Je hoort en leest zo nu en dan wel eens iets over het vele werk dat een Trail organiseren met zich meebrengt. Aangezien ik geblesseerd was de weken voorafgaand aan de Bello Gallico, leek het mij een prima idee om mij aan te melden als vrijwilliger. Vrijdagavond kwam ik aan op locatie en was er weinig hulp nodig waarna ik al snel wat ging slapen. Zaterdag om 4:00 de start van de 160k lopers en hen uitgezwaaid. Uiteraard was ik klaar wakker en bleek ik mij in te kunnen zetten in de keuken. Heel relaxt om als vrijwilliger deel te nemen aan een Trail. Beetje ouwehoeren met bekenden en van onbekenden bekenden maken. Plakje ham op de wrap leggen, doorgeven aan de volgende en weer een plakje ham op de volgende wrap. Ondertussen lopen sommige mensen wel wat driftiger op en neer en wordt er op verschillende schermen gekeken en wat getelefoneerd. Dat zijn de mensen die het organiseren en de mensen die als racedirector fungeren. Zij houden in de gaten of de lopers niet van het pad gaan en als zij dat wel gaan, dat zij niet te lang van het pad blijven. Tevens wordt geverifieerd of alle oversteekplaatsen bemand zijn, of de verzorgingsposten op orde zijn, of het medische team paraat is en op verschillende locaties, of de dropbags reeds ingeladen zijn. En vast nog tal van zaken waar ik geen weet van had en heb. De wraps zijn allemaal opgerold en ik sluit mijn ogen nog even. Zaterdag overdag ben ik er tussenuit gepiept om zelf een stukje te lopen in Blegny. Na het positieve resultaat aldaar, verplaatst ik mij weer snel naar de Bello Gallico om aan mijn vrijwilligersplicht te voldoen. Velen bekenden zitten in de zaal, vrijwilligers en lopers van de 80k die om 0:00 gaan starten. Peter Swager en ik moeten ons om 18:30 melden en ons vervolgens verplaatsen naar een gehucht verderop waar we een paar uur langs de weg moeten staan om een veilige oversteek van de lopers te garanderen. We lossen Hans Coolen en compagnon na een kort gezellig gesprek af en bespreken hoe we de komende drie uren moeten doorkomen onder een lantaarnpaal bij een zebrapad….. Raar dat we daar moeten staan, maar de gemeente heeft dat nou eenmaal verplicht gesteld om een vergunning te verlenen. We nemen onze taak erg serieus en zijn verheugd als de eerste loper zich aandient. Over en weer gegroet en weg is de loper. Hm, das een beetje een deceptie. De volgende loper moeten we op zijn minst iets te drinken verkopen. Zo gezegd zo gedaan en de volgende loper, nummer 6 in het deelnemers veld, neemt een slokje cola.
De Seingevers Peter Swager en Marek Vis 🙂
De daarop volgende lopers weten we ook te paaien met chips, cola, snoep en chocolade. Op positie 9 en 10 komt Maarten samen met Pascal Poulain aan bij ons. Het gaat goed met ze en we maken wat grappen over en weer. Of het goed gaat met de lopers is hier wel redelijk van belang, want wij staan op het 135k punt, waarna de lopers nog 27k voor de boeg hebben. De twee vervolgen hun weg en wij wachten op de volgende loper. Een uur en tien minuten verstrijken totdat Martino bij ons is. Bij hem gaat het niet goed, wat uiteindelijk zal resulteren in een DNF. Nadat Martino is weg gestrompeld valt ons oog op een huis verderop waar een schoorsteen in brand staat. We bellen 112 en alarmeren de bewoner. Die vertelt telefonisch aan de brandweer dat langskomen niet nodig is en dat dit vaker gebeurd. Oke, gekke Belgen…. Na 2 uur en 50 minuten stopt er een auto die verifieert of wij staan waar wij staan waarna hij zegt ons te komen aflossen om 23:00 uur. Huh, dat was toch 22:00 uur? Het schema wordt erbij gehaald en wij hebben ongelijk. We waren eigenlijk wel klaar met de oversteek, maar zitten het extra uurtje ook uit. We vergelijken het maar met het verkeerd lopen bij een ultra waardoor je gratis extra kilometers loopt.
Terug op de start locatie blijken de eerste 160k lopers reeds binnen te zijn en loopt Maarten zijn laatste kilometer, hij heeft een belachelijke eindsprint ingezet en is van positie 10 naar positie 5 gelopen! We genieten van de binnenkomst van de 160k lopers en applaudisseren er op los. Iedere loper moet finishen op het podium en krijgt de medaille als een winnaar van Stef om de nek gehangen! Na net ff te veel biertjes ga ik twee uurtjes slapen in de auto om mij om 5:30 weer met Peter te melden voor onze tweede dienst. We staan wederom bij een oversteek en loodsen deze keer de laatste 160k lopers en een groot deel van de 80k lopers over een ‘drukke’ weg (hoe druk kan het zijn op zondagmorgen om 6:00??) De shift is tot 10:00, maar om 8:30 komt de laatste loper gelukkig voorbij en kunnen we terug naar de start/finish locatie. We zijn helemaal kapot door het slaapgebrek en zien vele vrijwilligers nog druk in de weer met eten maken, finishers verzorgen, medailles uitreiken, checken van verzorgingsposten, oversteekposten, uitvallers ophalen, verwondingen verzorgen en weet ik wat allemaal nog meer! Er gebeurt waanzinnig veel en er heerst een grote mate van saamhorigheid. Ik geef Stef nog snel een hand en zie Tim verder niet. Ik wens iedereen succes en rij uitgeput naar huis.
Ik vond het fantastisch ‘the other site’ te zien en heb bergen respect voor alle vrijwilligers en de organisatie! Een aanrader voor iedereen om zo nu te doen, je inzetten als vrijwilliger bij een Trail! Stef & Tim, was weer een mooi event wat jullie hebben neergezet, dikke pluim!
