Het was voor mij een jaar met géén enkele officiële wedstrijd kilometer, maar wat hebben we weer veel mooie, lange en bizarre avonturen beleefd. Naast de vele tussendoor projecten is ook de Titanic Slam afgerond… vier uitdagingen in een jaar die we zelf met de ‘usual suspects’ bedacht hadden. Dit werd de inspiratie voor een nieuwe reeks avonturen voor 2022… de Marvel Slam. Wederom vier routes die, behalve dat ze je serieus op de proef stellen, niet met elkaar te vergelijken zijn. Omdat we graag avonturen samen beleven met anderen hebben we het dit keer breder getrokken en kan iedereen die een beetje snapt waar het om gaat hier ook hun uitdaging in vinden. Het ludieke idee was dan ook om 30 Euro te vragen om deel te nemen aan dit project en de gehele inleg van iedereen zal eind 2022 verdeeld worden over de lopers die alle vier routes elk binnen 48 uur afgelegd hebben op momenten naar keuze. Wat ermee gedaan gaat worden is aan deze finishers… wellicht een biertje drinken… wellicht schenken aan een goed doel.
Helaas gaat een jaar nooit voorbij zonder rimpelingen en is 2021 voor mij een jaar met een hardnekkige peesplaatontsteking onder mijn voet geweest. Dit heeft mij zeker een half jaar in zijn greep gehouden. Nog steeds is het niet helemaal in orde maar ik ben weer ‘up and running’ als het aankomt op kilometers volume. Toe willen geven aan ongemakken is niet des ultra’s en zorgt er bij velen van ons vaak voor dat we achteraf tot de conclusie komen dat het met een beetje minder of anders trainen allemaal veel sneller opgelost had kunnen zijn.
Voor mij is de kilometerteller voor 2021 door deze blessure ergens net boven de 4.600 km blijven steken. Maar zoals ik vaak zeg… “het gaat er niet om hoeveel kilometers je maakt, het gaat erom ‘hoe’ je ze maakt”. Ik heb zelfs het idee dat ik er nog sterker uitgekomen ben. Als je sterker wil worden in de gebieden en het terrein waarin ik graag loop komt het niet aan op veel snelle kilometers trainen maar juist om de behendigheid, het ontwikkelen van reflexen en het vertrouwen dat je in jezelf moet hebben. Ervaring in het herkennen van situaties en het intuïtief kunnen anticiperen is wat hier belangrijk is en ervoor zorgt dat je snel en lang vooruit kunt blijven gaan.
De uitgestrekte gebieden van de Hoge Venen is voor mij één van de meest favoriete loopgebieden. Elke keer is het weer compleet anders… ‘weer’ heeft hier een dubbele betekenis. Het is een erg desolaat landschap wat met slecht weer ervoor zorgt dat je alles uit kast moet trekken om hier te slagen. Ligt er een pak sneeuw dan is het een ongekende sprookjesachtig omgeving waar je geen genoeg van kunt krijgen. Regent en waait het, dan vraag je je af wat je daar te zoeken hebt. Kom je er in de zomer als het warm is dan ga je waarschijnlijk met een tekort aan drinkwater te maken krijgen.
Het is in ieder geval de plek waar de tijd sinds de laatste ijstijd heeft stilgestaan en waar je jezelf in andere tijden waant en tot jezelf komt, zeker als je er nachten gaat doorhalen. De nonsense waar je heel de dag vaak mee te maken hebt is daar ver te zoeken.
Het was ook erg leuk om dit jaar eens als toeschouwer/semi-vrijwilliger bij drie van de vier Legends races aanwezig geweest te zijn en veel lopers gezien te hebben die ik anders zelf nauwelijks meemaak als ik zelf zou deelnemen. Ik heb weer eens wat mensen anders leren kennen. Waarschijnlijk had ik de races zelf wel meegelopen als ik geen blessure gehad zou hebben. Het allemaal van een andere kant meemaken was erg gaaf en vaak net zo ultra als het lopen zelf! De passie en energie die de mensen naast Tim en Frederique, zoals als Pipke Geerts en Bart Stes, in deze races stoppen is ongekend. Uiteraard de rest van de vrijwilligers ook maar ik ga verder geen namen noemen omdat ik er anders ongetwijfeld zal vergeten te benoemen. Dit is wat deze races altijd weer maken dat je je als hardloper soms net even wat verder zult pushen.
Verder heb ik veel hilarische en mooie momenten beleefd met eensgezinde mensen tijdens projecten als De Duinhopper, The Iceberg, KATE, LEO en de vele andere loopjes. Dit jaar ook met mensen waarmee ik nog niet vaker echt gelopen heb. Sommige momenten waren alweer meer naar de achtergrond gedrukt tot ik mijn foto archief zojuist weer eens opentrok omdat ik eigenlijk een paar foto’s zocht die iets vertellen over 2021. Dit werden er zoals gewoonlijk meer dan een paar. Hier een selectie van momenten die voor mij de film weer doen afspelen van een weer erg avontuurlijk jaar met veel afzien en fun.
Ultralopen brengt je zoveel meer dan goede gezondheid, enkel maar wat hardlopen en veel kilometers wegtikken. Vaak krijg ik de vraag wat er leuk aan is om zo verschrikkelijk af te zien maar het is veelal onmogelijk uit te leggen aan mensen die nooit echt eens moeite hebben gedaan om over het randje en verder te gaan. Het is als iemand in de middeleeuwen proberen uit te leggen dat de Aarde niet plat is en dat er nog een hele andere wereld ligt achter die horizon. Daarom… “It’s better to go too far, than not far enough”.
Op naar 2022 en dat we weer nieuwe herinneringen voor het leven mogen maken!
Groet, Maarten
