Neergestreken aan het glas heldere meer van Bohinj in Nationaal Park Triglav in Slovenië, zie ik machtige bergen om mij heen. Daar moet ik op, daar moet ik rennen! De verwachting vooraf was om inderdaad op deze camping te geraken en ik heb reeds een paar routes gemaakt en in mijn GPS geladen. Na twee dagen kijken naar de bergen, bepaal ik dat het tijd is voor een verkenningsrondje van 16km met 1000 hoogtemeters. Het concept is heel simpel, gewoon de route op je GPS volgen en een liter water mee en bijvullen op de top bij de berghut. Halverwege de ochtend vertrek ik om de ergste warmte voor te zijn en ik meld mijn vrouw dat ik over een uur of twee, max drie, terug ben. ‘Zie je die top daar boven? Daar ga ik heen. Ik laat het je weten als ik boven ben’.
Na een minuut of tien kan ik geen pad meer vinden en besluit ik dwars door het bos richting het pad te gaan. Even later kom ik in een witte, droge rivierbedding uit en volg ik deze omhoog. Het lijkt mij toch geen pad en ik probeer zo nu en dan om uit de steeds nauwer wordende kloof te komen en een pad te vinden, maar tevergeefs. De meeste stukken moet ik met handen en voeten omhoog. Het is nog prima te doen tot ik bij een nagenoeg verticale wand van een meter of 8 kom. Rechtdoor en linksom is geen optie. Rechtsom is misschien een optie en ik begin mijn beklimming. Ik sta op een meter of drie hoogte en kijk dus al bijna vijf meter naar beneden. De rosten zijn van kalksteen en brokkelen af zodra je ernaar kijkt. Ik inventariseer mijn kansen en het risico en besluit af te dalen. Na een uur ben ik weer waar ik begonnen ben en heb ik slechts 2km erop zitten. Poging twee.
Dan maar het brede pad volgen en hopen dat ik er dan ook kom. Halverwege mijn beklimming zie ik op mijn GPS een pad lopen richting de berghut waar ik heen wil. Afwijkend van mijn eerste idee, dus laat ik mijn vrouw weten dat het een andere berghut wordt en wat mijn huidige coördinaten zijn. O ja, en dat ik er iets langer over ga doen. Ik sla het pad in en merk dat het weinig gebruikt wordt. De begroeiing neemt steeds meer toe totdat er serieuze struiken en bomen op het pad staan. Ondanks dat, is het pad nog steeds te zien omdat het met stenen is aangelegd. Ik struikel en haal beide schenen tot bloedens toe open. Het schiet echt voor geen meter op en ik vervloek de Sloveense bergpadonderhouders. Hadden ze ook niet heel veel beren in Slovenië? Ruiken die dan ook dat bloed aan mijn schenen? Volgen die beren mij nu misschien? Ik stuur snel een berichtje naar mijn vrouw met mijn nieuwe coördinaten en dat het niet opschiet. Na anderhalf uur ploeteren over het zwaar overwoekerde pad kom ik weer op een normaal pad, eindelijk! Ik heb in anderhalf uur 2km afgelegd, gaat lekker! Ik app wat met mijn broer en ik app wat met Maarten dat ik 1200 hoogtemeters heb gedaan en nu lekker naar beneden mag.
Niets gaat deze dag zoals verwacht, er is geen pad naar beneden, het pad gaat omhoog en ik zie op de GPS dat de route naar een heel andere berghut leidt dan ik voor ogen had. Ik kan alleen maar verder lopen of een helikopter bellen, maar zo welgesteld ben ik niet. Ik moet spaarzaam met mijn drinken omgaan en ben verheugd het bordje 30 minuten naar de berghut te zien. Maar op de een of andere manier loop ik verkeerd en mag ik er een flinke lus bij maken. Extra verheugd kom ik uiteindelijk na 4 uren ploeteren en 1 liter water aan bij de hut. Bijtanken en afdalen en na ruim 6 uren ben ik weer herenigt met mijn gezin.
Deze 6 uurtjes hebben mij een hoop bijgebracht van het gebied en ik besluit nog een lange dagtocht te maken. Deze keer liever geen verrassingen of in ieder geval minder verrassingen. Ik kan blijkbaar niet op de GPS routes vertrouwen die ik had gemaakt, dus koop ik een gedetailleerde kaart van het gebied (1:25.000). Ik stippel een route uit over paden die dikker op de kaart zijn aangegeven, om er zeker van te zijn dat de paden begaanbaar zijn. Ik neem meer drinken mee en loop van hut naar hut waarbij ik maximaal 4 uren onderweg ben als het flink tegenzit. Ik neem eten, geld, ehbo, regenjas, tape, mesje, hoofdlamp, extra batterijen en survivalzak mee. En uiteraard een volledig opgeladen telefoon en GPS als back-up voor de kaart. Tevens reken ik op een gemiddelde snelheid van 3km/u op basis van het vorige loopje. De route gaat in sneltreinvaart van 500 naar 2500 meter boven zeeniveau en vervolgens kilometers lang over een bergkam! Dat moet waanzinnig zijn en moeilijk begaanbaar volgens de kaart. De totale route is 50km dus ik reken op een uur of 12. Mijn vrouw ga ik zo nu en dan een berichtje sturen, maar het kan ook zijn dat ik geen bereik heb, dus zij maakt zich pas na een uur of 6 zonder bericht zorgen…
Het is net licht om 6.00u als ik vertrek en al snel mag ik beginnen aan een zigzaggend geitenpaadje met mooie vergezichten en kettingen her en der voor het evenwicht. Ik heb het meteen naar mijn zin en voel mij perfect in vorm. Mijn ontbijt is aan een bergmeertje nadat ik reeds een verticale kilometer erop heb zitten. De omgeving is werkelijk adembenemend en ik verwacht wederom achter elke boom een beer. Beren zie ik niet, maar wel een handvol bergmarmotten, die er hartstikke aaibaar uitzien! Na vier uren klimmen in 13 kilometers kom ik op de eerste serieuze top en heb ik reeds 2 verticale kilometers erop zitten. Het blijkt het drukste stukje van mijn route met een groep Sloveense bergwandelaars. Men snapt geen bal van mijn outfit, wat ik reeds gelopen heb en wat ik nog ga lopen. Blijkbaar ben ik de eerste trailrunner die zij zien. We wensen elkaar een fijne dag en ik start aan de bergkam. Klimmen en klauteren met een serieuze afgrond links en een zeer steile helling rechts. Heel gaaf en ben ik helemaal in mijn element. Zo nu en dan trekken de wolken die Triglav (hoogste berg Slovenië) omringen weg en knipoog ik naar haar. In september kom ik terug om met mijn broer deze berg te bedwingen. Nu kom ik reeds op 2km hemelsbreed van de top. Na uren spelen boven de boomgrens begint mijn afdaling en kom ik naar mijn mening weer in beren gebied. Dichte begroeiing en struiken met besjes…. Maar geen berenpoep te bekennen dus ik blijf rustig. Bij de derde berghut op mijn route neem ik wederom een korte pauze en vul ik mijn drinken aan. Ik bestudeer de kaart nog eens voor de laatste etappe en verwacht dat het nu wel rap zal gaan. De etappe gaat redelijk, maar toch net ff anders dan gepland. Ik blijk een verkeerd pad te hebben genomen en ben genoodzaakt een paar kilometer extra te lopen. Het maakt niet zo veel meer uit omdat alles omlaag gaat en ik ben dolgelukkig met deze dag.
Na iets minder dan 50km en 3400m klimmen en dalen, kom ik weer bij mijn gezin en is het reeds 1830u geweest. Ik heb een geweldige dag gehad en dat had nooit zo goed gegaan als ik die paar dagen ervoor niet alles verkeerd had gedaan!
Marek
