Alles begon in een stamcafé van mijn vader met wat vrienden. Daar zat een man die al 10 keer de dodentocht uit stapte, en ik had al wat biertjes op en met mijn grote mond zei ik tegen die persoon pfff ik loop dat uit in 12 uur… lap daar had ik dus een weddenschap aan mijn been… ik liep wel graag, 5 tot 10km maar nooit verder! Maar ik ben een man van mijn woord en ging ervoor!
Ik trainde niet meer als anders kort maar krachtig 10 km tegen een 16gemiddeld! Toen was het zover de grote dag verstand op nul en 12u 36 min later was ik binnen… vanaf toen was ik verkocht maar was er nog lang geen sprake van meer… andere jaren liep ik hem opnieuw 2de jaar 10:59 en 3de jaar 10:36!!! Mijn mentor was dus die wandelaar Roland Goffin een topkerel.
Toen kwam het vierde jaar ik moest en zou beter doen maar ik faalde en stopte op 40 km zonder reden gewoon omdat ik te veel met tijd bezig was! Zwaar teleurgesteld krijg ik enkele weken later telefoon van een kennis van mij, die zegt mij iets van een race van 160 km in Leuven ik sta er zeker voor open want wou die dnf van dodentocht doorspoelen met iets veel groter! Met wat opzoek werk kom ik uit op Bello Gallico het begin van iets moois! Ik las de regels en verplichtingen en schreef me in! Ik was zeker van dit gaat me lukken maar niets was minder waar op 100 km volledig verkrampt dnf wat een loser voelde ik mij en waande iedereen zot wat dit kan! Dit is onmogelijk! Toen wat kleinere trails van 25 en 50 km gedaan leerde ik wat klimmen enz. Man was dat afzien… toen kwam ik uit op GTLC 106km dat was de trail dat mijn leven veranderde… het was een pittige trail en het werd een bloedhete dag ergens halfweg trail was ik totaal uitgeput en het was nog een 50km tot de checkpoint… plots komen daar 2 Hollanders aangelopen die al lachend de berg op gaan! Vanaf dat moment is mijn weg naar de Legends begonnen. Ik had al veel van deze jongens gehoord en had hun al een vriendschap verzoek gestuurd voor de GTLC! Ze pikte me op tot de volgende cp en vanaf toen zei ik tegen mezelf die twee laat ik niet los, want wou veel te weten komen over al hun doen en kunnen!!
Op deze trail leer ik ook Arnoud Bührs beter kennen ook een topkerel! Vele uurtjes later kom ik aan met Marek en Maarten trots met deze twee gozers op de foto te staan!! Vanaf die dag waren het Maarten, Marek en Arnoud wat de klok sloeg!! Ik spitste mijn oren goed wat ze zeiden.
(Foto’s – GTLC 2017)
Toen was het weer Bello Gallico tijd die liep ik toen uit in 24u45 daar leerde ik Steven Vrijdags kennen!! Dat jaar zei ik nog de Legends Trail zou toch mijn droom zijn maar dat is binnen 5 jaar pas… wat keek ik toch op naar die mannen Maarten Marek en Arnoud!! Toen was er de Great Escape een mooie prachtige trail waar ik steven en weer een nieuwe gio leerde kennen met nog andere gasten echt 1 voor 1 top gasten!
De Great Escape liep ik goed uit en enkele maanden later was er weer de Bello en hoorde ik iets van de slam… stel je voor ik doe de Bello uit… dan is er die Legends??? NO WAY dat is te vroeg ik train hier veel te weinig voor om niet te zeggen niet! Samen met gio en steven gaan we aan de slag voor de Bello. Ook deze doe ik uit in 23u40!! En plots sta ik dan daar 2/4 races uitgedaan en nu roept de Legends…. ik geloof wel in mezelf en weet ook dat ik het kan maar… 30 uur langer weersomstandigheden en dergelijke doen me even twijfelen! Maar het staat al rap vast ik ga ervoor!!
Enkele weken voor de race bestook ik Maarten Schön dan ook met vragen over van alles! Ook laaien de emoties hoog op in ons whats app groepje van steven en gio en mij! We zijn er klaar voor! Vrijdag morgen om 7u wakker eigenlijk moet ik nog wat verder rusten maar ik kan niet stilzitten en blijf bezig tot het vertrek naar Mormont! Eenmaal daar en alles doorlopen en de medische test ook kwam ik eindelijk tot rust het kan zo beginnen!!! Steven en gio waren er ook het is de bedoeling dat we samenblijven want we kennen elkaar ondertussen goed! Steven had al wat klachten van de heup waar ik mij toch wat zorgen over maakte!
Legends Trail
18u klaar voor vertrek eindelijk weg alle stress van de afgelopen dagen! Eerste opdracht cp1. 70 km en na 20 km besef ik al dat ik water te weinig bij me had en gelukkig komen we een dorpje tegen waar ik kan bijtanken en een cola achter over sla! Steven sluit wat later aan hij ondervindt last van de heup wat hem later ook een dnf op levert… jammer! Het was een vrij pittig parcours tot cp1 maar na 11u30 onderweg komen we aan mooi op tijd dus!
Verplichte materialen check (Foto door Harry de Vries)
We eten wat en doen verse kleren aan en na een klein uur gaan we voor de tweede cp op 113 km Steven heeft tussen deze cp opgegeven… deze marathon werk ik makkelijk weg zonder last. Het is ook ondertussen dag wat extra energie geeft en gio volgt ook nog goed mee! Eenmaal aangekomen op cp2 werk ik wat pannenkoeken naar binnen en wat koeken! Ik neem wat rust wat verse kleren aan en ik denk na een dik uur zijn we weer weg naar cp3.
Dit wordt een zware want 65 km en nog een kleine 3 uurtjes en het wordt weer donker!! Het zijn lastige km naar cp3 en het begint wat door te wegen op mijn voeten en ook gio ondervind last van zijn onder rug langs het water krijgen we het lastig met navigeren en maken we geen vooruitgang… ik erger mij enorm wat ook gio zal hebben gevoeld maar we raken toch weer op het goede pad en vanaf daar zou het lekker lang rechtdoor en plat zijn… maar net dan sukkelt mijn loopmakker enorm met zijn rug en denkt aan stoppen. Ik probeer hem nog op ander gedachten te brengen maar het is goed geweest voor hem jammer. Dan maar een 10 minuten wachten want daar was het groepje met Erwin Olaf Harald en nog andere… eenmaal zei er waren nam ik afscheid van gio en weg waren we de duisternis in!
Deze nieuwe groep had er flink de pas in en ergens op 140 km zaten we…was het mooi vlak ik wou wel lopen maar dan moest ik alleen verder want zei wandelde stevig door!! Stilletjes aan begon de vermoeidheid mij te besluipen en vroeg mezelf soms af waarom doe je dit nu, maar de trein denderde keihard verder geen tijd voor te jammeren!! Cp3 naderde en besefte dat er wat oplapwerk nodig was! De voetjes en een heerlijke massage en een heerlijke pasta deden wonderen!
Harold en ik besloten samen te vertrekken naar cp4, nog een marathon. Het was weer dag en dat fleurt mij toch weer op want het begon toch zwaar te worden zo niet slapen! 4 km verder komt Mark Nijlen ons voorbij gestoken Harold en ik besluiten hem in het vizier te houden hij loopt een stevig tempo en de km vliegen eraf… op km 200 lees ik een berichtje van het thuisfront van mijn vrouw “al 200km”!! Dat deed mij beseffen dat ik aan iets groots bezig was!! Maar stilletjes aan begon ik mij af te zonderen van Harold en Mark er kwam niets meer uit dan ja en nee… nog 60 km te gaan en mentaal begin ik toch serieus af te takelen… Mark en Harold stappen stevig door ik volg!! Cp4 halen voor het donker is niet haalbaar en weer in die duisternis heb ik geen zin in maar we moeten door. In de verte zie ik iets dat lijkt op een krokodil maar zeg niks tegen de andere!! Eenmaal we daar voorbij komen is het een omgevallen boom… iets verderop zie ik een witte zetel ik pits met mijn ogen dit kan toch niet het is gewoon een rotsblok!! Ik weet niet hoe ik hiermee om moet in het begin en keer volledig in mezelf. Ik kijk niet meer links of rechts en ben te veel bezig met het aftellen van de kilometers!!
Op cp4 zouden we gaan slapen maar dat zag Mark niet zitten en ik eerlijk gezegd ook niet maar had dat misschien beter wel gedaan! Eindelijk op cp4, nog een marathon en het zit erop! Ik liet me flink in de watten leggen op deze cp, voetjes massage niet te geloven wat een professionele mensen hier! Nog wat peptalk van deze mensen en weg waren we!!
Eenmaal bij Chez Ingo nog wat extra kracht voer en suiker… ging het nog niet beter Ingo herkende mij niet was volledig in mijzelf gekeerd… ik wist dat het hoog tijd werd voor de finish en 20 km van het einde stappen Harald en ik stevig door en blijven Mark en de Engelsman achter!!
Nu was het alleen maar rechtdoor bossen doorkruisen op kleine rotstruiken mijn blaren waren serieus aan het protesteren!! 10 km op het einde mogen we nog koffie drinken ik zei nee ik ben door, Harold riep nog dat hij zo kwam… het enige wat ik hoorde is dat een vrijwilliger zei nog een dikke 2 uur… ik keek op mijn gps en begon gelijk een zot te rennen. Harold riep mij van voorzichtig te blijven maar ik was zo op dat ik het einde wou en niet nog 2 uur verder klauteren.
Voor ik het wist was het nog 6 km en moesten we het water in… dat was het einde voor mij. Blaren werden woedend en ik kon niet meer lopen… Harold zette stevig door en ik verbeet de pijn maar kreunde bij elke stap… nog 800 meter, ik besefte dat ik dit monster ging overwinnen, tranen rolde me over de wangen familie stond mij op te wachten… het enige wat ik wou was binnen zijn en een stoel en daar brak de veer!! Tim gaf mij die prachtige medaille en ik verontschuldigde mij van mijn tranen!! Ik kan alleen maar zeggen hoe dankbaar ik het hele Legend team ben voor al hun goede zorgen want deze mensen verdienen een dikke pluim!! En persoonlijk wil ik ook Maarten Schön bedanken voor alle tips wat hij me gaf en zeker dat hij me bij het lijstje van de mogelijke finishers zette! Wat is er zo mooi aan deze sport er is wel competitie maar vriendschap en elkaar helpen staan op de eerste plaats!!
Steven Machiels
Finish foto’s door Joost Mulders
