gent tegen en denk nog aan een wisseltrofee voor de Duinhopper maar tegen de tijd dat ik bedacht heb hoe ik een onwijze half ontbonden vogel mee moet nemen ben ik al weer een paar kilometer verder.
Als ik het strand af kom zit ik op 172 km en loop ik Alexandre, François en Marek tegen het lijf. Ik had ze niet meer gesproken sinds IJmuiden. Leuke verrassing, ze hadden ook een tas met wat eten en drinken bij zich… handig om even bij te vullen.
FILMPJE…
Ik begin steeds meer de stal te ruiken en ik voer ongemerkt de druk op, zelfs stukken omhoog kan ik rennend overbruggen. Van kilometer 175 tot 185 is het over het strand met in Callantsoog even wat trappen. De tweede nacht is weer ingezet en het is ondertussen al weer donker geworden. Ik zie Matthieu Magielsen al op het strand… hij rent het stuk met mij mee over het strand en naar beneden tot Callantsoog waar Marek, Alexandre en François weer staan.
In Callantsoog maak ik me op voor de laatste ruim 20 kilometer die nog erg koud gaan worden. De wind is ondertussen gedraaid en komt vanuit het Noorden. Ik trek een dunne extra broek aan en mijn donsjasje onder mijn regenjack. Geen overbodige luxe blijkt later omdat door het constant hardlopen mijn kleren ook nat blijven door het transpireren.
Het stuk langs Julianadorp gaat door de duinen maar is erg exposed en het lange asfalt fietspad is killing voor mijn benen. Alles begint wel wat te kraken en te piepen ondertussen.
Ergens op dat stuk zie ik mijn hardloop collega’s nog een keer om mij aan te moedigen en het laatste stuk over de dijk gaat een hele mooie laatste etappe zijn.
De laatste 10 kilometer loop ik over de dijk die helemaal rond Den Helder gaat. De steeds weer oplichtende vuurtoren in de verte komt maar niet dichterbij, de wind gaat steeds harder waaien en ik loop door nat gras. Niets kan me nu nog stoppen en het gat met Ingo is ondertussen 7 km geworden.
Het spel dat zich afspeelt bij de vuurtoren is onbeschrijfelijk… je kunt het licht bijna voelen en horen. De vuurtoren gaat niet aan of uit maar er draaien zes enorme lichtbundels als een enorm zwaailicht om je kop en scheren kilometers ver over de zee links en Den Helder rechts. Het is haast een psychedelische ervaring. Als ik op een gegeven moment ergens langs een bankje loop ga ik zelfs even zitten kijken… de kou doet me niets meer… het is nog maar een paar kilometer en ik wil nog even een momentje alleen genieten van dit bizarre avontuur wat ik mede zelf georganiseerd heb, helemaal uitgelopen heb en door samenloop van omstandigheden ook nog eens mag winnen. Al kun je het niet echt winnen noemen als je maar met 5 man de finish haalt. Dit “bank momentje” is een serieus kippenvel momentje! Als ik weer wil gaan lopen belt Linda mijn vrouw om mij nog even te spreken voordat ik Den Helder binnen loop. Ze zit me al 34 uur te volgen op een trackingsite.
Vlak voordat ik de dijk af loop stapt Harrie de Vries uit zijn auto. We wisselen wat woorden en Jean Pierre die in de auto ligt te slapen maak ik nog even wakker om hem ook te bedanken voor de onwijze inzet die ze geleverd hebben. Geslapen hebben ze niet veel
Vanaf daar loop ik de dijk af om nog even ruim een kilometer door de verlaten straten van Den Helder te lopen. Bij de finish word ik onthaald door Alexandre, Marek, François en Matthieu. Van Matthieu krijg ik een fles lokaal Nieuwedieper Jutters-Bitter.
Eigenlijk wil ik nog even wachten op de lopers achter me maar dat zou nog zeker twee uur duren voordat de eerste achter mij komt. We besluiten om ze vanuit een luie stoel bij François thuis te volgen op de trackingsite. Anderhalf uur later bij François thuis op de bank, wat eten en een paar biertjes verder hou ik het voor gezien. Mijn avontuur is over en ik kruip voldaan onder de wol.
FILMPJE…
Het is geweldig hoe iedereen zo meeleefde met deze tocht van Hoek van Holland naar Den Helder! Overal kwam je mensen tegen die zelfs tafeltjes met eten en drinken bij zich hadden. Dit op de meest gekke plekken in duinen en zelfs op het strand in de volle wind. Ik vind het moeilijk namen te noemen omdat ik anders wellicht mensen vergeet maar iedereen echt enorm bedankt. Dit zijn de kleine dingen die een race groots maken 😉
Ik heb ondertussen best wat gelopen maar de Duinhopper staat voorlopig bovenaan de lijst van gaafste en mooiste races die ik ooit gelopen heb. Niet zozeer om de afstand maar om de sfeer, het steeds maar veranderende terrein en het gevoel dat je daadwerkelijk op reis bent en onderweg allerlei avonturen mee maakt. Wilde paarden, kabouters, herten, wollige hooglanders, oude Duitse verzorgingsposten, mooie waterpartijen, mini natuurgebiedjes en nog veel meer.
Ook in Nederland kun je nu dus races lopen die niet onder doen voor die in het buitenland. Al zeg ik het zelf maar de Duinhopper is een mooie aanvulling op de LEO180.
Nogmaals heel erg bedankt aan iedereen die zijn steentje heeft bijgedragen en dit avontuur tot een onvergetelijke race hebben weten te maken.
Het organiseren van een race doe je met een paar mensen… het creëren van een ziel in een race doe je met alle deelnemers en mensen eromheen die gepland of niet onderdeel uitmaken van het geheel!
Duinhopper 2.0 gaat er komen!
Thanks iedereen, Maarten
Wat ik van de afstand moet geloven weet ik niet omdat ik me niet kan indenken dat ik 18 km extra gelopen heb maar dat de 2.500 hoogtemeters kloppen weet ik wel bijna zeker…
