Legends Slam bestaat uit 4 wedstrijden die plaatsvinden van eind september tot eind juni. 4 wedstrijden met een eigen karakter, waarbij de loper al zijn/haar fysieke kwaliteiten moet tonen en een hoge mate van mentale flexibiliteit moet hebben.
De afzonderlijke LEGENDS TRAILS in één woord
GREAT ESCAPE: Uitdagend
BELLO GALLICO: Vervelend
LEGEND TRAIL: Grensverleggend
AOBTD: Onderschatterig
September – Great Escape 160k over ruig Ardennen terrein, met een krappe cutoff van 36 uur.
December – Bello Gallico 160k over licht glooiend terrein, met een ruime cutoff van 36 uur.
Maart – Legends Trail 250k over grillig terrein door de donkere winterse Ardennen, waarbij slaaptekort menig loper doet breken.
Juni – Another one bites the dust, minimaal 28 rondes van 5,959k (eigenlijk 6,35k) om de Legends Slam te finishen. Hierbij moet je elk heel uur aan de start staan van een nieuwe ronde.
GREAT ESCAPE, september 2018
In een opwelling schreven Maarten en ik ons in voor de Great Escape. We wilden wel eens weten of we een pittige 100 miler konden lopen nog geen vijf weken na de 200 miler in Schotland. Dat gebrek aan herstel zou in principe genoeg moeten zijn om onszelf te testen, maar de Legends bar met Kerel bier bleef de avond voor de start maar lonken wat resulteerde in een muizen slaapje in beschonken toestand. Aangeschoten gingen we van start ergens in Luxemburg midden in de nacht. De eerste uren vorderen we snel, maar dan begint de gezelligheid van de avond ervoor zich te wreken en zien wij ons gedwongen op een bankje plaats te nemen. Ik meld Maarten dat ik mij zwaar klote voel en neig naar overgeven, hij kan slechts uitbrengen dat hij in dezelfde toestand verkeerd. De ene na de andere mede-Great Escape-loper haalt ons in en wij kijken hen ietwat verloren na. Na een minuut of tien passeert de altijd vrolijk en optimistische Olav en besluiten wij aan te haken. Het klikt direct en vanaf dat moment fungeren we als een geoliede loopmachine van drie. De alcohol ebt langzaam weg uit het lichaam en de kilometers vliegen weer voorbij.
Na een uur of 14 begint het te regenen en bereiden we ons voor op heel lang regen, wat voorspeld is. Het mag de pret niet drukken en al grappend en grollend valt de duisternis in met de onophoudelijke regen. Checkpoint na checkpoint werken we af zonder tussendoor veel rust te nemen. Rust is ons weinig gegund vanwege de regen. Net voor het end zit er nog een hele gemene passage in, waarbij je met een ketting moet afdalen. Het vergt de nodige concentratie na twee nachten amper slaap, maar ongeschonden bereiken we na 32 uur de finish.
BELLO GALLICO, december 2018
De edities van de voorgaande twee jaren heb ik mij vooraf geblesseerd moeten terugtrekken, maar dit jaar is het zo ver en sta ik eindelijk aan de start. Goed getraind in een snelle outfit aan de start van de Bello Gallico 100 miles. Het finishen van een relatief vlakke 100 miler binnen 36 is niet de uitdaging waar ik voor kom. Ik kom voor het finishen van deze 100 miler binnen de 20 uur en na het startschot stuif ik weg en bevind mij al snel vooraan in het veld samen met Maarten en Teun. Het gaat vlotjes, maar ik loop net iets te snel merk ik en na het tweede checkpoint trek ik mijn eigen plan door iets gas terug te nemen.
Gedreven door ambitie weet ik het tempo nog flink te houden tot ik rond de 70k op volle snelheid bij het afdalen een naar trekkend gevoel in mijn knie ervaar. Een gevoel dat lijkt alsof het wel zal gaan wegebben, maar de daarop volgende uren verslechterd het alleen maar. Na 90k moet ik voor het eerst in mijn loopgeschiedenis geblesseerd de handdoek in de ring gooien. Een zekere rust vind ik er wel in omdat ik nu noodgedwongen niets kan doen de komende tijd en de Slam druk van de ketel is.
LEGENDS TRAIL, maart 2019
Na twee weken blessureleed vindt de jaarwisseling plaats en enkele dagen later waag ik mij weer in het bos in looptenue. De eerste meters gaan prima, maar na een kilometer komt de venijnige pijn in mijn knie weer terug en strompel ik terug naar huis. Een week later herhaalt dit scenario zich waarna ik nog maar twee weken van totale rust inlas. Ook die twee weken helpen niet en na vijf weken ben ik nog geen steek verder. De hoop op deelname aan de Legends Trail vervaagd met de dag totdat deze nihil is en ik zeker weet dat deelname dit jaar niet mogelijk zal zijn. Ik geef mij op als vrijwilliger, want hoe je het ook wendt af keert, bij de Legends Trail neem je ook als vrijwilliger deel.
In 2016 wist is de eerste editie te finishen. In 2017 was ik bewust vrijwilliger en vermaakte ik mij prima met het organiseren van de verzorgingsposten 1 en 4. In 2018 was ik terug als deelnemer en haalde ik mijn tweede Legends medaille binnen. In 2019 dus de trend doorgezet en wederom als vrijwilliger ter plaatse. In tegenstelling tot mijn vrijwilligerswerk van 2017, bak ik er in 2019 maar weinig van. Mij wordt gevraagd de gear-check te doen en achteraf blijk ik bij Alex en Berry een warmtedeken te hebben aangezien voor een rescuebag. Beetje jammer dat mijn aandacht er niet goed bij was, want beide heren kregen een verplichte pauze van 4 uren op CP3. Gelukkig finishen zij beiden wel en kunnen zij zich vanaf dan ook de Legends titel toeschrijven.
Tussen LEGENDS en AOBTD
Ik sukkel rustig verder met mijn knie, maar kan ondertussen wel weer een paar uur pijnvrij hobbelen. Tijdens een vakantie in mei waag ik mij weer eens in bergachtig gebied. Een beetje angstig maak ik zo’n 1200 hoogtemeters en vrees ik vooral bij de steile afdalingen, maar de pijn blijft weg. Gek genoeg voel ik tijdens een later glooiend loopje weer iets irriteren in mijn knie, maar het zet niet door. Terug in Nederland heb ik er nog niet het volste vertrouwen in, maar waag ik mij wel aan een 100k wedstrijd in Limburg. Twee uren gaat het goed en dan begin ik toch echt weer mijn knie te voelen, wat mij doet besluiten om tot 50k te wandelen. Missie was misschien ietwat te ambitieus, maar ik weet wel weer hoe het ervoor staat. Eigenwijs als ik ben, ga ik natuurlijk nog steeds niet naar de dokter…. Weet ook gewoon niet hoe ik het moet aanpakken met dokters, fysio’s, kniespecialisten, manueeltherapeuten. Zo onwijs geen zin in doorverwijzing na doorverwijzing zonder resultaat en een lege portemonnee.
AOBTD, juni 2019
De maand juni begint en daarmee komt ook AOBTD dichterbij. Ik heb mij aangemeld omdat het zo een onbekend terrein is qua lopen. En omdat ik denk dat ik dit heel goed kan en zo prima kan testen hoe lang mijn knie meegaat. Rondje voor rondje kan je bepalen of het slim is om verder te gaan. Het concept is simpel: elk heel uur moet je van start gaan om een rondje van 6,35km te lopen in een agrarische omgeving (asfalt, stofwegen, heuphoge graspaden en weilanden).
Een week voor de wedstrijd begin ik toch echt wedstrijd stress te krijgen. Angst voor het onbekende, angst voor de knie, angst voor mijn mentale weerbaarheid? Gestaag gaan de dagen voorbij en betrap ik mijzelf erop niet op tijd naar bed te gaan en elke avond een paar biertjes te drinken. Ik ben dus serieus nerveus, en probeer op mijn eigen eigenaardige manier afleiding daarvoor te vinden, wat mij sowieso niet ten goede zal komen tijdens de race.
Daar gaat ie dan, vrijdag 28 juni 11:30 log ik uit van werk en pak ik mijn spullen in. Ook het pakken van de spullen het ik zorgvuldig op een struisvogel manier uitgesteld. Ik heb wel serieus zin in het weekend en rij naar Tilburg om Denise Schreurs van het station te halen. Door naar Maarten en met zijn drieën rijden we door naar Wever, België. De sfeer zit er goed in en ik heb er echt zin in gekregen. Het lopen van rondjes met een lekkere temperatuur klinkt als muziek in de oren. Het is een gezellig weerzien van vele lopers. Beetje bijpraten, beetje rondhangen en beetje wegdutten in de tent bij temperaturen boven de 30 graden.
Vrijdag 28 juni 20:00 uur, we vertrekken met iets meer dan 100 lopers voor ons eerste rondje van 6,35k. Door adrenaline gedreven loop je de eerste kilometers sowieso makkelijk weg, maar het parcours valt mij wel tegen. Ik had een makkelijker parcours verwacht en moet al meteen schakelen en mijn verwachtingen bijstellen. Na de eerste ronde begrijp ik dat een ronde hiken er niet echt inzit. Na 41 minuten zit het rondje erop en ga ik naar mijn tent. Al snel hoor ik Stef of Tim roepen; ‘Fifteen minutes’ en een lichte vorm van stress maakt zich eigen van mij. Nog wat drinken en dan hoor ik al ‘Ten minutes’. Mijn god wat is tijd relatief. Nadat men ‘Four minutes’ heeft geroepen, snel ik mij weer naar het startvak voor de tweede ronde.
Ronde 2 en 3 loop ik binnen de 35 minuten waardoor ik riant de tijd heb om even te liggen en bij te komen. Of het slim is vraag ik mij vooral achteraf af…… Ronde 4 start om klokslag 23.00u en tempo maken lijkt mij niet meer verstandig. Lopen in het donker geeft in ieder geval verkoeling, maar vergt wel meer concentratie. Het is pas ronde 4, maar ik vraag mij reeds serieus af hoe ik dit in godsnaam moet gaan klaarspelen. De eerste meters gaan prima, het is immers 1,2km over het asfalt. Daarna volgen 1,1km paden door heuphoog gras gevolgd door 900m kasseien. Ik heb het hele rondje al helemaal opgedeeld in stukjes. Na de kasseien een stukje door het bos, langs prikkeldraad, links afbuigen, door het gras, langs de uitkijktoren en daar naar rechts. 100m nog door het gras en dan onverhard licht omhoog naar de asfaltweg. De asfaltweg naar beneden zo’n kilometer volgen en daarna scherpe bocht naar links het karrespoor op. Scherpe bocht naar rechts een klote stukje ongelijk bospad gevolgd door een minimalistisch bruggetje waarna we nog een weiland over moeten steken alvorens we weer terug bij start zijn.
Ronde 5, 6 en 7 loop ik rond de 40 minuten wat mij nog voldoende tijd geeft om telkens even in mijn tent te gaan liggen. Maarten loopt ongeveer het zelfde tempo in die rondes en we zetten de wekker elke keer 3 minuten voor de start. De muizenslaapjes zijn wel oke, maar het opstarten is elke ronde moeizamer. Mijn bovenbenen zijn in ronde 7 al zo stijf als een plank en ik heb moeite de negatieve gedachten te overwinnen.
Om 03.00u gaat ronde 8 van start en ik voel al meteen dat de benen voor geen meter willen en ik besluit een ronde heel langzaam te doen. Het wordt een waar gevecht over opgeven en doorgaan. Voordeel van 6.35km is dat je redelijk snel op de helft bent en zodoende weer genoeg positiviteit kan vinden om het rondje af te ronden. Eenmaal terug, kan ik de lol er wel van inzien en sta ik een paar minuten later weer in het startvak voor ronde 9.
Alle opgedane positiviteit vervliegt na een paar meter in ronde 9. Mijn bovenbenen branden en ik kan mij totaal niet voorstellen dat ik dit klote rondje nog 20x moet gaan lopen terwijl ik mij nu al zo zwak voel. Ik ben in ronde 9 een jojo aan emoties en als extra motivatie om te stoppen begint mijn knie op te spelen, of is dat psychisch…. Ik weet pas na 53 minuten de start/finish te bereiken. Een paar meter voor het startvak wilde ik nog stoppen, maar zodra ik het startvak binnenloop besluit ik sowieso ronde 10 nog te lopen om te checken of mijn knie nu wel echt opspeelde.
Ronde 10 start op zaterdagmorgen 05.00u en de schemering geeft iedereen nieuwe energie. De eerste 3km wissel ik dribbelen en hiken af en voelt mijn knie normaal aan. Daarna speelt de knie weer op en besluit ik verder te wandelen, wat nog wel irritatieloos gaat. Voor mij is het dan ook meteen duidelijk dat het klaar is. Nog een paar rondes zou wel moeten lukken denk ik, maar ik vind het risico niet opwegen tegen de baten (welke baten??). De 10de ronde finish ik in 53 minuten en ik wacht buiten het startvak tot de overige lopers om 06.00u zijn vertrokken voor ronde 11. Ik ben nu automatisch geDNFt omdat ik niet op tijd in het startvak stond en ik moet mijn naam doorkrassen op het doek waar iedereen zijn/haar naam vooraf heeft opgeschreven.
Ik ben blij dat ik 10 rondes heb volbracht, maar ben ook verward door de spiegel die mij door deze wedstrijd is voorgehouden. Dat lange lopen ken ik wel, maar dit is een andere categorie waarbij ik gevoelsmatig toch flink op mijn bek ben gegaan. Ik vond bijna elke ronde mentaal zwaar tot loodzwaar. En wat ik helemaal vreselijk vond was het aftellen…. fifteen minutes……..ten minutes……….five minutes…….two minutes.
Ik dacht dat ik dat rondes lopen wel goed zou kunnen, maar niets is minder waar, I suck hierin! En dat is nou precies wat mij triggert om hier volgend jaar terug te komen. Dit is een hele grote mindfuck die ik onder de knie dien te krijgen om minimaal 28 rondes af te raffelen.
Voor volgend jaar stond de Legends 500 reeds in mijn agenda, maar daar is deze met grote uitroeptekens bijgekomen. Echt een geniaal concept!
P.s. kijk niet op mijn Strava, 6.35 is vanaf nu de regel…..
