Anderhalf jaar geleden had ik me met Marek ingeschreven voor de Legends Trail. Toen net als alle andere deelnemers niet wetende wat deze race, wat toen de eerste editie zou zijn, in zou gaan houden. Dat jaar heeft Marek het overleeft en ik niet. Alles hierover terug te lezen in eerdere verslagen van hem en mij.
Andere aanpak
Zoals ik altijd mijn doel wil halen was het spel voor mij dus nog niet voorbij en schreef me volgens mij als één van de eerste deelnemers direct in voor de tweede editie. Ik wist vanaf toen wat me te wachten stond en wat ik anders zou moeten doen. Niet zozeer meer en harder trainen maar juist meer buiten de lijntjes van de comfortabele rondjes heide en bos. Meer dan de helft van mijn trainingskilometers van afgelopen jaar zijn in het donker geweest en vaak zelfs met een minder fel schijnend hoofdlampje. Lekker in het begin van een training in een plas water gaan staan totdat je schoenen doorweekt zijn en de training starten. Twee maanden voor de race gestart met mijn voeten te behandelen met kamferspiritus. De kunst van het voeten intapen geleerd omdat ik van vorig jaar weet dat je gehele voet intapen een no-go is. Enkel de plekken met blaren of andere beschadigingen tapen. Als je namelijk een deel moet vervangen gaat dat nooit meer werken als alles netjes dicht getaped zit. Ook heb ik met meer gewicht en ander type schoenen getraind. Dat laatste omdat ik vorig jaar met trenchfeet heb moeten stoppen op CP3 (145 km).
Schoenen
Twee maanden voor de 2017 editie heb ik besloten om te doen wat ik nog niemand had zien doen en dat is een paar lichte bergschoenen te kopen ipv waterdichte hardloopschoenen. Niemand kon mij overtuigen dat waterdichte sportschoenen ook echt waterdicht zijn. Misschien leuk voor een paar uurtjes door nat gras lopen maar niet voor wat je te wachten staat met een Legends Trail.
Het werden de Meindl Tessin Identity schoenen. Een erg soepele en lichte leren A/B schoen met Goretex binnenkant. Wat me erg meeviel in trainingen was dat je er eigenlijk heel prima op kunt hardlopen. Zonder problemen kon ik er zo uit de doos 25 km op hardlopen zonder blaren of wat ook.
Deze schoenen heb ik een hele dikke laag vet gegeven en elke schoen in een apart plastic tasje gedaan om onderin mijn dropbag te verstoppen als geheim wapen vanaf CP3. Later blijkt dat dit de beste investering is geweest voor de LT.
Achouffe
Op weg naar Achouffe nog even deelnemers François Flisijn en Alexandre Oristil met vriendin (vrijwilliger) oppikken. We zijn redelijk vroeg en gooien eerst de dropbags af bij de start om vervolgens de auto bij de finish locatie te zetten.
Terug in Achouffe bij de start is het nog niet druk. Er druppelen al wel wat deelnemers binnen. We halen onze starnummers op, ondergaan een medische check en krijgen nog een materialen check. Alles gaat geroutineerd en we hebben nog genoeg tijd om een hapje te eten in de Achouffe brasserie. Bak pasta met Cola!
Als ik Paula IJzerman zie trekt ze een muts uit een tas… speciaal voor mij gemaakt omdat ik haar wat op weg geholpen met haar GPS. Ik snap nu waarom ze een paar weken terug vroeg wat mijn lievelingskleuren zijn. Die muts heb ik 117 km gedragen…
Vanaf 17h maken de meesten aanstalten om naar buiten te gaan en wat te wennen aan de buitenlucht die we vervolgens het hele weekend gaan meemaken. Iedereen checkt kleding en materialen. Paula IJzerman komt er 10 minuten voor de start nog even achter dat ze vergeten is een Benelux topo in de gps te laden. Gelukkig had Marek zijn laptop bij zich en tijdens de breefing op straat heeft Marek nog even wat kunnen fixen.
Van start naar CP2
De start is om precies 18h (vrijdag avond) en we vertrekken wetende dat het een uur later donker is. Iedereen heeft dus al een hoofdlamp op. Na 200 meter duiken we rechtsaf de onverharde paden op en het feest gaat beginnen. Er ontstaan al groepjes lopers maar weinig van deze groepjes zijn ook in die samenstelling aangekomen. Het is niet af te spreken om zo’n hele onderneming samen te lopen. Het is meer een samenloop van omstandigheden wat bepaald met wie je op bepaalde momenten loopt. Er moet ook een klik zijn.
Na enkele kilometers loop ik ineens met twee Belgen… Rinus Holvoet en Robin Deroeck. Rinus lult veel en hoef ik het eens niet te doen… Robin wat minder. Robin loopt nog niet meteen vanaf het begin mee maar benoem hem alvast hier. Allebei sterren van sporters maar nog niet heel bekend met de ultra afstand die we dit weekend lopen. Het zijn twee triatleten die zeker weten wat afzien is maar deze categorie eindeloos afzien gaat de eerste keer zijn. Ik heb wel 100 milers gelopen maar bij de 30 uur stopt bij mij ook eerlijk gezegd de ervaring. Robin doet van die triatlons waar het zwemonderdeel in de nacht is in meren, fietsonderdeel in de bergen en marathondeel dat erachteraan komt ook in diezelfde bergen. Ik noem het maar een beetje trailtriatlon of iets dergelijks.
De eerste etappe loop ik dus met Rinus. Het wisselen van het op kop lopen gaat vanzelf en we knallen lekker door. Het eerste stuk is een stuk langs rivier de Ourthe. Dit traject heeft veel technische stukken in zich (maar de rest eigenlijk niet minder). Al snel merken we dat we redelijk snel door ons drinken heen gaan. Het is een graad of 9 en eigenlijk iets te warm voor dit soort loopjes. Een extra jasje weegt minder dan extra water. We moeten dus opletten en proberen uit te komen met het drinken.
Na 35 kilometer steken we door het stadje La Roche wat al in diepe slaap is. We zijn hier al voor middernacht en de nachtshop is zelfs al dicht. Gelukkig staan verderop enkele vrijwilligers met wat extra water en we kunnen bijtanken. Vlak voordat we La Roche verlaten passeren we een kroegje waar toevallig de eigenaar nog aan het schoonmaken is. Hij doet de deur voor ons open en we kunnen nog een cola drinken. Rinus probeert hem in het Frans uit te leggen wat we doen maar hij snapt er weinig van. Na 5 minuten staan we weer buiten en verdwijnen aan de andere kant weer in de donkere bossen.
Na 63 km zijn we bij onze eerst verzorgingspost. Het is er een geoliede machine, dropbags staan klaar, medische ploeg checkt ons, warm eten staat binnen een minuut op tafel, voetjes even omhoog en weg zijn we na precies een uur. Enkele uren later komt de zon langzaam op en we beseffen dat de eerste nacht achter de rug is. Die ochtend heb ik meer last van slaapgebrek dan de twee nachten die komen gaan. Hier haken we volgens mij ook ergens aan met Robin.
Het is eigenlijk niet uit te leggen hoe het parcours in elkaar gezet is. Het is zo enorm afwisselend dat je totaal geen rustmomenten hebt. Elke keer als je weer een stuk overwonnen hebt doet zich de volgende uitdaging aan. Echt een uniek parcours waarvan ik niet een tweede zou kennen.
In dit eerste stuk van de route moet je letterlijk door bossen ploegen waar je amper nog snelheid aan kunt houden omdat je met elke stap achter de bramenstruiken of andere takken blijft hangen. En er zijn er serieus die zelfs gestart zijn met een korte broek. Vraag me af hoe hun benen eruitzien.
Het tweede traject van CP1 naar CP2 is minder technisch terrein maar er zitten stukken in waar het pad ver te zoeken is. Vertrouwen om je gps is dus een must.
CP2 – 117,3 km
Bij CP2 hebben we een iets langere pauze. Rinus besluit om daar nog even te blijven om zijn benen wat meer te laten opknappen. Robin wil met me mee en we vertrekken samen. Na een paar km krijg ik in de gaten dat ik nog best veel over heb en dat Robin een wat afwisselend tempo heeft. In een helling naar boven passeren we Ryan Wood, een jonge loper die de Spine al op zijn naam heeft staan. We zeggen weinig en vervolgen onze weg. Iets verderop merk ik dat Robin niet volgt en ik ga ervan uit dat hij bij Ryan is aangehaakt. Omdat ik nog best veel over heb en dit derde traject maar 33 km is en ik op CP3 even mijn ogen dicht wil doen gok ik het erop om deze rit door te trekken en kom alle hellingen rennend naar boven. De Ninglinspo vallei loop ik in iets van 50 minuten naar boven tot aan de eerste verharde weg.
De Ninglinspo vallei is een Lord of the Rings achtig gebied waar een pad van smalle rotsachtige paadjes en boomstam bruggetjes zich een weg omhoog slingert langs het riviertje dat serieus uit de kluiten kan wassen als het goed regent.
Ik weet niet precies waar ik het vandaan haalde maar had niet het gevoel dat ik mezelf aan het opblazen was. Als het goed gaat moet je het ervan nemen zeg ik maar. Klote momenten komen toch nog.
Daarbij komt ook nog dat ik de gok had genomen om ondanks de regen en de erg natte ondergrond toch met mijn Speedcross schoenen dit derde traject te nemen. Ik wist dat een 33 km niet voor de problemen zou zorgen die ik vorig jaar gehad heb (trenchfeet) maar wilde er daarom toch ook weer niet veel langer over doen.
CP3 – 151,1 km
Ik kom zeiknat van de regen aan op het CP en wordt goed opgevangen. Zelfde routine van de vrijwilligers speelt zich hier weer af. Op dit punt wil ik proberen 2,5 uur te slapen en kruip op een koude zolder in mijn slaapzak. Slapen heb ik niet echt gedaan… de race begint toch al wel zijn tol te eisen en het lichaam is al druk bezig met signalen af te geven wat er allemaal aan de hand is.
Mijn voeten zijn goed doorweekt maar niet ernstig en zijn na die paar uurtjes liggen wel weer opgedroogd.
Voor het slapen gaan heb ik mijn racerugzak al in orde gemaakt en nadat ik alles weer heb opgeborgen in mijn dropbag eet ik nog wat om alleen mijn race te vervolgen. Martino Corneillie is zich ook aan het klaarmaken voor vertrek maar wil nog even een half uur wachten. Bij de deur staat toevallig Ken Rottiers klaar voor vertrek. Ken heb ik twee jaar terug leren kennen in Chamonix met de TDS. Met hem wil ik graag op pad en we besluiten om samen te vetrekken. Het is hondenweer en de regenbroek en dikker regenjack hebben we aangetrokken en verdwijnen samen in het donker om te zien welke verassingen ons deze etappe gaat brengen. De regen die we hebben zal verder de komende 100 km aanblijven houden en de vooruitzichten zijn niet best. Windsnelheden van 70/h met een gevoelstemperatuur van -5’C. Gelukkig is dat weerbeeld niet helemaal werkelijkheid geworden maar desondanks zijn er lopers geweest die de nodige onderkoeling hebben opgelopen en hebben moeten stoppen. Onderkoeling is een echte sluipmoordenaar waar je op een gegeven moment weinig meer tegen kunt doen. Het is te laat voor je er erg in hebt. Als je ooit aan deze race gaat beginnen lees erover en leer de signalen.
Het stuk van CP3 naar CP4 heeft de meeste hoogtemeters in zich en is een serieuze killer. Totaal geen rust momenten waar je even lekker een stug ritme aan kunt houden om even wat kilometers weg te tikken. De snelheid is er nu een beetje uit aan het gaan en de meeste stukken zijn we meer aan het door hiken op een stevig tempo.
Onderweg merk ik dat één van mijn stokken wat speling krijgt en blijkt dus kapot te zijn op een van de verbindingsstukken. Met één stok kom je ook een heel eind. Ik hou de begroeiing vanaf dat moment goed in de gaten om een alternatief te vinden. Al snel zie ik iets waarvan ik een nieuwe kan maken en trek mijn zakmes tevoorschijn… even afmeten met de andere stok voor de hoogte en kap wat af. Na vijf minuten met dat ding gelopen te hebben blijkt het een prima alternatief en harken we weer goed door… na een uur voel ik het verschil niet eens meer. Ken heeft even later contact met zijn vrouw en seint haar in dat het misschien wel handig is om even te kijken of er iemand een extra set stokken heeft liggen. Ik hoor verder niets meer en na nog vele uren bij CP4 aangekomen te zijn zitten er een paar extra stokken op mijn dropbag gebonden. Joost Mulders bedankt voor de stokken!!!! Dat is het mooie aan een race als de LT. Het is een wedstrijd maar iedereen fungeert als een team dat als doel heeft de finish te halen en helpt elkaar waar het kan. Het klassement is voor de meesten bijzaak. Het is een race tegen jezelf.
Als we de watervallen van Coo passeren (183 km) haakt Martino Corneillie ineens aan. Hij is serieus op ons ingelopen maar hij besluit om bij ons te blijven. Hij heeft op dat moment ook te kampen met blaren.
Het dreamteam is uiteindelijk na 180 km gevormd. Ieder van ons heeft te kampen met mankementen en nemen ze voor lief. Nog 70 km en we zijn verlost.
CP4 – 203,5 km
Op deze verzorgingspost wacht mij een warm onthaal…
Enkele weken geleden zat ik te grappen met Marek over deze verzorgingspost die hij onder zijn hoede zou hebben. Ik zei toen iets van ik kom niet eens binnen en loop je voorbij… het is toch een zomereditie. Bij de deur stond dan ook een stoel met bekertje water, wat snacks, wc-rol en op de deur stond dat ik niet naar binnen mocht.
Vlak voor deze verzorgingspost komen we al enkele supporters en vrijwilligers tegen. Hans Coolen met zijn 2016 finish medaille om ons te motiveren dit bizarre avontuur af te maken.
Ik gooi daar alle onzin uit mijn racerugzak waarvan ik denk dat ik het zeker niet meer nodig ga hebben. Nu gaat echt niets ons meer stoppen om te finishen. Binnen is het dus weer dezelfde routine en binnen anderhalf uur zijn we weer weg.
De laatste 48 km
We vertrekken nog met daglicht maar als snel gaan de hoofdlampjes weer aan voor de derde opeenvolgende nacht. We zullen geen daglicht meer meemaken en finishen zeker ergens na middernacht. Hoe laat kunnen we moeilijk inschatten.
De laatste etappe heeft een heel stuk minder hoogtemeters in zich dan de voorgaande maar is een echt monster. Alles waar je op dat moment geen zin meer in hebt krijg je voor je kiezen zonder even een pauze om op adem te komen.
Op 220 km doemt de skihelling van de Baraque Fraiture zich voor ons op. Op zich niet eens een hele lange klim maar de vermoeidheid van al de derde nacht zonder slaap met deze inspanning gaat nu toch echt zijn tol eisen.
We zien boven in de verte de lampen van een verassingscheckpoint (4.1 noemen ze het). Er is een tent ingericht met stroom aggregaat voor de stroom. We hebben daar eindelijk even een moment om 5 minuten te relaxen en de twee koppen hete soep die ik daar naar binnen werk is de beste soep die ik ooit in mijn leven gegeten heb. Martino wil niet zitten omdat hij volgens mij bang is dat hij niet meer weg komt, Ken gooit er wat koffie in om zijn vermoeidheid wat onder controle te krijgen en ik werk nog even twee grote bekers cola weg. En weer weg zijn we.
De laatste 30 km
Snel pikken we het ritme weer op maar wat ons vanaf daar te wachten staat was ik weer bijna vergeten van de parcours verkenning van vorig jaar.
Aan het veengebied waar we in terecht komen komt geen einde. Stukken bos waar geen paden zijn en je je een weg moet banen tussen de struiken en zompige begroeide ondergrond. Volledige dennenbossen de gekapt zijn en je over en onder de bomen en takken door moet. Ik snap nog steeds niet dat Teun Geurts (winnaar) hier zo snel alleen en enkel met kaart doorheen gekomen is… wat een held!
Een andere dimensie
Vanaf de Baraque gaan er andere krachten spelen. De hersenen sturen het lichaam nog goed en wel aan maar je bent er zelf eigenlijk niet meer bij en we lopen al even op reserves waarvan we het bestaan niet kennen. Pijn en vermoeidheid verdringen zich en een rauwe overlevingskracht stuurt ons door deze laatste etappe.
We mompelen af en toe wat naar elkaar zonder dat we er vaak een touw aan vast kunnen knopen. Al een uur of wat heb ik dat als ik langer dan twee seconden naar iets kijk het vormen gaat aannemen. Een stukje visuele hallucinatie speelt zich af en als ik aan Martino, die dan voor mij loopt vraag of hij ook links en rechts garagedeuren ziet krijg ik, alsof het heel normaal is, terug van “nee dat niet maar zie wel andere dingen” en we vallen weer in stilte
Dat hij ook niet meer in dat stadium zit waar ik dan in zit blijkt wel als hij iets begint te mompelen over een afzetting voor ons op het parcours… we lopen dan dwars door een bos!
Ken hoort volgens mij mensen praten in de verte en even later denken we ook serieus dat er hier en daar mensen in de verte staan. Ken is dan ook echt zo vermoeid en klaar met de race dat hij een heel stuk in de lead gaat als voorbij Achouffe nog even een lusje van 10 km moeten maken door een bevervallei. Gewoon omdat hij ervan overtuigd is dat hij dat deel het beste kent en zo tijdswinst kan behalen. Een nieuw stuk van het parcours dat hij wel verkent heeft enkele weken geleden en wij nog niet kenden. Af en toe pakken we even ons momentje van rust om te plassen, water te drinken, te eten en even op onze stokken te hangen. Het is net alsof je even de pauzeknop van de film indrukt en hem een minuutje later weer aanzet.
De kilometers tellen die laatste 10 kilometer wel zo belachelijk traag af dat het wel lijkt alsof de kilometers stil staat en tijd gewoon doorloopt… of zoiets. Bewust kijk ik niet steeds naar de nog te lopen afstand op de Garmin en leg mijn duim op de hoek in het scherm waar dat staat. Je moet natuurlijk wel de route in de gaten houden. Als je dan het gevoel hebt dat je weer een kilometer afgelegd te hebben en je even de duim weghaalt realiseer je je dat het maar iets 150 meter geweest is.
Af en toe vraag ik wat aan Ken of Martino… een respons blijft soms gewoon helemaal uit. Lekker in je eigen ultra-bubbel en afgesloten van alles eromheen met focus op de finish in Mormont.
De laatste loodjes
Als we na verloop van tijd ook deze extreem drassige bevervallei achter de rug hebben komen we op de verharde weg naar Mormont terecht. Het asfalt doet meer pijn aan je voeten omdat het totaal geen demping geeft. Gelukkig zijn het de laatste paar kilometers. We beseffen wel dat we het gehaald hebben maar de euforie van het volbrengen van dit monster avontuur komt maar niet binnen. Zal later wel komen als we ons stukje welverdiend metaal hebben en een slok van ons La Chouffe bier nemen.
Iets voor de finish staan de eerste supporters ons op te wachten om ons binnen te halen. Bij de finish staat een hele club mensen te wachten om ons onder luid gejuich binnen te halen. We krijgen onze medaille en een geschenkpakket La Chouffe bier.
Het is ongekend wat er door je heen gaat als je beseft dat je mag stoppen. 56,5 uur non-stop doorknallen zit erop.
Mijn vrouw Linda en d’r moeder zie ik al staan en vlieg ze om de nek. Stef en Tim hangen een medaille om mijn nek en iedereen feliciteert ons.
Als we binnen komen staat er weer een lauwe bak water om onze voeten in schoon te weken en worden we meteen gecheckt door het medisch team. Bij mij worden nog even wat blaren geprikt en mijn voeten blijken eigenlijk nog redelijk droog te zijn.
Tot slot
Allereerst wil ik de eerdergenoemde lopers en in het bijzonder Martino en Ken waarmee ik bijzondere momenten heb meegemaakt bedanken voor de steun die wel aan elkaar gehad hebben.
De mensen op CP4.1 met de beste soep ooit vergeet ik zeker niet meer.
Ik ga ze niet allemaal bij naam noemen omdat ik er dan echt een aantal ga vergeten en niet eens alle namen ken… het hele team aan vrijwilligers… medische staff, logistieke team en uiteraard Tim en Stef die deze editie net zo bijzonder hebben weten te maken als vorig jaar. Ben benieuwd wat er nog meer aan events gaan komen.
Hans jij erg bedankt voor je spontane uiting van vreugde toen je mij zag liggen op een matras op CP4. Je natte koude kleren deden me goed 😉
Marek jij als maatje bedankt voor de steun en support gedurende de race. Zoals afgesproken zou ik je bij twijfels als eerste gebeld hebben maar dat is niet nodig geweest. Thanks voor tucs en glaasje water op CP4
Een heleboel gebeurtenissen en anekdotes zijn niet genoemd omdat het simpelweg teveel is, maar ik weet zeker dat ze genoemd zullen worden in andere verslagen over dit enorm mooie avontuur wat veel mensen nog lang bij zal blijven… en als de herinneringen verdwenen zijn zal er nog gesproken worden over “Legends who went the distance” die de sprookjesachtige duistere wouden van de Ardennen hebben doorkruist en de vijf wezens van de medaille die hun de weg hebben gewezen.
Enkele weetjes
– De Meindl schoenen is duidelijk de beste investering die ik heb kunnen doen voor de Legends Trail.
– De eerste drie etappes heb ik gelopen op Salomon Speedcross 4 Goretex.
– Twee etappes heb ik mijn voeten nagenoeg droog weten te houden.
– De derde etappe was alles tot het bot doorweekt.
– De helft van degenen die gestart zijn hebben de finish gehaald. In verhouding meer dan vorig jaar.
– Theo Leroy had duidelijk de grootste dropbag waar volgens mij zijn hele huisraad in zat.
– Mijn houten stok heeft het zeker iets van 45 km volgehouden en heb ik achter gelaten op CP4. Had hem graag willen hebben als aandenken.
– We hebben alle weersomstandigheden gehad… droog, regen, sneeuw, onweer, wind, etc.
– Van de 56.5 uur hebben we iets van 33 nachturen gehad.
– Op elk CP waren de vrijwilligers meer dan behulpzaam en ontbrak het aan niets.
– Martino begon steeds meer zijn dialect te brabbelen tot we hem niet meer konden verstaan.
– Volgend jaar ben ik er zeker weer bij… waarschijnlijk als deelnemer en anders als vrijwilliger.
Groet, Maarten Schön
