Na de 2020 editie had ik me voorgenomen een punt te zetten achter deelnames aan de Legends Trail. De 500 km editie van dat jaar was de spreekwoordelijke kers op de ultrataart. Mijn Legends Trail boek was dan misschien wel gesloten maar het was nog niet verbannen naar de onderste boekenplank waar hij niet meer uit zou komen en bleef een tijd uit het zicht op de hoek van de tafel liggen. Het Legend virus sluimerde twee jaar in een tijd van andere virus onzin waardoor er een jaar helemaal geen LT was. Toen duidelijk werd dat er in 2022 weer een LT plaats zou vinden en ook nog eens de geruchten over een totaal ander parcours, wat langer, meer hoogtemeters en met meer uitdaging stak het Legend virus de kop weer op en al snel schreef ikzelf en een hoop anderen zich weer in toen het mogelijk was. Tim stuurde een berichtje dat de registratie open stond en gaf aan dat we er snel bij moesten zijn omdat er nog maar een beperkt aantal plaatsen zouden zijn ivm overloop van het cancelde corona jaar.
Trainen voor de race was niet echt nodig omdat we genoeg eigen projecten hadden opgetuigd om bezig te blijven. De 2021 Titanic Slam was volbracht en de kop van de 2022 Marvel Slam was er in januari al afgelopen met het eerste Dark World onderdeel in de Hoge Venen. En zoals we wel eens zeggen… ‘trainen is voor de talentloze’. Maar alle gekheid op een stokje… een fatsoenlijke mindset en wat ervaring brengen je waarschijnlijk veel verder dan veel training.
De route
Het geheim houden van het parcours tot vijf dagen voor de start lukt altijd goed en de maandag voor raceday is het moment dat iedereen zich over de route buigt om zich in te leven in wat komen gaat. Al snel werd duidelijk dat het anders dan andere jaren zou worden en dat het zwaartepunt van de race in de laatste etappe zou liggen.
De 2022 race kan grofweg verdeeld worden in drie delen. Het eerste deel van start naar CP2 is easy going maar modderig met de Ourthe van Maboge tot Houffalize in het 45 km middenstuk. Het tweede deel is van Lierneux naar Stavelot waar de schroeven al wat meer worden aangedraaid en vervolgens van CP3 naar de finish waarbij een klein deel Hoge Venen wordt geschampt.
| km | km | D+ | D- | |
| Start -> Checkpoint 1 | 64 | 64,0 | 2.005 | 2.089 |
| Checkpoint 1 -> 2 | 49,5 | 113,5 | 1.232 | 1.300 |
| Checkpoint 2 -> 3 | 35,9 | 149,4 | 1.283 | 1.138 |
| Checkpoint 3 -> 4 | 54,3 | 203,7 | 1.523 | 1.581 |
| Checkpoint 4 -> F | 68,4 | 272,1 | 2.850 | 2.775 |
In tegenstelling tot eerdere jaren is er gekozen voor veel nieuwe paden en een stuk meer hoogtemeters. 10.000 hoogtemeters lijkt niet veel op een afstand van 272 km maar in de Ardennen weet je dat dit zal gaan betekenen dat je totaal geen rust zult krijgen en enkel maar op en neer zult gaan. Dit dan ook nog eens over vaak erg modderige paden, paden met veel rotsen en losse stenen, boomwortel paden, venijnige doorsteekjes naar andere gebieden en de kou in de Hoge Venen maakte het een recept voor pure uitputting en ultra horror wat uiteindelijk moet resulteren in 36% finishers (119 gestart / 43 gefinished).
Fellowship of the Race
De start vrijdag avond was wat rommelig… deelnemers zoeken naar hun tempo en moeten nog wat wennen aan het idee dat het tot maandag ochtend of later gaat duren voor de finish in beeld zal komen. Het eerste deel tot aan CP2 loop ik samen met Barend Drooge en vanaf CP1 haakte ook Christof Simons aan. Vanaf CP2 haakt toevallig Paul Bremmers aan waar ik uiteindelijk de rest van de race helemaal samen mee zal lopen. Met Paul had ik al eerder een groot deel van een eerder Legend editie en een Limburgs Zwaarste gelopen en ik wist dat dit prettig zou lopen… beetje zelfde tempo… beetje zelfde humor en een serieuze gast die snapt wat er moet gebeuren in het heetst van de strijd.
Barend Drooge ken ik nog van de Festa Trail in Frankrijk jaren geleden en heb altijd contact met hem blijven houden. Ook een sympathieke en altijd vrolijke gast die nog even moest wennen een de bruutheid van dit kaliber races. Was misschien ook de reden dat hij helaas stopte op CP2. We gaan hem nog wel een keer terugzien vermoed ik.
Christof Simons is een ander verhaal. Deze jongen heeft zich in korte tijd ontwikkeld tot een serieus ultradier dat niet schuw is van onbekende situaties. In de aanloop naar de race hebben we veelvuldig contact gehad over materialen, het parcours, hoe te trainen, hoe de race in te delen en vooral over een stukje mindset dat nodig is om een race als de Legends uit te kunnen lopen. Hij is iemand die alle informatie die hem wordt toegeworpen als een spons opzuigt en een juiste plek geeft. Zijn zenuwen zijn met de noorderzon verdwenen als hij start maar ik verlies hem snel uit het oog in de eerste wat rommelige kilometers waar het deelnemersveld nog erg dynamisch is en ieder zijn tempo en plekje in de roedel probeert te vinden. Vanaf het begin loop ik met Barend en vanaf CP1 haakt Christof ineens aan. Barend en ik zitten al even op CP1 als Christof binnenkomt. Hij heeft in de gaten dat wij aanstalten maken om te vertrekken en zorgt ervoor dat hij 20 minuten later met ons buiten staat. Op de vraag waarom hij niet wat langer rust pakt geeft hij aan dat hij graag met ons mee wil. Als jonge enthousiast hond die maar al te blij is uitgelaten te worden hobbelt hij mee over niets ontziende paden langs de Ourthe. Als hij langs een rots over het water moet traverseren schiet hij los en beland achterover in het water. Gelukkig heeft hij regenkleding aan en wordt hij niet helemaal zeiknat. Maar net genoeg om te schrikken en te realiseren dat een ongeluk in een klein hoekje kan zitten en altijd behouden moet werken. Later in de race schiet hij nog eens van een schuin bruggetje het water in wat hem wel wat koude momenten bezorgd. Dit is overigens de reden dat ik altijd roep om meer dan voldoende spullen bij je te hebben… is niet voor tijdens het lopen zelf maar juist voor als het anders loopt.
De Dip
Ergens vlak na CP3 waar we een klein uurtje geslapen hebben krijg ik een dip als nooit tevoren waar ik vervolgens zeker 6 uur tot ergens net na de Hoge Venen zoet mee ben. Vaak heb je wel eens een dipje maar dat is meestal enkel je maag, vermoeidheid, pijn in je lijf en dat soort dingen. Bij mij komen al die dingen op de één of andere manier allemaal tegelijk en ook begin ik zelfs mijn motivatie compleet te verliezen; iets dat ik nog nooit eerder gehad heb. Er staan dan ongeveer een dikke 170 km op de teller en we starten aan ons Hoge Venen deel. Paul Bremmers heeft het ook niet makkelijk en valt ook bijna om van de slaap. Beiden komen we bijna niet meer vooruit en ik heb in de gaten dat Christof zich erg aan het inhouden is. Het is stil en we zwoegen met z’n drieën verder over de open bevroren vlaktes. Ik realiseer me dat we met deze onzin wellicht Christof mee kunnen trekken in onze dip en dat wil ik niet laten gebeuren. Ik wil hem weg hebben bij ons en maan hem aan door te lopen. Hij wil niet weg bij ons maar ik vraag hem na al de adviezen die hij al eerder opgevolgd heeft ook dit advies gewoon op te volgen en door te lopen. Vroeg of laat komen we elkaar wel weer tegen geeft ik aan. Als het niet onderweg of op een CP is dan wel bij de finish. Na wat wikken en wegen vertrekt hij en zien hem in de verte steeds kleiner worden. Hij lijkt vastberaden en dat blijkt uiteindelijk ook als we hem later op een CP4 zien. Hij zit er al even en maakt het goed, heeft zijn shit op orde en werkt zijn CP-takenlijstje structureel af. Hij gaat even later alleen verder.
Mijn dip lijkt vanaf dat moment ver over en met Paul vertrek ik zoals op elk CP na anderhalf uur pauze. Het is dan nog licht en we genieten er nog even van want niet veel later gaan we onze derde en laatste nacht in.
De laatste zwaarste loodjes
De 5e etappe zal de zwaarste etappe van de race worden. Niet omdat het tegen het einde van de race loopt maar omdat het zwaartepunt in die laatste 68 km etappe gestopt is. Hier krijg je alles voor je kiezen wat een sadistische parcoursbouwer zich kan bedenken.
Na CP4 komen we al snel bij de Coo omgeving waar ik déjà vu momentjes krijg van ons Iceberg avontuur enkele maanden geleden. Een 100-miler op de 270 meter helling die we daarvoor 42 keer hebben afgelegd. Intuïtief wist ik nog precies wat de meest optimale route naar beneden was. Bizar hoe sommige dingen in je brein zijn gegrift en er pas uitkomen als er gelegenheid toe is.
Na 233 km gaat het feest echt beginnen en komen we in het Sedoz en Quarreux gebied. Het is het stuk dat veel kennen van de Ninglinspo vallei en de Chefna. Dit keer zijn er paden gekozen wat niet bepaald de paden zijn waar je gezellig je hond even gaat uitlaten. Het lijken over het algemeen rivierbeddingen met veel losse rotsen waar we tussendoor omhoog en omlaag moeten. Wel erg gaaf en zeker de moeite dit stuk nog eens overdag te bekijken en er een mooie dag route van te maken.
In dit stuk lopen we een groepje van drie tegen het lijf… stel sterke lopers met Geert Geuns, Eric Lemmens en Benjamin Bergiers. We lopen uiteindelijk met zijn vijven verder en wisselen de koppositie van de formatie af als een vlucht ganzen op vogeltrek. Soms pauzeren we vijf minuten en proberen dan liggend op de grond even onze ogen dicht te doen. Mooie momenten waar we de hoofdlampjes uit doen en het ineens helemaal donker en stil wordt rondom ons.
Als we uiteindelijk bijna bij timingpoint 4.1 zijn, wat later Chez Ingo blijkt te zijn, krijgen we nog een dichtgegroeid bosmoeras te voortduren en iets verderop een stuk bos met een rivierbedding waar we kniediep door een bladerdek moeten ploegen met daaronder verstopt venijnige rotsen en diepe kuilen. Op km 249 komen we bij Chez Ingo wat altijd een welkome laatste verrassing is sinds de eerste editie van de Legends Trail. Als je dit punt voorbij bent weet je dat nog maar enkele uren door moet tot aan de finish en dat het heel waarschijnlijk is dat je het gaat halen. Dit is het moment dat langzaam de euforie van de overwinning je gaat bekruipen en je door niets of niemand meer te stoppen bent. We krijgen een erg warm welkom van Ingo en Christine. Altijd weer fijn om na uren onmenselijk zwoegen ineens ultra nuchtere bekenden tegen te komen die weten wat je doormaakt. Binnen de tent kunnen we warm zitten en knagen de nodige tosti’s weg voordat we ons laatste stuk naar de finish voortzetten. Ingo was zelf ook gestart maar omdat hij problemen met zijn gps kreeg is hij moeten stoppen. Iets dat ik niet helemaal begreep omdat er altijd wel iemand is die een reserve gps bij zich heeft en die echt wel wil uitlenen.
In de laatste 20 km die dan nog komen moeten nog 1.000 hoogtemeters zitten… we hopen dat er een foutje gemaakt is maar onze Garmin horloges en handhelds liegen helaas nooit en inderdaad is het nog even serieus zwoegen.
Het verloren schaap
Ongeveer 10 km voor de finish begint Paul Bremmers uit het niets ineens wat te versnellen en de rest van ons schiet ook in een andere versnelling en volgt. Nog geen 2 minuten later loop ik langs een loper… kijk hem aan en tot mijn verbazing is het Christof die als een vastberaden zombie ook richting de finish afstevent. Hij is blij ons te zien…ik misschien nog blijer omdat het op de Hoge Venen een beetje aanvoelde alsof ik hem weggestuurd had; ook al was het voor zijn eigen bestwil. Hij komt dan tot leven en de verhalen over zijn avonturen in de derde nacht moeten gehoord worden. Geweldige momenten waar hij zittend tegen een boom wakker wordt, niet weet waar hij is of wat hij aan het doen is, een niet aangesloten powerbank naast hem, een telefoon op schoot en een half aangevreten Bounty aan de andere kant naast hem. Heerlijke momenten…
We stevenen met zijn zessen af op de finish en genieten van de laatste kilometers… het is helaas allemaal bijna voorbij maar ook zijn we blij dat we eindelijk verlost zullen zijn van het ultragegruwel dat we hebben moeten doorstaan.
Benjamin en Eric lopen in de laatste 2 kilometer iets vooruit en op zich ook prima… Paul, Geert, Christof en ik lopen met z’n vieren samen als team richting de finish. In de verte zien we al mensen staan en zien we het gebouw van de start steeds groter worden. Eenmaal over de finish staan we nog wat na te praten en gaan uiteindelijk naar binnen om ons welverdiende bier te gaan drinken. Het is dan 10:30 in de ochtend.
The aftermath
Eenmaal gefinisht en binnen zittende aan een grote tafel in onze hardloopkleding gaat er niet heel veel meer gebeuren dan zitten, bier drinken en af en toe even naar buiten lopen om andere lopers binnen te halen. Als uiteindelijk alle goede vrienden ook veilig binnen zijn is de tafel gevuld. Het is een sfeer van voldoening en verbroedering waar de verhalen van de afgelopen drie dagen langzaam de revue passeren en waar het besef van de omvang van deze Legends Trail begint in te dalen.
Langzaam sijpelt de adrenaline, endorfine en andere stoffen die ons op de been gehouden hebben weg uit ons lijf en beginnen we langzaam in slaap te vallen. Zo nu en dan word je dan wakker… drink je wat en praat je weer wat met diegene die dan ook toevallig wakker is en val je weer in slaap… iemand anders haalt dan even later weer wat bier en zet bij iedereen weer een nieuwe fles. Als je weer wakker wordt moet je soms even wat inhalen om bij te blijven, praat je weer wat en slaap je weer wat… dit gaat door tot middernacht als niemand meer echt wakker kan blijven en we zoeken een bed op waar we uiteindelijk crashen en de volgende dag met pijn in ons hele lijf wakker worden.
Na het ontbijt vertrekken we huiswaarts waar het uiteindelijk nog wel een paar dagen zal duren voordat we weer geresocialiseerd zullen zijn in de maatschappij die we de vrijdag ervoor verlaten hadden.
Ondertussen heb ik vijf van de zes edities gefinished waaronder de 500 km editie van 2020 en vraag me af of het niet misschien genoeg is. Olav opperde het idee al om volgende keer CP4 te gaan bemannen en het hele spektakel van de andere kant eens mee te gaan maken. Wellicht is dat een goed idee… maar mocht Tim en zijn crew weer iets neer gaan zetten wat ons triggert dan kan het zomaar zijn dat we weer enkele dagen door die Ardennen gaan banjeren 😉
Deze was er in ieder geval weer eentje om niet te vergeten. Voor mijn gevoel de zwaarste editie van de zes edities die geweest zijn.
Het verplichte riedeltje bedankjes ga ik overslaan… het moge duidelijk zijn dat we allemaal erg blij en ultra dankbaar zijn met alle mensen die het steeds weer mogelijk maken om ons tot het uiterste te drijven.
Ik ben blij dat vrijwel iedereen waarmee ik vaak loop ook de finish heeft weten te behalen!
Groet, Maarten
