Waar het ooit begon
In mijn jonge jaren het nodige aan sport gedaan en op 15 jarige leeftijd toen als jongste deelnemer meegedaan aan de halve marathon in Eindhoven (01:32:12). Twee weken later nog eentje in Etten-Leur met ongeveer dezelfde tijd.
Wanneer begon het hardlopen vorm te krijgen
Na een lange pauze op loopgebied ben ik weer begonnen. De eerste wedstrijden die ik liep waren wegwedstrijden en korte crosswedstrijden met 8 mm spikes onder je schoenen. Nadat ik op de weg de nodige marathons gelopen had ben ik meer wedstrijden in het terrein gaan lopen. Mijn trainingsterrein was en is immers grotendeels offroad. Later kreeg dit de naam ’trailrunning’ wat niet meer wil zeggen dan dat je gewoon in de natuur gaat lopen ipv over het asfalt. Op een gegeven moment kwam het in een stroomversnelling en ben ik me gaan inschrijven voor meer trailtjes in de Ardennen. Een hobby werd meer dan een hobby en is nu een wezenlijk onderdeel van mijn leven geworden.
Een greep uit de grotere races van de afgelopen jaren zijn de 300 km King Offa’s Dyke Race, de 350 km Race Across Schotland, vier keer de 275 km Legends Trail en de 500 km Legends lustrum editie van 2020, 2 keer de 160 km Bello Gallico, de 160 km Great Escape, 2 keer de 220 km Duinhopper en nog een hele berg andere projecten waaronder zelf opgezette lange ultra avonturen.
Mijn loop CV
Een overzichtje van gelopen projecten kun je HIER vinden.
Ik ben de tel kwijt van het aantal marathons. Misschien niet allemaal officiële omdat ik ook zelf op een mooie zondag eens 60 km in de buurt ga lopen of als naar de Ardennen of Limburg ga om gezellig met wat vrienden een zelf uitgestippelde route te lopen.
Mijn trainingsgebied was in het Zuiden van Nederland en voornamelijk de gebieden als de Regte Heide, Landgoed Gorp & Rovert, Rovertse Heide, Landgoed De Utrecht, Kampina, Oirschotse Heide, Kalmthoutse Heide en al het andere wat eraan grenst. Deze aaneengesloten gebieden strekken zich uit over een enorm gebied en je kunt hier gemakkelijk 100 km hardlopen zonder je pad te hoeven doorkruisen en op asfalt te lopen.
Hardlopen op mijn manier
Ik heb altijd veel alleen gelopen en dus nooit een echte referentie gehad voor trainingsvormen, snelheid, afstanden en voeding. Veel heb ik zelf moet ondervinden; het voordeel is dat je op één of andere manier toch je eigen idee krijgt over een hoop hardloop gerelateerde zaken. Hierbij te denken aan training, voeding, wedstrijd voorbereiding, materiaal, mindset, gadgets en nog veel meer. Zo liep ik al jaren met een handheld Garmin GPS voordat ik het bij anderen zag… wandelaars liepen ermee. GPS horloges waren er toen nog niet en het was voor mij de manier om onbekend terrein te verkennen en niet te verdwalen. Nu zie je dat er steeds meer wedstrijden zijn die niet eens meer met lintjes uitgezet worden en je met behulp van GPS de route moet zien te vinden. Tegenwoordig krijg je ook nog eens een GPS tracker mee waardoor je live gevolgd kunt worden.
Hieruit is ook het verhaal ontstaan dat ik steeds meer de interesse heb om zelf uitdagende en heel kleinschalige races te organiseren waar een verhaal aan zit. Samen met Marek Vis organiseerde ik elk jaar verschillende projecten. Enkele bekende loopjes zijn de LEO en de Duinhopper. Wedstrijden die ontstaan zijn uit het idee dat het in Nederland ook mogelijk moet zijn om lange hardloop wedstrijden te kunnen hebben. Natuurlijk moest het kleinschalig blijven om het underground karakter te behouden en ook om de simpele reden dat je ’s nachts bijna nergens in de Nederlandse natuur mag komen.
Trainingsschema’s ken ik niet…
Volgens mij de grootste onzin die er is als je wilt genieten van het hardlopen; tenzij je je tijden echt heel serieus wilt verbeteren en hardlopen meer als een verplichting ziet dan als mooie avonturen beleven. Een stukje specifieke krachttraining combineren met hardlopen is wel belangrijk maar in mijn ogen kun je het beste training met je materiaal dat je nodig hebt en ook in het terrein en de omstandigheden waarin je je races loopt.
Je loopt als je zin hebt en als je geen zin hebt zegt je lichaam dat het rust nodig heeft en loop je dus niet of gewoon minder. Waarschijnlijk de reden dat ik zelden een blessure heb. Naar je lichaam leren luisteren en in kunnen schatten wat luiheid of vermoeidheid is iets dat tijd nodig heeft. Ik kan je niet leren een wedstrijd te winnen… wel kan ik je leren hoe je met veel plezier een heel stuk verder kunt komen en hoe je zaken moet benaderen om steeds meer plezier te halen uit het hardlopen. Het is meer een mindset dan geestdodende en dwangmatig kilometers weg te tikken.
Uiteraard loop ik soms ook trainingen op iets hogere snelheid om mijn basissnelheid op peil te houden, een beetje competitief mag je best zijn.
Al kan ik ook wel begrijpen dat sommigen een stuk houvast nodig hebben en dit met een trainingsschema beter gaat. Mijn advies is altijd om het rustig op te bouwen en niet te snel teveel focus op de snelheid te hebben. Snelheid komt vanzelf naarmate je langere afstanden loopt. Probeer eerst maar eens de snelheid zo lang mogelijk vast te houden in een langere race. Dan zie je wel waar je staat en waar je aan moet werken.
Wat motiveert mij om een steeds grotere uitdaging te zoeken.
Over de finish komen van een race of eigen project waar je geen moeite voor hebt gedaan is er niet eentje waar je later nog veel aan zult denken. Projecten waar je jezelf test tot het uiterste op zowel fysiek als mentaal vlak is waar het in de ultrawereld om gaat.
Grenzen bestaan niet en elke race krijg je weer een sleutel om nieuwe deuren te openen in volgende uitdagingen.
Advies
Laat hardlopen geen obsessie worden… dan zie je het meestal eindigen in blessures en teleurstellingen! Kijk ook niet teveel naar de prestaties van anderen… dit heeft geen zin omdat er altijd mensen zijn die sneller en verder lopen! Die zijn ook ooit begonnen waar jij nu staat. Maar je kunt wel veel leren van anderen, al is het wel zo dat hoe verder de afstanden worden hoe persoonlijker alles gaat worden als het aankomt op trainen, herstel, materiaal, voeding, mentale voorbereiding, etc.
Het type race bepaald heel veel als het aan komt op trainen. Zo is er een heel groot verschil tussen een uitgepijlde bergrace in de zomer met duizenden deelnemers met elke 10 km een verzorgingspost en maar zes donkere nachturen. Met een klein licht racevestje kom je wel toe. Dezelfde afstand in de winterse Ardennen waar je maar elke 60 km een verzorgingspost hebt, 14 donkere nachturen hebt, weinig andere deelnemers ziet waardoor je later in de race vaak alleen zult lopen, je met GPS moet navigeren omdat er niets uitgepijld is en je een racevest met 7 kg of zwaarder op je schouders hebt hangen. Je autonomie en aanpassingsvermogen zullen veel meer op de proef gesteld worden.
Op de marathon kun je schema’s en regels toepassen… op de langere ultra’s moet je toch veel zelf proefondervindelijk meegemaakt hebben om situaties te herkennen en er zo mee om te leren gaan wat voor jou het beste werkt.
Het belangrijkste dat ik mee kan geven is dat er altijd een uitweg is uit moeilijke situaties… al kan het soms wel een dag of langer duren. Het is maar hoe ver je ‘down the rabbit hole’ durft te gaan om de uitersten van je ver weggestopte oerinstincten te ontdekken.
Het rauwe ultralopen heeft weinig meer van doen met de mooi voorgespiegelde plaatjes en verhalen op sociale media over hardlopen, het kan echte pure ellende zijn en dat krijg je niet uitgelegd aan mensen die nooit voorbij het punt van fysieke en mentale afbreuk gegaan zijn. Het overwinnen van jezelf en daarmee de finish halen is de beloning. Niet finishen is geen schande zolang je voor jezelf maar weet dat je alles gegeven hebt.
Vaak krijg je van niet-lopers de vraag “waarom doe je jezelf dit aan, daar is toch niets leuks meer aan”. Je moet het zelf meegemaakt hebben om het te begrijpen.
Waar het eindigt zou ik niet weten… AcceptNoLimits…
