Verslag door Lander Debrabandere
Het is niet mijn gewoonte om veel te posten, maar 250 km lopen in de Ardennen doe je toch niet elke dag. Het verslag is (merk ik nadien) zeer lang geworden, veel succes ermee. Hopelijk werkt het verhaal vooral inspirerend en stimulerend.
Mijn Legends verhaal begint bij de eerste editie waar ik op CP3 als vrijwilliger verbaasd toekeek hoe de lopers na 112 km modderstampen en amper slaap toch de duisternis en sneeuw introkken voor opnieuw een etappe van 60 km. Toen dacht ik : ‘dit doe ik nooit’
De 2de editie van de wedstrijd kon ik niet meewerken als vrijwilliger maar toen heb ik in de maanden voor de wedstrijd wel het volledige traject verkend in behapbare stukken van 50 km, alleen of in groep. Mijn respect voor de lopers nam enkel toe na elke etappe.
Na mijn succesvolle finish van ‘The Great Escape’ in september 2017 stond mijn besluit vast, ik zou me inschrijven voor de enige wedstrijd in België die nog zwaarder was. Tijdens de overblijvende weken heb ik het ganse traject voor 2018 (minstens 1 keer) in etappes verkend (50-80 km), soms overdag, soms s’ nachts, in groep of alleen. Dit leverde een pak navigatie-voordeel (hoewel dit door de sporen van Teun niet nodig was in de eerste helft) op maar vooral ook een goed idee van de impact van de verschillende etappes. Fysiek en mentaal was de voorbereiding dus optimaal, ik was er klaar voor.
Op vrijdag 2 maart was het dan uiteindelijk zover, het lastigste deel was voorbij, het wachten en stilzitten in voorbereiding van de start. Nog even wat stress door de sneeuw, onderweg levert dit geen probleem, maar je moet nog met de wagen aan de start geraken natuurlijk. Ik was ruimschoots op tijd door de materiaalcontrole en had dus nog tijd om een uurtje te rusten voor de start om 18 uur.
De start van de wedstrijd levert een absurd plaatje in het besneeuwde landschap: 70 zotten in wintertenue aan het grappen en grollen over de 60 uur koude, pijn en strijd die zullen volgen en vooraan 2 zotten met sigaret en bier in de hand die ons veel geluk toewensen. Uitleg over bewegwijzering hoeft niet dus is het snel voorbij en kunnen we eraan beginnen.
In andere verslagen van wedstrijden zou dan nu een beschrijving volgen van de verschillende stukken van het traject maar voor dit soort absurde afstanden is dat natuurlijk niet aan de orde. Tijd en afstand vervagen gaandeweg en er rest enkel nog de flow, doorgaan, verderlopen.
Ik had geen concrete plannen om samen te lopen maar wist wel dat 60 uur alleen lopen voor mij geen optie zou zijn. Heel spontaan ben ik samen met Erik Michels gestart en blijkbaar was dit de perfecte partner in crime voor deze tocht. We hadden beiden nog geen dergelijke afstand gelopen en konden ons perfect vinden in elkaars tempo, ons team ‘legends 2018’ was geboren. Erik ging bij de eerste afdaling al bijna onderuit, het was duidelijk dat dit geen ‘walk in the park’ zou worden. Door de verse sneeuw en de bevroren ondergrond was het normaal al zeer technische parcours tot het eerste CP zo mogelijk nog zwaarder. Zoals tijdens de rest van de 250 kms waren er amper passages waar we konden lopen (schaffelen zoals we het zouden noemen tijdens de rest van de tocht). De rest van de nacht verliep voorspoedig, door het maanlicht was het zelf mogelijk om de open stukken zonder hoofdlamp te lopen. Een prachtig begin van deze legendarische tocht. De wind zat in de rug dus viel de koude in deze etappe zeer goed mee, enkel boven op de open vlaktes merken we dat de voorspelde gevoelstemperaturen van -14 toch niet zo overdreven waren. Rond 3 uur zaterdag-ochtend arriveerden we in CP1 (64 km), tot dan hadden we niet op de klok gekeken of ons bezig gehouden met de andere deelnemers. We hoorden dat de eersten al bijna 2 uur vertrokken waren en dat bevestigde ons voornemen om tijdens deze wedstrijd het competitie-aspect volledig los te laten. We liepen top 10 en dat zou zo blijven dus konden we dit volledig loslaten.
Na een korte break en een goede warme maaltijd vertrokken we met verse schoenen en kleren voor het 2de deel van 50 km naar CP2 (109 km). Tijdens de nacht had het niet meer bijgesneeuwd maar overal lag tussen de 5 en de 20 cm sneeuw. Het leverde één van de meest fotogenieke momenten op van de hele tocht: zonsopgang bij heldere hemel op de Mont des Pins met zicht op een witbesneeuwd landschap. In combinatie met het meditatieve aspect van het nachtje doorlopen geeft dit een niet te beschrijven gevoel van voldoening. We lopen van dan tot CP2 in een zonovergoten besneeuwd landschap langs de bevroren rivieren en de rotsen van Sy, km na km prachtige landschappen worden deel van ons lichaam. Gaandeweg halen we nog wat mensen in maar zoals gezegd zijn we daar helemaal niet mee bezig, alles gaat prima en we houden het zo. We blijven het vinden in elkaars tempo en besluiten dan al dat we normaal samen gaan finishen. Uiteindelijk komen we aan in CP2, nog steeds zeer energiek en zonder grote problemen. Opnieuw worden we verwend met verzorging, lekker eten, enthousiasme, warmte. We blijven iets langer hangen zodat we na een uurtje volledig fris opnieuw kunnen starten. We weten dat een zware etappe volgt: veel hoogtemeters, technisch terrein en een opkomende 2de nacht.
Tot de zonsondergang loopt alles voorspoedig, alhoewel er zeker in deze etappe zelden gelopen kan worden. Als het kan merken we dat lopen nog steeds tot de mogelijkheden behoort alhoewel we dan al ruim 120 km in de benen hebben, nog 130 te gaan. Net voor de beklimming van de Niglinspot vallei krijgen we nog een onverwachte bevoorrading, een extra boost om en nog eens in te vliegen. De volgende beklimmingen verwonderen we ons steeds opnieuw over de zwaarte van dit traject. Elke beklimming wordt genomen, altijd opnieuw gaan we tot de bodem van de vallei om via een ander onwezenlijk stijl pad opnieuw tot de top te gaan om daar te merken dat er toch nog een anderen (min of meer onverantwoorde) manier is om dezelfde helling toch nog een keer op te stappen. Je zou het geen andere sterveling aanraden om daar langs te gaan, laat staan na 150 km en beina 2 slapeloze nachten. De afdaling van de Niglinspot en de daaropvolgende beklimming (na de obligate extra beklimming van de helling) van de Chefna tarten alle verbeelding: schuine rotsen en boomstambruggetjes met ijs erop, in de donkere avond. We zitten in een soort vibe die maakt dat dit alles gewoon lijkt en we gaan gewoon door zonder ons vragen te stellen over het hoe en waarom, we genieten gewoon van elk moment en nemen alles wat komt op als een uitdaging. Als we uiteindelijk boven op de venen komen worden we beloond met een stevige kopwind en wat verse sneeuwval in het gezicht. We stappen stevig door en genieten van het feit dat de moerassen (waar ik tijdens de voorbereidingen zo voor gewaarschuwd had) nog bevroren zijn. We kunnen zelf nog een paar kilometers ‘schaffelen’ en zo komt CP3 (162 kms) in zicht. De laatste 12 kms naar dit CP zijn zowat de enige van de tocht waar we echt afgezien hebben. Het CP lag op 2 km in vogelvlucht maar er moeten zowaar nog 3 lusjes (tot in de vallei en terug natuurlijk) afgelegd worden waarbij de laatste klim in een half bevroren ijsrivier/pad. We komen volledig gekraakt (vooral mentaal) aan in CP3 en zijn nu zeker dat we moeten slapen anders wordt de rest van de tocht een hel. Gelukkig wordt ons toegestaan om in de Gite een 2 tal uur te rusten, de slaap komt snel en is diep.
We kunnen (tegen de verwachting) als nieuw vertrekken na deze rustpauze. We verwonderen ons beiden over deze volledige metamorfose van zombie tot frisse vogels. We kunnen weer klimmen/dalen en schaffelen moeiteloos de hoogvlaktes over. De extra bevoorradingen geven ons telkens een extra boost om verder te gaan. De kilometers blijven verdertikken en we verwonderen ons steeds meer over het feit dat we blijven genieten van het bezigzijn, dit is wat we graag doen, dit is waar we voor kiezen en waar we ons weekend willen mee doorbrengen. De venen boven Stavelot zijn nog net bevroren genoeg om ook daar vlot over te gaan, we blijven ons verwonderen hoeveel hellingen onze Ardennen rijk zijn, waar blijven ze het halen ? Het weer is opnieuw in ‘lente’ modus en in combinatie met de sneeuw beginnen we ons zelf zorgen te maken over zonnebrand. Rond de middag arriveren we op CP4 (204 km). Opnieuw een hemelse maaltijd en nu ook een volledige massage-sessie, let the last marathon begin.
Het parcours van CP4 tot de finish ken ik uit het hoofd, ik ken alle passages en we kunnen nog vaart zetten op het traject tot Lierneux, de finish wordt realistisch. Nu begint het weer wel om te slaan en tijdens de beklimming naar de Baraque hopen we toch dat de sneeuw niet volledig gesmolten is op de veengebieden tijdens de afdaling. Bij de verkenning was dit laatste stuk en mooi doorloop stuk en we hadden nog voldoende energie maar een dikke pak half gesmolten sneeuw met daaronder nog wat modder konden ervoor zorgen dat we toch nog lang onderweg zouden zijn. Op de Baraque worden we nog met heerlijke chocomelk en soep beloond, laat die laatste 20 kms nu maar komen. Het wordt langzaam donker en de kilometers vorderen langzaam, de sneeuw maakt het onmogelijk om snel vooruit te gaan en we worden beloond met een paar stevige regenbuien, die hadden we nog niet gehad. Naar het einde toe zijn de paden veranderd in ijsplaten waar een laagje smeltwater op ligt, we moeten nog vertragen om niet (of toch maar 1 keer deftig) te vallen en we vragen ons af hoe de collega’s die een paar uur na ons komen dit zullen overleven. Dankzij mijn verkenningen weet ik hoe zwaar de laatste kilometers zijn, we hebben er bijna spijt van dat het einde in zicht is. Tot de laatste meters blijft het opletten geblazen, de (soms door sneeuw bedekte) bevroren ondergrond kan er bij elke stap voor zorgen dat we toch nog de enkels verzwikken. Na 52 uur komen we binnen, voldaan en tevreden, rusten ….
Voor de geïnteresseerden (die tot hier geraakt zijn) nog wat praktische zaken:
• Ik heb elke post van schoenen gewisseld: zeer goede keuze, geen last van de voeten
• De 2 uur slaap was zowat de beste beslissing van de ganse wedstrijd
• Tussen de CP’s heb ik zeer weinig gegeten: in totaal: 2 snickers, 4 luchio’s, 3 gellekes, 6 boterhammen.
• In totaal zaten we aan 8400 positieve hoogtemeters
• We hebben geen 50 m verkeerd gelopen, de gps wel constant in de hand (bij beiden)
• Team-up (met Erik) was de 2de beste beslissing
• Kies om ‘uit te lopen’ en laat de ranking aan je voorbij gaan, aan een trager tempo kan je blijven genieten tot het einde
• Ik heb vorig jaar ongeveer 5000 km trail gelopen met 100 hoogtekilometers, je kunt dit niet zomaar uitlopen
• Verkenningen helpen niet enkel om het traject te kennen maar ook (en vooral) om ‘in de leegte’ te lopen, genieten en nemen wat komt
