Legends Trail is deels anders gelopen dan ik verwacht had

Zo… Mijn LT weekendje zit er min of meer weer op. Het is deels anders gelopen dan ik verwacht had. Het deel dat anders is gelopen is dat ik het niet heb gehaald.

Helaas heb ik moeten stoppen op CP3 na een kleine 150 km gelopen te hebben. Tot aan CP2 (16h50m) was het een erg natte bende. Daardoor een milde vorm van trenchfeet gekregen. Gelukkig niet extreem maar had er wel nog de nodige onhandige blaren bij. Op CP2 hebben ze de blaren allemaal weggewerkt en heb ik mijn voeten helemaal in laten tapen. Daardoor heb ik door kunnen gaan tot CP3. Onderweg van CP2 naar CP3 voelde ik vooral in de afdalingen dat de blaren op de achterkanten van mijn hielen meer iets aan het worden was van een loslatende laag huid van de hielen. Omhoog ging wel omdat je meer druk geeft op de voorvoet maar met naar beneden gaan is dit dus weer even anders.

RTF
Op CP3 niet meteen besloten ermee te kappen. Heb ooit de tip gekregen NOOIT een beslissing te nemen als je je echt kut voelt. Ik heb dus zoals de planning was gewoon buiten geslapen en mijn dingen gedaan die ik moest doen op het CP. Maar toen ik mijn loopschoenen later weer aantrok was het voor mij snel duidelijk. De tape schoof over mijn hielen en dat niet omdat de tape los was van de hielen.
Lullige was dat ik niet goed wist wat ik moest zeggen tegen mijn hardloopcollega’s waarmee ik al 30 uur op de been was. Ik was al over de helft van de race. De helft was hier alleen nog wel even 100 km met weersvooruitzichten waarmee je je hond nog niet eens gaat uitlaten.
Dan denk je het idee van stoppen voorzichtig te brengen naar één van de lopers waarmee je al vanaf de start gelopen hebt en krijg je een geniaal antwoord: “Daar kan ik maar twee dingen op zeggen… als je in dit gedeelte van de race twijfelt NIET DOORGAAN… of je gooit gewoon een munt op en laat het aan het toeval over”. Gewoon lekker duidelijk dus… eigen keuze… eentje die je zelf moet maken. Dit was Mig.
Mijn besluit was dus om te stoppen. De race zou nu eigenlijk pas echt gaan beginnen en het zou een slagveld gaan worden. Dat werd het ook echt bleek later. Vanaf dat moment heb ik mezelf in orde gebracht en had al vrij snel het besef dat het weekend voor mij echt nog niet over zou zijn. Ik was er immers om af te zien… als het niet lopend is dan maar anders.
Marek was nog in de race en goed ook. Dat moest zo blijven en heb hem op CP4 nog redelijk op gang kunnen helpen. Toen hij op CP4 binnen kwam was wel te zien dat hij al de nodige uren gelopen had. Bijna 50 uur onderweg. Ook de weersomstandigheden begonnen door te werken op zijn gestel.

Het einde voor velen is pas het begin van de wedstrijd
Het is niet uit te leggen wat er zich afspeelt op een CP wat verder ligt in de race van een event als deze. Ga ik ook niet proberen. Van het eerder genoemde slagveld komen hier de lopers binnen en worden door een medische ploeg weer opgelapt om hun aanval op de cutoff tijd te kunnen vervolgen. Sommigen halen het helaas ook niet om weer te kunnen vertrekken.
Ik dacht dat ik veel van hardlopen wist maar wat ik dit keer geleerd en ervaren heb is niet te beschrijven. Wedstrijden van deze klasse is echt een andere dimensie. De eerste 100 km is letterlijk om warm te draaien; het gaat daarna pas interessant worden 🙂
Voor diegene die het verhaal snappen… je gaat pas overwegen te stoppen als je bent aangevallen door een beer.
Het is best apart om tijdens het lopen gewoon in slaap te vallen. Met je gemiddelde weekend loopje maak je dat niet mee.
Vanaf de start liepen we al vrij snel met Paula en Michiel. Chris voegde zich ook vrij snel bij ons maar was te helder om te slapen op CP2 en ging van daar verder met François.
Paula, Michiel, Marek en ik gingen na een half uurtje geslapen te hebben verder. We vulden elkaar goed aan als het ging om navigeren en konden een goed ritme vasthouden. Er werd al wel wat minder gelult naarmate we bij CP3 kwamen maar de sfeer bleef goed.

Nieuwe referentie voor ultra distance events
Met de Legends Trail is een nieuwe referentie gezet als het gaat om long distance races in onze regio. Niet alleen in afstand en omstandigheden maar zeker ook als het gaat om organisatie en verzorging van het event en de deelnemers.
De ondersteunende ploeg was groter dan het deelnemersveld. Het mooie was ook dat het veel vrijwilligers waren die zelf ook deze bizarre tochten hebben gedaan of willen ondergaan in de toekomst. Iedereen van het ondersteunende team werkte alsof ze zelf in de race waren en iedereen was gefocust op het ondersteunen van deelnemers.
De medische ploeg die hier aanwezig was is een serieus clubje mensen dat weet hoe je lopers in een mum van tijd weer op de been krijgt en ze vervolgens weer met enig zelfvertrouwen op pad stuurt.

Leuk om te benoemen… het verschil tussen de eerste en laatste finisher is 5 uur en 20 minuten. Dit op 250 km en een max tijd van ongeveer 60 uur. Er spelen hier zoveel meer factoren een rol die bepalen of je überhaupt de finish haalt dan met de kortere ultra afstanden. Ervaren lopers stoppen halverwege en nieuwkomers eindigen zelfs hoog in het klassement. Voor de hand liggende scenario’s kun je thuis laten. Hier kan alles gebeuren.

Wat er zich verder allemaal afspeelde gedurende het weekend laat ik over aan de echte Legends om te beschrijven.
Wat ik vanaf nu ga doen is de huid van mijn voeten verbeteren en andere typen schoenen proberen om te zorgen dat ik daar met de volgende editie van de LT niet door geëlimineerd kan worden. Linda weet het nog niet maar ik ben er met de volgende Legends Trail editie zeker weer bij!

Uiteraard baal ik verschrikkelijk maar ik heb veel ervaringen opgedaan waar ik iets aan zal hebben voor volgende events.

Maarten Schön

nog 248 km te gaan 🙂