Makkelijk zat, een rondje lopen en dat 42x. Echter was dit rondje 3,85k lang, zaten er een slordige 270 hoogtemeters in en waren grote gedeeltes van het parcours bedekt met modder. Deze info was genoeg om vooraf vast te stellen dat het een loodzware beproeving zou worden.
Donderdag waren Mike en François gestart en vrijdag startte de rest van de club. Helaas had François de race na 8 rondes reeds gestaakt vanwege lichamelijke klachten en liepen we zodoende nog met 7 deelnemers het bergje bij Coo op en neer. Mike, Maarten, François, Olav en Marek voor Nederland, Martino voor België, Tim en Bjorn voor Duitsland.
Het rondje was in te delen als volgt, de trap, middelzware stijging, middelzware stijging met bitchie einde, vlak stukje, lichte stijging tot de top, vlak stuk, middelzware afdaling met gemeen stukje, vlak stuk, net te steile afdaling om lekker te rennen, vlak stuk, middelzware afdaling, de trap.
Ronde 1, 2 en 3 gaan voorbij. Het loopt eigenlijk wel lekker en de mindset is goed. Iedereen behalve Mike, loopt nog een beetje bij elkaar. Mike is een dag eerder begonnen en is ondertussen zo traag als dikke stront geworden. Elke keer als we hem tegenkomen blijft zijn antwoord op de vraag hoe het gaat steevast, ja het gaat, wel zwaar. Van het begin af aan is er bij iedereen een vaste routine. Rondje lopen, bij de auto schrijf je je rondetijd op, wat eten, wat drinken en door. De gedachte dat je nog 38 of 35 rondes moet, is er niet. Het is rondje voor rondje en daarna zie je wel verder.
Ergens in de middag valt er een tweede slachtoffer. Bjorn heeft last van zijn knie en besluit te stoppen. Een paar uur later strompelt hij naar de trein. Gestaag blijft de rest zijn rondjes lopen, soms met zon, soms met regen en zelfs een rondje met een dondervlaag. Maarten, Olav en ik hadden mazzel omdat we precies op het dondervlaagmoment bij de uitkijktoren konden schuilen. Martino was minder gelukkig en pakte de dondervlaag volledig mee wat hem dusdanig deed verkoelen dat hij anderhalf uur in zijn bus ging opwarmen. De rest ging ondertussen door en door en door.
The Iceberg’s honger was echter nog niet gestild en een derde slachtoffer werd geëist. Deze keer moest mighty Mike eraan geloven. In 2021 had hij nog amper hardgelopen en toch kreeg hij het voor elkaar om 28 rondes Iceberg te lopen. De reden dat Mike de handdoek in de ring gooide was simpel. Hij kon niet meer voor- of achteruit. Ook Martino moest eraan geloven. De dondervlaag in combinatie met zijn corona vaccinatie speelde hem parten en Martino verdween weer in zijn bus.
De avond valt, Tim, Olav, Maarten en Marek bewegen zich voort over het bergje bij Coo. Rondje voor rondje, niet te veel nadenkend over de nacht die komen gaat. Tim en Olav lopen alleen, M&M blijven stug samen lopen. De avond gaat over in de nacht en de temperatuur daalt. Iets na middernacht passeren Maarten en Marek de 21 rondes, elke volgende stap is er eentje over de helft. Gedurende de nacht beginnen we zo waar te denken aan een finish van dit maffe avontuur. De weervoorspellingen zijn alleen niet zo lekker met overwegend regen.
Als het weer licht wordt, klaart ook je geest weer op en geeft dat genoeg boost om nog een rondje te lopen en nog eentje en nog eentje. Ons geclaimde rondje bij Coo wordt in de ochtend steeds drukker met dagjes mensen en trail fanaten die het Coo bergje op en neer rennen. Bij deze frisse atleten lijken wij stil te staan met ons 28 rondes in de poten. Het geeft wel wat aanspraak tijdens ons gezwoeg gedurende dag.
Om 11.45u vertrekken Maarten en ik voor de laatste 10 rondes. Tim moet er op dat moment nog 12 en Olav 13. Iedereen zit een beetje hetzelfde in de race. Als we elkaar tegenkomen vragen we hoe het met de benen gaat, terwijl dat een totaal onnozele vraag is als je nooit hoogtemeters traint. Onze quadriceps zijn binnen 24 uur verdubbelt in omvang en onze kuiten staan op springen. Maar het goede nieuws is elke keer weer dat er weer een rondje voorbij is.
Met minder dan 10 rondes te gaan beginnen we voorzichtig te rekenen naar een finishtijd en dat bevalt ons wel. Voor middernacht finishen lijkt haalbaar als we maar niet te veel kloten bij de auto. Rondje lopen, eten en drinken erin gooien, tijd noteren en door! De rondetijden zijn ondertussen opgelopen van 35 minuten aan het begin naar 50-55 minuten in de laatste 10 rondes. Even denken Maarten en ik dat een finish met daglicht mogelijk is, maar al snel beseffen we dat dat niet gaat lukken. Al piepend en krakend zetten we onszelf elke keer weer in beweging om te starten met die verdomde trap gevolgd door een lange klim en een steeds zwaarder wordende afdaling.
Bij het beneden komen van ronde 40, zien we dat Ingo is gearriveerd. (Ingo is voor alle Legends Trail deelnemers die ver genoeg zijn geraakt, een ware zegen.) Hij heeft zijn bus weer bij zich met generator, tosti-ijzer, koffiezetapparaat en meer. Na de begroeting snel een koffie en tosti naar binnen gewerkt van Chez-Ingo en door. Het zijn immers nog maar twee rondes. Elke keer als we een sectie van het rondje gepasseerd zijn, bedenk ik mij dat ik daar nog maar een keer overheen hoef om The Iceberg te finishen. De vaart zit er goed in bij rondje 41, denken we…… Na 56 minuten zijn we weer bij de auto. Half euforisch klappen we er een redbull in en gaan we voor de laatste keer die klote trap op. Halverwege de trap kom ik erachter dat ik mijn hoofdlamp vergeten ben. Snel terug, snel de hoofdlamp op en door. Elke stukje parcours dat we afleggen is voor de laatste keer. Helemaal bovenaan de klim, op de top van het Coo bergje, feliciteren we elkaar. Alleen nog naar beneden. Een kilometer voor het einde vergezelt Ingo ons de laatste meters. Nog een laatste keer dat steile klote trappetje naar beneden en het zit erop! Wat een bizar zwaar avontuur was dit.
Maarten en Marek zijn klaar, maar Olav en Tim mogen nog even door. Terwijl M&M in de kou genieten van hun welverdiende biertje, kruipen Olav en Tim voort. Een uur of twee later verwelkomen we ook Tim bij de finishers club, maar Olav moet toch echt nog even door. Hij ploegt door zijn tweede nacht en dat is heftig. Hallucinaties en falende coördinatie liggen op de loer. Even voor zonsopkomst kunnen we ook Olav welkom heten als finisher van The Iceberg.
Al met al een enerverend avontuur. Nog een keer zoiets? Olav zou zeggen; “Ken je rekenen? Reken er maar niet op.”
11357 hoogtemeters
162 kilometer
8 starters
4 finishers
42 rondes
