Een tijd geleden heb ik voor mezelf eens proberen te beschrijven wat ultralopen voor mij behelst maar later eigenlijk nooit iets mee gedaan. Ultralopen lijkt vaak alsof het allemaal mooi en heroïsch is maar het zijn voor mij juist vaak de minder belichte onderwerpen die enkel ultralopers zullen begrijpen en die het verschil maken tussen hardlopen en ultralopen.
100 km hardlopen is gewoon een lang stuk hardlopen maar is misschien nog helemaal geen ultra… dan zit je racevest nog maar net lekker en strik je je veters nog eens goed om echt te beginnen! Ook de gezelligheidsloopjes waar we met wat eensgezinde lopers ongedwongen een dagje gaan hardlopen en plezier hebben in de natuur zijn niet de ultra’s waar je over het randje en verder gaat van je kunnen en grenzen aan het verleggen bent.
Laten we hardlopen niet met ultralopen gaan verwarren en laten we onszelf niet voor de gek houden dat je al ultra’s loopt als je amper verder dan de marathon gaat.
Het echte ultralopen is in mijn optiek de rauwe, pure en vaak confronterende ellende die je echt meemaakt als je jezelf de kans geeft en ook durft te pushen; ver voorbij de grenzen van elke comfortzone ook. Zo ver dat pas dagen na een ultra-avontuur je beseft dat je voorbij grenzen gegaan bent waarvan je niet wist dat het kon. Het zijn altijd weer de mooie heroïsche verhalen die je leest of voorbij ziet komen in verslagen, op foto’s of in video’s. Ikzelf ben hier ook debet aan maar probeer in verslagen, op foto’s of in video’s altijd wel een idee te geven van wat er speelt en de informatie die ik deel op mijn site is een stukje van de kennis die ik heb opgedaan met mijn ultra avonturen.
Je bent steeds weer op zoek naar het deurtje waarmee je verder komt en elke deur die je door bent is een overwinning en leer je weer iets over jezelf; soms is het moeilijker weer een deur te vinden die je verder brengt. Het zijn de momenten dat je blaren hebt en je voeten ingetaped zijn; je trenchfeet hebt omdat je een dag of langer door natte ellende gaat; je voeten nog moeilijk in je schoenen passen omdat ze dik geworden zijn; je gewrichten langzaam steeds meer vastgeschroefd worden; je pijn in je botten hebt van de constante monotone impact op je gestel; je meer pijnlijke peesjes en spieren aan kunt wijzen dan een fysio voorbij heeft zien komen in zijn hele carrière; je al een dag lang zoekt naar een excuus om te stoppen maar dit niet kunt vinden; je al je kleren aan hebt die je bij je hebt en toch licht onderkoeld raakt en de organisatie niets hiervan laat merken op checkpoints zodat je niet uit de race gehaald wordt en toch door gaat; je rug en liezen open van de schuurplekken van je rugzak en het constante voortbewegen; je lichaam kan het eten nog maar slecht verwerken omdat het langzaam in overlevingsmodus gaat en secundaire processen al aan het uitschakelen is zoals maag en darmstelsel om de primaire processen overeind te houden met het beetje zuurstof en voeding dat je lijf nog kan opnemen of de warmte die het nog kan produceren; je tijdsbesef is ver te zoeken en je kunt enkel nog nacht van dag onderscheiden; de boomstronken en rotsen om je heen komen tot leven en staren je aan; je hebt het idee dat je met meer mensen loopt dan in werkelijkheid het geval is; de donkere bossen om je heen lijken straten met links en rechts huizen en auto’s die weer verdwijnen als je opzij kijkt in de donkere leegte; de stemmen in de verte die je steeds iets influisteren maar er niet zijn; je discussies hebt met je gps apparaat over de route en de paniek je bekruipt als je niet meer weet waar je bent en waar je naar op weg bent; je erger stinkt dan een stelletje zwervers; de onderkanten van je voeten die je nog dagen na een wedstrijd voelt tintelen omdat de zenuwuiteinden teveel geprikkeld zijn geweest door het dagen aan een stuk doorstappen; je na de race nog een dag het gevoel hebt dat je hoofdlamp op je hoofd zit; je zeker een week nodig hebt om terug te resocialiseren in de maatschappij en om je dagelijkse ritme weer een beetje op kunt pakken; je de dagen nadien zo weinig focus hebt dat je na drie regels tekst lezen het verhaal al weer kwijt bent; je nog een week of wat nodig hebt om überhaupt weer zin en energie in hardlopen te krijgen.
Het zijn de momenten dat verborgen instincten en krachten in je naar boven komen en je de kracht geven om verder te gaan dan je voor mogelijk hield. Deze bizarre momenten samen beleven vormt vriendschappen voor het leven. Het zijn de momenten waar je weinig meer kunt verbergen naar elkaar, je geen schaamte meer hebt en elkaars nukken als geen ander kent en respecteert.
De dag nadat je gefinished bent heb je het allemaal alweer deels onderdrukt maar nog niet verwerkt en moeten een hoop indrukken nog een plekje krijgen. Je bent in je nog licht euforische staat van finishen alweer druk op zoek naar nieuwe avonturen. Waarschijnlijk heb je je lijstje met nieuwe haast onmogelijke avonturen al klaarliggen. Dit alles omdat je weer een doel zoekt om naartoe te werken, naar uit te kijken en bovenal verslaafd bent aan die ontdekkingsreis naar onbekende soms confronterende dimensies waar ultralopen je kan brengen.
Dat is voor mij ultralopen… je betreedt een andere dimensie. Je basis is uiteraard hardlopen maar of je dit hardlopen kunt noemen is de vraag. Het is je fysieke en mentale ik tot de grond afbreken en op de bodem van je bodemloze put alsnog een manier vinden om door te gaan. Waarom snapt niemand en enkel jij bent het die dat nog begrijpt, of misschien ook niet meer. Dit uitleggen aan mensen die niet of nauwelijks grenzen hebben overschreden heeft geen zin en je bespaard je vaak de moeite door het niet te doen. Veel plezier, mooie momenten beleven en lachen is er natuurlijk ook bij maar dit is vaak enkel het deel van de momenten die je alsmaar in berichten voorbij ziet komen. De mindere momenten die erbij komen kijken laten mensen al snel weg omdat het vaak minder heroïsch, smerig en soms afbreuk doet aan ego’s van onvermoeibare ultra atleten. De momenten van complete teleurstelling en leegte als je je avontuur om wat voor reden dan ook hebt moeten afbreken, je jezelf of iemand anders hebt zien staan op het randje van omvallen en toch door ziet gaan maakt iets los in je en blijft je bij. Het zijn de momenten die je je herinnert en meeneemt naar volgende ontdekkingstochten en waardoor je steeds weer iets verder komt en sterker wordt.
Voorbij deze grenzen gaan zijn de momenten dat je je realiseert dat je veel meer kunt dan je denkt en leert dat er altijd een manier is om verder te gaan. Ultra-avonturen beleven is een manier om even weg te zijn uit onze beschermende maatschappij bubbel waar we geleefd worden door anderen, veel verplichtingen hebben, waar alles geregeld is en je soms op automatische piloot je dag moet afwerken. Even terug de sluimerende oerinstincten laten spreken en een reis maken naar momenten van eenvoud waar je elke uitdaging kunt overwinnen als je jezelf ertoe zet. “De reis is belangrijker dan de finish” zeggen ze wel eens. Nou ik kan je zeggen dat de finish behalen toch een mooi en soms emotioneel moment van ontlading is. Je bent een enorme ervaring rijker en dat pakt niemand meer van je af.
Ultralopen is jezelf leren kennen.
Ultralopen is ervaring opdoen en kun je niet trainen.
Ultralopen is het vermogen hebben van adaptatie en mentale veerkracht.
“Its better to go too far, than not far enough”
Groet, Maarten
