STUMILAK 2017 for real mountain man! (English in red)
Race report van een genadeloze 170k lange ultratrail door de Poolse bergen
STUMILAK 2017 for real mountain man!
Race report of a ruthless 170k long ultratrail through the Polish mountains
START – CHECKPOINT 1
De loper voor mij stopt en kijkt om zich heen. Ik stop ook en doe hetzelfde. We zijn pas een half uur bezig met de race. Zijn wij verkeerd gelopen, nu al? De Pool lacht en begint terug te lopen, net als Alex en een paar lopers die vlak achter mij zaten. Geïrriteerd draai ik mij ook om en geef de schuld aan de Pool omdat hij niet oplette. Snel herpak ik mij omdat ik besef dat ik zelf moet opletten en ik haal mijn GPS tevoorschijn. Laat dit een les zijn voor de rest van het weekend! Terug op het parcours besef ik dat ik ergens achteraan bungel en dat dat een prima positie is waarin ik niet word opgejaagd. Al stappend vraag ik mij af hoe zwaar het gaat worden. Over drie uur wordt het donker en het regent flink sinds de start. Voor mij roept iemand iets in het Pools naar een paar andere deelnemers en hij slaat scherp af naar rechts, waarop de Polen voor hem beseffen dat zij verkeerd lopen. Voor de zekerheid check ik mijn GPS en zie dat deze afwijkt van de markeringen. Dat kan nog interessant worden want de route wijkt dus af op sommige plekken en dat zorgt in ieder geval bij mij voor verwarring. Volgzaam ga ik achter mijn voorganger aan en al snel worden we getrakteerd op een pittige klim. Dankzij deze en eerdere klimmetjes gaan de kilometers maar langzaam en begin ik mij zorgen te maken over de cutoff tijden. Doorweekt bereik ik checkpoint 1 (CP1) na 2 uren zwoegen. Michal, de racedirector, staat iedereen al op te wachten en vraagt of wij ons vermaken en voegt er lachend aan toe dat het alleen nog maar zwaarder wordt en nog 166k naar de finish is. Chloe blijkt ook hier te zijn en verbaast zich dat ik na haar aankom.
The runner for me stops and looks around. I also stop and do the same. We only have been racing for half an hour. Have we gone wrong already? The Polish guy is smiling and starts walking back, just like Alex and a few runners who were right behind me. Irritably, I turn around and blame the Polish guy because he did not pick up. I quickly recover because I realize that I have to pay attention and I get my GPS out. Let this be a lesson for the rest of the weekend! Back on the track, I realize that I’m somewhere at the end of the line and that’s a great position in which I’m not being chased. As far as I’m concerned, I wonder how hard it will be. In three hours it’s getting dark and it’s raining a lot since the start. In front of me, someone calls something in Polish to a few other participants and he sharply turns to the right, where the Polish realize that they are wrong. To be sure, I check my GPS and see that it differs from the markings. That may be interesting, because the route differs in some places, and in any event it causes me confusion. I follow my predecessor and soon we are treated to a tough climb. Thanks to these and earlier climbs, the miles go slowly and I start worrying about the cutoff times. Soaked, I reach Checkpoint 1 (CP1) after 2 hours of racing. Michal, the racing director, is waiting for everyone to ask if we enjoy and add to it that it’s getting even heavier and another 166k to finish. Chloe is also at the CP and she is surprised to see me arriving after her.
CHECKPOINT 1 – CHECKPOINT 2
Tevens Kamil is op CP1 om ons aan te moedigen, hem ken ik van de Legends Trail. Veel tijd voor gebabbel heb ik niet, want de kou krijgt vat op mij en al snel ijl ik mij achter Chloe aan. Niet veel verderop wil ik mijn stokken pakken, maar die ben ik blijkbaar vergeten. Oei Marek, niet te veel van dit soort fouten maken, dat kost tijd en energie, die enorm kostbaar zijn voor de komende nacht. Even later ben ik gewapend met stokken en zet ik de achtervolging in naar Chloe. We lopen een stuk samen op en spreken onze zorgen uit over de regen en temperatuur die begint te dalen richting het vriespunt. Ook onze voeten zijn ondertussen doorweekt van het ijswater. Ik bedenk mij dat ik mijn handschoenen moet wisselen voor droge, en heb nog net genoeg gevoel in mijn vingers om het voor elkaar te krijgen. Ik geniet van de aangename warmte van de handschoenen. Ik weet dat het van korte duur is, omdat ook deze niet waterdicht zijn en vervloek mijzelf dat ik toch geen waterdichte heb gekocht. De schemering valt en daarbij daalt het besef in van de donkere nacht die gaat komen. Het besef van duisternis, kou en vermoeidheid ver verwijderd van de warmte thuis. Ver verwijderd van je eigen bed en huisje met centrale verwarming. Chloe en ik lopen ondertussen niet meer samen en ik probeer de snelheid er meer in te houden om warmer te blijven. Ondertussen begint mijn maag ook te knorren en ik weet dat ik het energieverval voor moet zijn. Ik stouw wat van een eiwitreep naar binnen en stamp verder door de sneeuw. De plassen water kunnen mij nu al geen reet meer schelen en ik maak mijzelf wijs dat het ijswater best lekker is voor de voeten.
Kamil is also on CP1 to encourage us, I know him from the Legends Trail. I do not have a lot of time for hanging around, because the cold gets hold of me and soon I chase after Chloe. Not much farther I want to grab my poles, but I’ve obviously forgotten that. Damn Marek, do not make too many of these kinds of mistakes, which takes time and energy. Don’t wanna pay the price for this mistakes during the coming night. A little later I was armed with poles and I set the chase to Chloe again. We walk together and express our concerns about the rain and temperature that starts to fall towards the freezing point. Our feet have also been soaked with ice water. I think I have to change my gloves for dry, and still have enough feeling in my fingers to get it done. I enjoy the warmth of the gloves. I know that it is short-lived because they are not waterproof and hate myself for not buying the waterproof ones. The dusk falls and the realization of the dark night is coming down. The awareness of darkness, cold and fatigue far away from the warmth at home. Far from your own bed and home with central heating. Chloe and I do not run together anymore and I try to keep the speed up to warm up. Meanwhile, my stomach also begins to crush and I know that I need to take care of it before energy levels get low. I force some of a protein bar in my mouth and bump into the snow. The puddles of water can no longer worry me, and I convince myself that the ice water is good for the feet.
Er moet weer geklommen worden en ik kijk op mijn GPS om te zien hoeveel hoogtemeters. Het lijkt mee te vallen, maar ik begin ondertussen door te krijgen waar Michal mee bezig is geweest. Het voelt alsof je na elke bocht een nieuwe uitdaging krijgt voorgeschoteld. Of de klim is steil, of met puin, of met sneeuw, of met alle drie deze zaken, of een afdaling van modder of gewoon een vlak stuk, maar dan met omgevallen bomen, modder, wortels en stukken half gesmolten sneeuw. Mijn tempo zakt een beetje terug vanwege het energie tekort en Chloe komt weer naast mij lopen. Dit haasje over herhalen we nog een paar keer tot mijn energielevel wel redelijk constant blijft en ik CP2 bijna ruik. Vlak voor CP2 weet ik Alex bij te halen. Aangekomen op CP2 vraagt Michal direct of we verder gaan en ik antwoord resoluut met een ja. Het CP is overdekt, maar niet uit de wind en ik sta met een bak hete thee te balen van de kou. Ik geef aan bij Michal dat het best heftig is en hij antwoord; I told you, didn’t I? Naast het CP blijkt een busje te staan waar we in mogen schuilen en ik grijp het met beide handen aan. Comfortabel nestel ik mij op de achterbank en niet veel later doet Alex hetzelfde, hij trilt helemaal. De rest van de passagiers blijken reeds afvallers te zijn. Ik vind het jammer voor hen, maar ben ook jaloers op de gedachte dat zij warm mogen blijven. Nu een minuut of tien is het genoeg en dirigeer ik mijzelf naar buiten. Alex wil met mij mee, maar vreest voor de kou. Chloe is ondertussen ook gearriveerd en zit in een camper op te warmen, zij geeft aan echt heel erg te twijfelen vanwege de kou. Ondertussen hebben we ook begrepen dat Neequaye op de tweede positie loopt! Alex en ik nemen nog een bak warme thee en vertrekken samen voor de resterende duistere uren.
A new climb appears and I look at my GPS to see how big it is. It seems to be okay, but at the same time, I’m beginning to find out what kind of race Michal has been preparing for us. It feels like you get a new challenge after every turn. Whether the climb is steep, or with debris, or with snow, or with all three of these things, or a descent of mud or just a flat piece, but with fallen trees, mud, roots and pieces of semi-melted snow. My pace drops a bit because of the energy shortage and Chloe is coming back next to me. This rag we repeat a few times until my energy level stays fairly constant and I almost smell CP2. Just before CP2, I catch up with Alex. Arriving at CP2, Michal asks directly if we continue and I answer with a resolute yes. The CP is covered, but not out of the wind and I stand with a bowl of hot tea, getting annoyed of the cold. I admit to Michal that it is very fierce and he answers; I told you, didn’t I? Next to the CP is a minivan to shelter and I grasp the opportunity with both hands. I comfortably put myself in the back seat, and not much later, Alex does the same, he’s completely vibrant. The rest of the passengers appear to be DNF. I feel sorry for them, but I am also jealous of the idea that they may stay warm. After ten minutes it’s enough and I’m directing myself outside. Alex wants to come with me, but’s fearing the cold. Chloe has also arrived and is warming up in a camper, she really doubts because of the cold. Meanwhile, we also understood that Neequaye is in second position! Alex and I take another bowl of hot tea and leave together for the remaining dark hours.
CHECKPOINT 2 – CHECKPOINT 3
De pret begint meteen met een klim van 800 donkere hoogtemeters en enigszins angstig starten we. Best goed te doen zeggen we tegen elkaar en we warmen snel op. Uiteraard gaat langzaamaan het stijgingspercentage omhoog en de temperatuur naar beneden. We stampen door en bevinden ons ondertussen in het slushpuppie sneeuw gebied waar natte voeten een onderdeel van de beklimming zijn geworden. De concentratie die dat met zich meebrengt zorgt ervoor dat de GPS controle minder wordt. De slushpuppie wordt op zijn beurt weer vervangen voor gewoon diepe sneeuw en als slagroom op de klote berg krijgen we mist. Nu was het toch echt wel compleet en kregen we het voor elkaar verkeerd te lopen. Teruglopen is niet echt een leuke optie, zeker niet in deze omstandigheden, dus is de volgende optie doorsteken op navigatie van de GPS. Bijna zijn we weer op het pad roep ik tegen Alex, maar raar genoeg zijn we het pad overgestoken en nu dus aan de andere kant verkeerd. Ik vloek en geef aan dat we toch een stukje terug moeten en na een minuut of tien zitten we eindelijk weer goed. We krijgen nog een onmenselijk steil stuk voor de kiezen waarbij we tot over onze knieën in de sneeuw verdwijnen, maar dan zijn we er ook echt bijna. Het laatste stuk naar de top is vooral over bevroren sneeuw.
The fun begins right away with a climb of 800 dark altimeters and we start a bit anxiously. Easy going we say to each other and we warm up quickly. Of course, the rate of increase is slowly rising and the temperature downing. We keep splashing and in the meanwhile we are in the slushpuppie snow area where wet feet have become a part of the climb. The concentration needed, causes a reduce GPS control. The slush puppy is, in turn, replaced with just deep snow and to complete the story, the fucking mountain is covered in fog. Now to real fun has started and we managed to take the wrong direction. Slogging back is not really a fun option, certainly not in these circumstances, so the next option is navigating directly to the track on GPS. Almost back on track, I call to Alex, but strangely enough we’ve crossed the path, and now we’re wrong on the other side of the track. I curse and say that we have to go back a bit and after about ten minutes, we’re fine again. We still have an inhuman steep slice to handle with knee deep snow, but at least we are almost there. The last piece to the top is mainly about frozen snow.
Links van ons doemt er ineens een lampje op en er wordt iets in het Pools geroepen. Zodra de man bij ons is geeft hij aan de weg niet te kunnen vinden en we nemen hem op sleeptouw omdat mijn GPS wel weet waar we zijn. De markeringen zijn niet te zien door de mist en we lopen over de boomloze top van de berg Pilsko. Alex en de Pool gaan lekker over de bevroren sneeuw, ik daarentegen word er gestoord van. Elke keer als je concentratie wegzakt, zakt je voet door de bevroren bovenlaag en kost het bergen energie. Gelukkig ben ik de GPS bezitter en wachten zij zo nu en dan even. Voor mijn gevoel gaat het tergend langzaam en die afdaling komt maar nooit. Ik wil gewoon uit die klote sneeuw en weer een beetje normaal lopen. Daarnaast heb ik enorme behoefte aan een echte maaltijd in plaats van die energiebars. Uiteindelijk gebeurt het dan toch en zijn we genoeg afgedaald om uit de sneeuw te zijn, maar het is slechts het laatste stukje naar CP3. Daar aangekomen zoeken Alex en ik wederom de warmte op van een voertuig en kruipen in de camper. Ff een bakkie thee, ff wat batterijen vervangen, sokken wisselen en blaren op de hielen tapen.
At our left a light comes up and something is being called in Polish. As soon as the man is with us, he tells us he can’t find the way and we take him with us because my GPS knows where we are. The markings can’t be seen through the fog and we walk over the tree-free summit of Mount Pilsko. Alex and the Polish guy go well over the frozen snow. Me, on the other hand, I’m disturbed. Every time your concentration drops, your foot drops through the frozen top layer, which takes tons of energy. Fortunately, I’m the GPS owner and they wait every now and then. To my mind it’s going so slow, seems the descent never comes. I just want to walk out of that shitty snow and back to some kind of normal underground. In addition, I have a huge need for a real meal instead of that energy bars. Ultimately, it happens, and we’ve descended enough to be out of the snow, but it’s only the last piece to CP3. Upon arriving, Alex and I again look for the warmth of a vehicle and crawl in the camper. A nice warm tea, replacing batteries, changing socks and taping on the heels to manage the blisters.
CHECKPOINT 3 – CHECKPOINT 4
Terwijl we weglopen bij CP3 begint het te schemeren wat betekent dat we de eerste nacht zijn doorgekomen! Een enigszins euforisch gevoel komt naar boven en we bespreken onze tactiek voor de komende 20k. Wat vooral neerkomt op doordouwen naar CP4, want als we daar op tijd zijn, krijgen we 5 extra uren voor het volgende checkpoint en zijn we soort van verzekerd van de finish….Ondanks het daglicht begint mijn energielevel kuren te vertonen. Ik prop er echt behoorlijke eiwitten en calorieën in, maar elke keer is het na een minuut of tien weer hetzelfde. Het lijkt wel of mijn lichaam momenteel de energie verzwelgt. Voor mij doemt een klim op, een steile en ik zet de pas erin. Nu ff niet janken over energie en naar boven, en dan eten. Eerste stuk klim gehad, tweede deel was ook al zichtbaar, maar ik zie nu ook een derde en vierde deel. Dat zijn grappen van Michal bedenk ik mij en ik accepteer wat ik zie. Halverwege deel drie zie ik tot mijn verbazing een deel vijf. Serieus!? Halverwege deel vier zie ik deel 6……….. Man man, deze racedirector heeft echt lol gehad tijdens de bouw van het parcours. Met hangen en wurgen kom ik bovenaan deel 6. Ik denk aan Michal en met een glimlach pak ik een worstje uit mijn racevest. Alex gaat reeds verder om het niet koud te krijgen en ik zie een jonge Poolse vrouw boven komen. Zonder blikken of blozen zet zij direct de afdaling in, wat een taaie, denk ik. Worstje is op en de kou wordt mij te veel, dus tijd voor actie. Alex heeft wat last van zijn knieën, dus die weet ik redelijk snel bij te halen.
As we walk away from CP3, it begins to twilight, which means we’ve come through the first night! A somewhat euphoric feeling comes up and we discuss our tactics for the next 20k. This is mainly due to CP4, because if we get there on time, we get 5 extra hours for the next checkpoint and we are kind of sure to finish …. Despite the daylight, my energy level begins to drop. I really plug in proper proteins and calories, but every time it’s the same after a minute or ten. It seems like my body is currently sweeping the energy. In front of me a climb appears, a steep one and I speed up. Now is not the moment to worry about energy, first up, then eat. First stage climbed, second part was already visible, but now I also see a third and fourth part. Those are jokes of Michal I imagine and I accept what I see. Halfway through part three, to my surprise I see a fifth part. Seriously !? Halfway through part four I see part 6 ……… .. Man, man, this race director really had fun during the construction of the trail. With my breathing to a max and burning legs I manage to get to the summit. I think of Michal and with a smile I take a sausage from my racevest. Alex moves on not wanna get cold and I see a young Polish woman climbing the last meteres. Without hesitation she instantly puts the descent into, she is a tough one, I think. Sausage is eaten and the cold starts to get hold on me too, so time for action. Alex is suffering from his knees, so I know I quickly catch up with him.
Doordat ik sneller afdaal dan Alex, ligt mijn tempo nu iets hoger en we lopen zo nu en dan samen en dan weer niet. Er zou ook nog ergens een idiote afdaling moeten komen had Michal gezegd, en ook daar had hij niet over gelogen. Voor mij zie ik de taaie Poolse een beetje twijfelend staan kijken en ik ga haar voorbij en zet de afdaling in. Mijn voeten haaks tegen de berg en beide stokken nodig om niet onderuit te gaan in deze zeer steile modder afdaling. Ik kom gelukkig ongeschonden beneden en zie nog geen Alex achter mij. Zijn afdalingen gaan iets minder waardoor ik een stukje op hem voorloop. Rustig vervolg ik mijn weg en vraag ik mij af of er nog meer van deze ellende komt voordat we CP4 bereiken. Mijn vraag wordt al snel beantwoord. Nog een beklimming en nog een afdaling krijgen wij voorgeschoteld. Van CP3 naar CP4 is verreweg het zwaarste gedeelte, wat een ellende. Om 10:17 zaterdagochtend loop ik CP4 binnen. De originele cutoff was 10.00, maar vanwege de barre omstandigheden had men voor de start al aangegeven dat dit was verlengt naar 11.00. Ik kon serieuze rust nemen. Soep en aardappels worden mij aangeboden, wat ik gretig aanneem. Een paar minuten na mij komt ook Alex binnen. Yes, we zijn op tijd op CP4 en nu kunnen we redelijk rustig aan doen. Na gegeten te hebben, doen we even onze ogen dicht. Armen op tafel, hoofd erop en ogen dicht, heerlijk. 11.30 tijd om verder te trekken!
As I descend faster than Alex, my pace is now higher and we are only walking together every now and then. There should also coming up an idiotic descent, Michal had said, and of course he hadn’t lied about it. I see the tough Polish girl looking a bit dubious and I pass her and set the descent. My feet go straight to the mountain and both poles are necessary in this very steep mud descent. I’m happily unharmed downstairs and don’t see Alex behind me. His descents go slower, causing me a bit ahead of him. Slowly, I follow my way and wonder if there’s more of this misery before we reach CP4. My question will be answered soon. Another climb and another descent are given us. From CP3 to CP4 is by far the hardest part, what a disaster! At 10:17 am on Saturday morning I enter CP4. The original cutoff was 10.00, but due to the harsh conditions, it had already been announced that it was extended to 11.00. I could take serious rest. Soup and potatoes are offered to me, which I am keen to accept. A few minutes after me, Alex will come in. Yes, we’re on CP4 on time and now we can do quite a bit easy. After eating, we close our eyes. Arms on the table, head on it and closing eyes, delicious. 11.30 time to move on!
CHECKPOINT 4 – CHECKPOINT 5
Alex en ik zijn in een beste stemming, we hebben namelijk tot vanavond 20.00 uur voor de cutoff van CP5 en het is maar 25k verderop. Ik geef aan dat ik het rustig aan wil doen om mijn krachten te sparen voor de nacht. In de praktijk verandert er niks, want we lopen soms hele stukken samen en soms hele stukken alleen. Het samenlopen op deze manier werkt prima voor ons. Mijn gedachten gaan naar CP5 en ik krijg er energie van. Das ook de plek waar ik naar mijn vrouw, Wendy, ga bellen. Het parcours is makkelijker dan de voorafgaande 80k, maar ook hier krijgen we te maken met sneeuwvelden, drasvlaktes en modderpaden. Het is wel eindelijk wat genieten omdat het droog is en we lopen met daglicht. Zo nu en dan worden we getrakteerd op vergezichten, maar de wolken zijn altijd dichtbij. Alex raakt bij de afdalingen nog steeds achterop door zijn ietwat gevoelige knieën en zodoende loop ik de laatste 7k naar CP5 alleen. We hebben afgesproken daar 2 uren pauze te nemen vanaf het moment dat de laatste van ons twee arriveert. Ik zal dus wat extra minuten rust gaan krijgen, wat ik niet erg vind. Volgens mijn GPS moet ik nog 2k naar het CP en ik maak vaart. Een vervelende klim, een vervelende afdaling en dan moet ik er zijn. Aan het end van mijn afdaling kijk ik zoekend om mij heen en realiseer ik mij dat het CP echt niet in die verlaten Poolse schuur is. Balen, ik heb de route verkeerd opgeknipt en het CP ergens anders gerekend. Weer zo’n typisch momentje dat ik het moet accepteren en door moet en ik blijf het tempo erin houden totdat ik na nog een 2k echt ff geen zin meer heb en de wandelpas er maar inzet. Een minuut of tien later arriveer ik dan eindelijk op CP5 waar een warme maaltijd wacht, ik kan slapen en mijn dropbag wacht.
Alex and I are in a good mood, we have more than 8 hours for the cutoff at CP5 and it’s only 25k away. I assume I want to take it easy to save my strength for the night. In practice, nothing changes, because we sometimes run whole pieces together and sometimes whole pieces alone. Racing in this way works fine for us. My thoughts go to CP5 and I get energy from it. That’s also the place I’m going to call my wife, Wendy. The trail is easier than the previous 80k, but also here we are dealing with snowfields, swamp fields and mud trails. At last, it’s a bit enjoyable because it is dry and we walk with daylight. Every now and then we are treated to views, but the clouds are always close. Alex still falls behind the slopes because of his somewhat sensitive knees, so I run the last 7k to CP5 alone. We agreed to take a 2-hour break from the moment the last of us arrives. So I will get some extra rest, which I do not mind. According to my GPS, I still need 2k to CP and I’m speeding up. A nasty climb, a nasty descent and then I have to be there. At the end of my descent I look around and realize that the CP is not really in that abandoned Polish barn. Bummer, I have wrongly cut the route and the CP is elsewhere counted. Again, such a typical moment that I have to accept and have to keep going. I keep pace, but after another 2k I really don’t feel like running anymore and the hiking passes take over. About ten minutes later I arrive at CP5 where a hot meal is waiting, I can sleep and find my dropbag.
Michal is weer van de partij en ik maak een paar sarcastische opmerkingen over het fantastische zware parcours. I told you it would hard, is zijn reactie en ik beaam het. Ik vertel hem dat het net is alsof je elke keer bij een bocht komt en dan voorzichtig om de hoek kijkt omdat je eigenlijk niet wil weten wat er komt. Michal moet er om lachen en legt even glashelder uit wat er nog gaat komen. Waarna hij wederom ongegeneerd moet lachen. Lijkt mij heerlijk om in zijn schoenen te staan op dat moment. Alex komt een kwartiertje na mij binnen maar kijkt niet blij. Problemen met zijn voeten, ze branden. Dat klinkt niet goed en even later zie ik het probleem, trenchfeet. Zijn voetzolen zijn doordrengd met vocht en de huid zal gaan loslaten als je het niet behandeld. Enige optie is drogen en hopen dat het helpt. Ik leen hem mijn föhn, die ik speciaal hiervoor heb meegenomen en hij gaat aan de slag. Ondertussen bel ik naar Wendy en doe ik energie op door de liefde uit Nederland. Daarna ga ik slapen, althans soort van. Na 45 minuten zeer verrotte slaap ben ik het zat en begeef ik mij terug naar Alex. Hij is niet blij en geeft aan dat het niks wordt en gaat stoppen. We bespreken het nog een tijdje, maar hij blijft erbij. Van Michal hebben we ondertussen vernomen dat Chloe de tijdslimiet op CP3 niet had gehaald en is gestopt, Alex is nu de volgende die niet gaat finishen. Dit is klote, maar wederom een geval van accepteren en anticiperen, nutteloos om bij stil te blijven staan en ik vertrek om 19.00u van CP5 in mijn uppie.
Michal is there to laugh at us and provide us with more info about hard condition further on the track and I make some sarcastic comments about the fantastic heavy trail. I told you it would be hard, is his reaction and I endorse it. I tell him that it’s just like every time a turn comes up, you carefully looking around the corner because you do not really want to know what’s coming. Michal has to laugh and explains exactly what’s coming up, more shit. After which he must laugh again, jauntily. Wish to stand in his shoes at the moment. Alex comes in fifteen minutes after me but looks not happy. Problems with his feet, they burn. That does not sound right and a little later I see the problem, trenchfeet. His foot soles are permeated with moisture and the skin will let go if you do not treat it. Only option is drying and hope it helps. I borrow him my hairdryer, especially brought for this occasions and he’s going to get started, hair drying his feet. Meanwhile, I call Wendy and I am energized by the love of the Netherlands. Then I’m going to sleep, at least kind of. After 45 minutes of shitty sleep I’m done with it and return to Alex. He is not happy and indicates that it won’t work and wants to call it a day. We discuss it for a while, but his decision is definite. From Michal we have heard that Chloe did not reach the time limit on CP3 and stopped, Alex is now the next one who will not finish. This is fucked up, but once again a case of accept and anticipate, useless to waste energy and I leave CP5 on my own at 7.00pm.
CHECKPOINT 5 – CHECKPOINT 6
De route naar CP6 zou een makkie moeten zijn en de eerste kilometers gaan behoorlijk rap. De schemering valt en ik geniet zo lang mogelijk van het laatste licht. Rond 20.30 moet ik mijn hoofdlamp aanzetten en besef ik mij dat er wederom 9 uren duisternis aankomen. Ondanks de verrotte slaappoging voel ik mij sterk en in korte tijd haal ik drie lopers in. Mijn Pools is nog steeds knudde, dus ik loop gewoon door. Probleemloos arriveer ik bij het CP en realiseer mij dat ik wel echt heel erg slaperig ben. Soep en thee giet ik naar binnen waarna ik een tafel opzoek, mijn wekker zet, armen op tafel, hoofd erop en tukken maar. Elke 12 seconden komt er iemand van een naastgelegen feestruimte mijn ruimte binnen, dus een diepe slaap is het niet echt, maar 15 minuten later voel ik mij toch wel goed genoeg om de duisternis weer in te gaan. Nog een laatste bak thee en gaan!
The route to CP6 should be easy and the first kilometers go pretty fast. The dusk falls and I enjoy the last light as long as possible. At 8:30pm I have to turn on my headlight and realize that there will be 9 hours of darkness again. Despite the shitty sleep attempt, I feel strong and in a short while I catch up with three runners. My Polish still sucks, so I pass them one by one. I arrive at the CP without a problem and realize that I’m really sleepy. Soup and tea I pour in after which I look for a table, put my alarm clock, arms on the table, head on it and just tug. Every 12 seconds someone from an adjacent party room enters my room, so a deep sleep is not really feasible, but 15 minutes later I feel good enough to go back to the darkness. One last cup of tea and go!
CHECKPOINT 6 – CHECKPOINT 7
Naar buiten links en verderop rechts omhoog en dan alleen maar verder omhoog krijg ik te horen. Heerlijk, blijf ik tenminste warm en wakker denk ik sarcastisch. Het gaat prima zo alleen in de duisternis omhoog. Ik merk wel dat het koud is en dat stilstaan geen optie is. Beter ook de capuchon opdoen en door buffelen omhoog. De bomen maken plaats voor een open vlakte en het windje koelt mij nog iets meer af. De route is hier aangepast omdat een rivier in het dal is overstroomt door smeltwater. Daarom moeten we nu over de bergkam blijven lopen. Dus een afdaling en klim minder, maar wel voor langere tijd in koudere omstandigheden. Ik stap nog aardig door en zie verderop een lichtje, het blijkt nummer 31 te zijn. We wisselen een paar woorden uit in Engels en Duits en 31 volgt mij. Ik ga ineens niet lekker meer, maar begin mij heel erg slaperig te voelen. Zo slaperig dat ik begin te zwalken en niets liever wil dan een warm bed. Ik bepaal dat dit een zeer gegronde reden is om uit de race te stappen en probeer na te denken hoe ik dat dan voor elkaar moet krijgen. We zitten op een bergkam tussen twee checkpoints zonder wegen met kilometers bos alle kanten op. Dus dit gaat um niet worden, ik moet iets anders verzinnen. Ik besef mij dat ik hoe dan ook naar het volgende checkpoint moet om te kunnen slapen. Daarnaast ga ik natuurlijk niet min eigen regel schenden. Ik mag alleen op medische gronden stoppen of als ik de tijdslimiet niet haal en daarnaast moet ik eerst Maarten bellen als ik wil stoppen. Onmogelijk verhaal dus. Ik geef bij nummer 31 aan dat ik heel even wil zitten en ik doe mijn ogen dicht. Misschien was het een minuutje, misschien twee, maar ik voel mij meteen beter. Nummer 31 en ik starten een conversatie over slaapdeprivatie met Poolse tongval.
Ik: ich bin very sleepy. Nummer 31: ich hab was, es gut, es chocolate, kaffee mit rum es ist. Ik: gerne. Nummer 31: ich auch sleepy, ich hab auch noch etwas fur sleepy, sehr gut. Ik: jetzt bin ich gut. Nummer 31: oke, vielleicht later more sleepy.
Going out left and turn right up and up and up, is the message from the CP lady. Delicious, at least I keep warm and wake up, I think sarcastic. It’s fine, so alone, in the darkness. I notice that it is cold and that pausing is no option. Better also use the hood and push on. The trees make way for an open plain and the breeze cools me a little further. The route is adapted here because a river in the valley is flooded by melting water. Therefore, we must continue to walk over the mountain range. So a descent and climb less, but for a longer time in colder conditions. I’m still walking through and looking at a light, it appears to be number 31. We exchange a few words in English and German and 31 follows me. Suddenly I don’t move smooth anymore and I start feeling sleepy. So sleepy that I start to swallow and want nothing more than a nice warm bed. I determine that this is a very good reason to get out of the race and try to think how to get it together. We are on a mountain range between two checkpoints without roads with miles of forest on all sides. So this is not going to happen, I have to invent something else. I realize that, in any case, I have to go to the next checkpoint to sleep. In addition, of course, I will not violate my own rule. I can only stop for medical reasons or if I’m out of time and in addition, I need to call Maarten first if I want to stop. Impossible story thus. I indicate at number 31 that I want to sit for a while and I close my eyes. Maybe it was a minute, maybe two, but immediately I feel better. Number 31 and I start a conversation about sleep deprivation with Polish tongue fall.
Me: ich bin very sleepy. Number 31: ich hab was, es gut, es chocolate, kaffee mit rum es ist. Me: gerne. Number 31: ich auch sleepy, ich hab auch noch etwas fur sleepy, sehr gut. Me: jetzt bin ich gut. Number 31: okay, vielleicht later more sleepy.
En we wandelen verder en verder. Elke paar minuten heb ik hetzelfde gezeik dat ik lopend in slaap begin te vallen en wakker schrik als ik bijna omval. Het pad is gelukkig breed hier en er is geen risico om van de berg af te vallen. Nummer 31 was al opgevallen dat ik het zwaar heb om wakker te blijven en geeft aan zelf ook sleepy te zijn. De volgende truc wordt uit zijn racevest getoverd, iets van guarana pillen of weet ik het wat. Zal wel goed zijn denk ik en gretig neem ik er twee. We zetten de afdaling in en ik realiseer mij dat het echt nog meer dan 3 uren donker blijft. O my god wat kijk ik uit naar het warme hok wat CP7 heet. Ik loop ver genoeg voor op de timelimiet om daar een uur te gaan slapen. De afdaling wordt wat technischer en daarbij komt de focus terug. Nummer 31 zegt wederom met Poolse tongval: gehst du, du viel schneller. Ik dank hem hartelijk voor de moeilijke twee uren samen en ik zet de vaart erin naar CP7. Ik loop door een straat met huizen links en rechts en kijk goed om mij heen op zoek naar het checkpoint. De bocht om en dan zie ik het CP voor mij. Een auto en een bushokje, dat ga je niet menen, toch? Zoals ik de hele race al moet doen, doe ik het nu ook weer, direct accepteren en anticiperen. Bushokje, thee, pannenkoek, blaren checken, drinken bijvullen, batterijen vervangen, de vrijwilligers bedanken en verder…..
And we walk on and on. Every couple of minutes I have the same shit falling asleep while walking and waking up at the moment I start to struggle on my feet. The path is fortunately wide here and there is no risk of falling off the mountain. Number 31 had already noticed that I have a hard time staying awake and that he is feeling sleepy as well now. The following trick is taken from his racevest, something of guarana pills. I think I’ll be fine and I’ll take two. We set the descent and I realize that it will remain dark for more than 3 hours. Oh my god what am I looking forward to the hot cottage what is called CP7! I’ve plenty of time for the time limit to sleep for an hour there. The descent is getting more technical and the focus comes back. Number 31 again says with Polish tongue trap: gehst du, du viel schneller. I thank him very much for the hard two hours together and I’m heading for CP7. I walk through a street with houses left and right and search for the checkpoint. After the bend in the road I see the CP in front of me. A car and a busstop. Kidding me right?! Where to sleep? No sleep.. As I have to do the whole race, I do it again, accept immediately and anticipate. Busstop, tea, pancake, blister check, drink refill, replace batteries, thank the volunteers and continue … ..
CHECKPOINT 7 – CHECKPOINT 8
Volgens de vrijwilligers is het volgende stuk een klim van 800 meter waar je anderhalf uur over doet. Echter zal daarna de afdaling komen gevolgd door het volgende checkpoint, en misschien kan ik daar dan ff tukken, zou kunnen toch? Misschien? Ik start aan de klim in het laatste stukje duisternis. Het zit goed mentaal en fysiek. Daglicht komt om de hoek en ik blijf er proteïne bars inproppen en zo nu en dan een worstje. Omhoog, omhoog en verder omhoog er komt geen end aan die klote berg. Die Michal heeft echt zijn best gedaan een killer trail neer te zetten. En dan die lach, elke keer als je hem tegenkomt lacht ie je gewoon uit omdat je zo stom was om je in te schrijven. De beklimming wordt steiler en ik hou mijn tempo flink, aan de andere kant van de berg ligt CP8 te wachten met dat warme bedje….. Enkelbrekende stenen zorgen ervoor dat je je concentratie niet mag verliezen en bezweet kom ik boven met daglicht! Heerlijk dit, alleen nog omlaag naar het checkpoint en ik zit al bijna op 150k. Het slaaptekort en de fysieke inspanning beginnen zich te uiten in emoties, ik kan met moeite mijn tranen bedwingen en heb even nodig om mij te herpakken. Bij de gedachte aan thuis en de finish word ik emotioneel, dus druk ik het weg om de noodzakelijke focus terug te laten keren voor de afdaling. De afdaling is heftig met overal stenen en de benen moeten flink werken. Ik moet bijna bij het CP zijn, maar word nog getrakteerd op een korte heftige klim. Enigszins gesloopt wandel ik het laatste stuk naar het CP. Het betreft een personenauto met in de achterbak wat versnaperingen. Accepteren en anticiperen is de oplossing en zo gezegd zo gedaan. Ik krijg een waanzinnige ingeving en vraag de vrijwilliger of ik met mijn modder outfit in zijn auto mag zitten voor een dutje. Tot mijn verbazing is het oke en hij bekleed de hele achterbank in korte tijd met plastic. Ik stap vol verwachting in de auto en zie dat nummer 7, die ik net heb bijgehaald, er weer vandoor gaat. Mijn ogen vallen direct dicht, heerlijk. Na een minuut of 10 beginnen mijn voeten pijn te doen en nog 5 minuten later gaat mijn wekker alweer. Ik bedank de vrijwilliger hartelijk en snel achter nummer 7 aan.
According to the volunteers, the next piece is a climb of 800 meters, where you spend an hour and a half. However, after that, the descent will be followed by the following checkpoint, and maybe I can sleep there, could it be? Maybe? I start climbing in the last piece of darkness. Mentally and physically I feel good. Daylight comes around the corner and I keep plugging protein bars and occasionally a sausage. Up, up and up, there’s no end to that fucking mountain. That Michal really did his best to put a killer trail down. And then that smile, every time you meet him, he’s just laughing because you were so stupid to sign up. The climb is getting steeper and I keep my pace a lot, on the other side of the mountain, CP8 is waiting with that hot bed ….. Ancle breaking stones make sure you do not lose your concentration and sweat up I reach the summit with daylight! Delicious this, just down to the checkpoint and I’m almost at 150k. The sleep shortage and the physical exertion begin to express themselves in emotions, It takes some effort to fight to upcoming tears and I need to get myself together. At the thought of home and the finish, I get emotional, so I’m pushing it away to return the necessary focus to the descent. The descent is fierce with all stones and the legs must work hard. I have to be near the CP, but I’m still being treated on a short, heavy climb. Slightly exhausted I walk the last piece to the CP. It is a passenger car with some refreshments in the back. Accepting and anticipating is the solution and so done. I get a crazy idea and ask the volunteer if I can sit in his car with my mud outfit for a nap. To my surprise, it is okay and he is wearing the entire back seat in a short time with plastic. I greatfully hop in and relax and see that number 7, which I just caught up with, goes away again. My eyes easily close, perfect. After 10 minutes, my feet start to hurt and another 5 minutes later my alarm clock wakes me. I thank the volunteer heartily and quickly start the chase to number 7.
CHECKPOINT 8 – CHECKPOINT 9
Het is nog niet gedaan, het is nog 26k en Michal heeft reeds een reputatie opgebouwd. Ik begin wel al te rekenen en denk voor 13.00 te kunnen gaan finishen. Aan nummer 7 denk ik niet meer, want die ligt een minuut of 20 voor op mij. Het gaat op en neer en de snelheid is er toch wel wat uit bij mij. Er komt weer een beklimming aan en die is weer ouderwets eindeloos, maar nu ook nog fucking steil en met losse stenen. Niet te doen joh op 160k, dit is ff niet grappig. Mijn rechter achillespees vindt het niet leuk meer en ik probeer deze te ontlasten door zijwaarts verder omhoog te kruipen. Mijn ademhaling gaat als een malle en ik ploeter voort over de losse stenen. Ik zie geen markeringen meer en check de GPS, verkeerd. Serieus!! Gewoon te ver omhoog geploeterd over die klote stenen. Ik steek schuin naar beneden richting het juiste pad en moet weer razendsnel de accepteren en anticiperen wet toepassen. Het duurt niet lang of de volgende klim begint en heb toch echt ff weinig energie. Ik begin wel klaar te zijn om te finishen, maar het schiet maar niet op. Boven aangekomen branden mijn bovenbenen en kuiten, ik moet echt ff liggen en zoek een mooi stukje op. Terwijl ik lig, breng ik mijn ademhaling op orde en komt de rust terug in mijn lijf. Weer op de been besluit ik een stuk te wandelen om verder te herstellen en te eten. Ondertussen check ik het een en ander in de social media om wat extra motivatie te krijgen voor de laatste 15k. Ik zie een bericht van Maarten waarin hij meldt dat Neequaye is gefinisht en ik nog iets van 10k moet. Ik weet dat het er 15 zijn, maar ik weet ook dat ik naar Neequaye moet, ik moet naar de finish. Ik pep mezelf op, maak mezelf boos, ik zet opkomende tranen om in energie en zet er een behoorlijk speedhike tempo in. Al snel waag ik het op een dribbel en die dribbel gaat over in gewoon hardlopen. Hardlopen alsof ik een training doe, ik lijk wel te vliegen! Adrenaline giert door mijn lichaam, ik ga als een speer en blijf maar rennen, het blijkt ook alleen maar bergaf te zijn en voor ik het weet ben ik bij CP9. Ik heb 100m ervoor nummer 7 ingehaald en vervang nu snel mijn GPS batterijen en hak er een laatste worstje in. Ik bedank de vrijwilliger weer en ga er hardlopend vandoor.
It’s not done yet, it’s still 26k and Michal has already built a reputation of nasty surprises. I’m starting to count too. Think I can finish by 1.00pm. Don’t think of number 7 anymore, because he must be at last 20 minutes ahead of me. It’s going up and down and the speed is somewhat reduced to snail pace. There is a climb again, which is old-fashioned endlessly, and on top of that also steep and slippery. No joking at 160k, this is not funny. My right achilles tendon does not like it anymore and I try to relieve it by crawling sideways further. My breathing goes like an idiot and I splash over the loose stones. I do not see any more marks and check the GPS, wrong. Seriously !! Just splattered too far up over those freaky stones. I’m slanting down the right direction and need to use the accept and anticipate law of Stumilak. It does not take long or the next climb begins and I really have little energy. I’m getting ready to finish, but it does not work out. On top of it, my upper legs and calves are burning, I really have to lie down and find a nice place in the grass. As I lay, I use my breathing to get control over my body again. On my feet again I decide to walk a bit to recover and eat. Meanwhile, I check some social media to get some extra motivation for the last 15k. I see a message from Maarten in which he reports that Neequaye has been finished and I still need to do something like 10k. I know there are 15, but I also know that I have to go to Neequaye, I have to go to the finish. I pick myself up, make myself angry, I turn up tears in energy and set a speed hike. I quickly dare to dribble and just dribble in just running. I run like I’m doing a training, I seem to fly! Adrenaline pours through my body, I run like crazy and keep running, it also seems to be just downhill and before I noticed I’m at CP9. I caught up with number 7 only 100m before the CP. At the CP I replace my GPS batteries and chop a last bite. I thank the volunteer again and get out of there.
CHECKPOINT 9 – FINISH
Nummer 7 loopt direct achter mij aan en ik besluit dat hij niet voor mij gaat finishen. De vrijwilliger had gezegd dat er nog 700m moest worden geklommen en ik schrok daar wel een beetje van voor de laatste 10k. Maar accepteren en anticiperen is nu eenmaal de wet van Stumilak, dus ik slik en ga door. Aangekomen bij de klim gluur ik achter mij en zie ik dat nummer 7 reeds achterop is geraakt. Echter wil ik nu ook heel graag binnen zijn en kan niets mij meer weerhouden van de finish. Ik ga in moordend tempo met de tong op de tenen omhoog en kom hijgend en grijnzend boven na 45 minuten afzien. Wat een bitch van een klim op 4k van de finish. Nu is het mijn beurt om te lachen en in gedachten bedank ik Michal al voor zijn onvoorstelbaar zware race. Nog een kilometer of twee over de bergkam en dan kan ik de afdaling inzetten. Nergens heb ik pijn en ik ren als een jong veulen de laatste afdaling naar beneden. Nog een kilometer te gaan op mijn GPS en dan staan daar ineens Chloe en Alex!! Zo gaaf, ze zwaaien naar mij met de knuffels van mijn kids en ik zwaai terug. You’re going fast zeggen ze en ik verklaar dat ik mij geweldig voel. Met zijn drieën rennen we naar de finish, een laatste bocht naar rechts en ik zie Michal en Neequaye al staan. De overwinning is groot, de euforie is groot, de trail is groots. Ik neem de Belt Buckle in ontvangst en omhels iedereen stuk voor stuk. Wat was dit een fantastische ervaring, zo zwaar, zo intens, zo gaaf!! Tevreden plof ik neer in het gras en krijg ik een halve liter bier in mijn handen van Alex! Het is klaar, ik heb het gehaald, ik mag ontspannen!
Number 7 runs immediately after me and I decide he will not finish in front of me. The volunteer had said that another 700m had to be climbed and I scared a bit of by that info, knowing it’s only 10k. But accepting and anticipating is once the law of Stumilak, so I swallow and continue. Arriving at the climb, I look back at me and see that number 7 has already fallen behind. However, I really wanna be at the finish and feel like nothing can stop me now from finishing. I go up with the tongue on the toes at a killer pace and after 45 minutes I reach the summit smiling and grasping for oxygen. What a bitch of a climb only 4k away from the finish. Now it’s my turn to laugh and in my mind, I thank Michal for his unbelievably tough race. Another kilometer or two over the mountain range and then only descending. No pain in the body, none! I’m running as a young foal the last downhill. Another kilometer to go on my GPS and suddenly there’s Chloe and Alex! So cool, they swing to me with my kids hugs and I swing back. You’re going fast they say and I declare I feel great. Together we run to the finish, one last turn to the right and I see Michal and Neequaye already standing at the finish. The victory is great, the euphoria is big, the trail is great. I receive the Belt Buckle and embrace everyone, one by one. This was such an amazing experience, so heavy, so intense, so awesome !! I’m happy to get into the grass and get half a liter of beer in my hands from Alex! It’s done, I’ve got it, I can relax!
Ontzettend bedankt Michal en Anna dat jullie deze trail mogelijk maken en bedankt alle vrijwilligers voor dit fantastische weekend! Polen is een gaaf land, met gave mensen en een fantastische wildernis om in te spelen! Hartelijk dank voor het welkom voelen. Dzięki Polska!
Alle thuisblijvers enorm bedankt voor alle steun gedurende de race. Zo nu en dan de berichten volgend, gaf het mij echt een boost om door te stampen!
Chloe, Alex en Neequaye, jullie hartelijk dank voor het fantastische reisgezelschap, de lol, de biertjes, het vegetarische eten, de bagger slaapplaatsen, de vele uren auto. En voor de volgende keer, dwa dwa piwa!
Marek
Thank you Michal and Anna for making this trail possible and thanks to all volunteers for this fantastic weekend! Poland is a beautiful country, with fun people and a fantastic wilderness to play! Thank you for welcoming us. Dzięki Polska!
All home fans thank you for all support during the race. Occasionally following the messages, It really gave a boost to keep going strong!
Chloe, Alex and Neequaye, thank you very much for the fantastic travel companions, the fun, the beers, the vegetarian food, the shitty sleeping conditions, the many hours in the car. And for next time, dwa dwa piwa!
Marek
50 ingeschreven waarvan 47 verschenen aan de start
14 finishers waarvan 2 vrouwen
Nummer 1 was binnen in 36:06
Nummer 3 overall was een vrouw en was binnen in 38:09
Nummer 6 was Neequaye in 40:44
Nummer 10 was ik in 43:08 (die nummer 7 heb ik in de laatste 10k nog bijna op een uur achterstand gezet)
50 enrolled, of which 47 appeared at the start
14 finishers of which 2 women
Number 1 was in at 36:06
Number 3 overall was a woman and was in at 38:09
Number 6 was Neequaye at 40:44
Number 10 I was in 43:08 (that number 7 finished almost an hour later)
