Hans Coolen stuurde mij vandaag een FB-herinnering van jaren geleden… dit triggerde mij voor een korte retrospective van de afgelopen 7 jaar. Jaren geleden was het namelijk de aftrap naar het verhaal rondom de LT. Het startte toen in december 2015 voor een hele kleine groep mensen met een trainings-/infoweekend waar veel hardlopen en fun aan bod kwam. Ook kwam snel de bewustwording dat er bij dit soort lange barre tochten veel meer komt kijken dan enkel maar hard kunnen lopen. Materiaal, mindset, manier van trainen en wedstrijd approach werden vanaf die dag compleet anders… we dachten goed te zijn in wat we deden en waren dat ook, maar alles wat we dachten goed te doen ging zo de prullenbak in en we begonnen helemaal opnieuw. We zijn nu 7 jaar verder en ik heb alle 6 edities deelgenomen waarvan 5 uitgelopen inclusief de eenmalige 500 km editie… heel veel hebben we meegemaakt en geleerd in aanloop naar en het lopen van deze races. Ik kan wel zeggen dat de referentie rondom het lange ultralopen onder zware omstandigheden en het autonome aspect hieromtrent zich in de België en Nederland heeft doorontwikkeld naar een niveau waar we erg trots op mogen zijn. (@Tim Weißbach, ook in Duitsland net over de grens rondom Aachen hoor).
Omdat er helaas maar één Legends Trail per jaar is zijn we zelf in de afgelopen jaren maar aan het pionieren geslagen en worden er vanuit verschillende hoeken steeds vaker eigen kleinschalige projecten opgezet die vaak grotendeels onder de radar blijven. De LEO en de Duinhopper waren voorlopers hierin tot aan de huidige bijna voltooide Marvel Slam waar vier zware projecten voor het einde van het jaar volbracht moeten zijn.
Het underground karakter van deze niche van zelf opgezette projecten wordt misschien enkel maar begrepen door de mensen die hiermee bezig zijn. Vaak begrijpt het thuisfront zelfs maar moeilijk, of helemaal niet, waarom we dit doen en waarom we steeds weer de grenzen opzoeken van het ‘kunnen’. De essentie van deze ultralopen, de manier van avonturen beleven en het steeds weer verruimen van fysieke en mentale grenzen is ondertussen diepgeworteld in ‘onze’ loopcultuur. Goede voorbereiding, samenwerken in teamverband, op safe gaan als je alleen op pad gaat en leren relativeren is wat je leert. We hebben tot in het extreme met de ‘Empathy Gap’ leren omgaan van cold naar hot en vice versa.
De term ‘Legends Family’ waarmee zowel organisatie, vrijwilligers als deelnemers bedoeld wordt is een hechte club mensen geworden die elkaar altijd weer weten te motiveren in races en misschien ook wel de inspiratie vormt om in het dagelijks leven door te zetten bij tegenslagen, de kleine dingen hebt leren waarderen en om gewoon te ondergaan en doorstaan wat je niet in de hand hebt.
Wat wij doen lijkt ons misschien vaak makkelijk af te gaan maar dat is het zeker niet. We zijn alleen erg verslaafd geraakt aan de voldoening die het ondergaan en volbrengen van deze avonturen met zich meebrengt… het finishen na een slordige 200 km en in de kou bij je auto aankomen op een donkere verlaten parkeerplaats wat de start en finish moet lijken is iets speciaals… er is echt niets heroïsch aan en dat ook zonder finish bogen, muziek en juichende toeschouwers… het is enkel jij of diegene waarmee je de elementen hebt getrotseerd en het project hebt weten te overwinnen… je doet het uiteindelijk toch écht voor jezelf.
Waar het naartoe gaat en hoe het zich verder zal ontwikkelen weten we niet… dat wisten we 7 jaar geleden ook niet. We gaan het over nog eens 7 jaar zien als Facebook misschien weer met een herinnering komt en zullen de nieuwe retrospective dan wel weer opmaken. De strekking van het verhaal zal waarschijnlijk wel weer zijn dat we altijd blijven doorzetten en naar oplossingen blijven zoeken op de momenten dat het uitzichtloos is en onmogelijk lijkt om door te gaan; dat met de avonturen die we beleven maar ook daarbuiten. We zijn ontdekkingsreizigers geworden en het zit in ons DNA om door te blijven gaan. Misschien zijn we dat altijd al geweest, hebben we een manier gevonden om dingen van ons af te zetten en hebben we in de jaren een manier gevonden om te voorzien in onze drive steeds verder te gaan. Daarnaast hebben we ons omgeven met mensen waarmee we deze avonturen kunnen beleven en waarmee we de verhalen later kunnen herbeleven.
We gaan het zien!
Groet, Maarten
