Ineens loop je weer ergens in België op een avontuur van meer dan 200k genaamd Wolverine. Ik ben samen met Maarten Naaktgeboren en Olav Sammelius op pad om dit monster te verslaan. We zijn voorzien van een racevest met eten, drinken, kleding en de nodige oplapspullen, genoeg om te overleven als het echt een zooitje wordt. Daarnaast moeten we navigeren op horloge en kunnen we gebruik maken van alles wat de dorpjes ons bieden.
We lopen rustig maar gestaag door en pakken met het vallen van de avond een frietje mee in een klein dorpje. Het begint al af te koelen en de hoofdlampen gaan aan. Minder dan 130k te gaan, dus dat valt te overzien. Lopers die ons al voor zijn geweest hebben gemeld dat de tweede helft echt pittig is, maar ik kan mij niet voorstellen dat het ook daadwerkelijk zo is.
Na 15u30m springt mijn horloge op 100k, dat is lekker! Ik reken onszelf alvast rijk en verwacht dat we op zaterdagavond tussen 20.00 en 21.00 wel weer bij de auto zijn. Dat zou betekenen dat we er tussen de 36 en 37 uur over doen om het hele traject af te leggen.
Maar wat blijkt, onze voorgangers hebben geen woord gelogen over de tweede helft. The fun starts! Steile klim omhoog over glibberige kleigrond en iets verderop een zelfde steile klim naar beneden. Olav heeft moeite met de afdalingen, dus het gaat wat langer duren zegt ie. No worries, safety first. De steile klimmetjes blijven komen en ik ga nog een keer goed onderuit. Verder geen pijn, alleen een gekrenkt ego. Al glibberend en glijdend bereiken we de ochtend en ik reken uit dat we maar 26k hebben afgelegd in de laatste 7 uren.
Terwijl de nacht plaatsmaakt voor de dag, begint het te regenen. Gadver daar zit ik echt niet op te wachten. Langzaam wordt alles nat, en koel ik steeds iets meer af. Het eerste stukje beschaving waar we langskomen biedt geen plek om binnen te zitten, dus stappen we weer verder. De klimmetjes zijn iets aangenamer omdat het niet meer donker is, en daardoor komt Olav ook wat soepeler naar beneden. De regenbui is inmiddels voorbij en is veranderd in een lichte miezer, maar dragelijk. Het is bijna 11.00u als we eindelijk bij een broodjeszaak aankomen waar we binnen kunnen zitten, de eerste binnenplek sinds dik 26 uur trailplezier.
Olav en ik bestellen een overheerlijk broodje en wat te drinken. Maarten N hoeft niks, die teert nog op de hele vlaai die ie twee uur ervoor naar binnen schoof! Hij legt zijn hoofd op tafel en is vertrokken. Na een uur zijn we aangesterkt en opgewarmd en klaar voor de laatste 60k, denken we.
De kilometers en enkele minuten slaap zorgen ervoor dat de interpretatie van de kaart op het horloge soms wat traag gaat en we zo nu en dan even verkeerd lopen. Ik herken wel stukken van de route die ik jaren geleden heb gelopen met Maarten S. en Michiel P. Terwijl ik mijn weg terug zoek naar de route herinner ik mij dat we toentertijd gewoon recht door het bos naar een pad zochten, dat is dus precies wat nu de route is. Ik blijf maar navigatiefoutjes maken en de route zoeken en irriteer mij daaraan. Aangekomen in het dorpje Yvoir moeten we via een verlaten spoorlijn onze weg vervolgens. Echter, hoe kom je in godsnaam op die spoorlijn die 6 meter boven de weg loopt. Na enkele minuten heen en weer lopen ben ik het zat en vervloek ik de route, ik ben nu officieel chagrijnig. Gelukkig vind ik ondertussen wel de opgang naar de spoorrails en kunnen we verder. Olav en ik kunnen verder, Maarten N zijn we een uur hiervoor kwijt geraakt toen we verkeerd liepen en hij schijnbaar goed.
Ik loop een paar honderd meter voor Olav en laat mezelf even gaar koken in mijn irritaties. Ik heb deze tijd even nodig om te beseffen dat de irritatie deze route tot een goeie route maakt. De route heeft mij van mijn stuk gebracht en ik heb tijd nodig gehad om te accepteren dat het is wat het is. Met dit inzicht ontstaat er weer een glimlach op mijn gezicht en kan ik mij opmaken voor de laatste marathon.
We komen aan bij een stuk spoorlijn die we 5km moeten volgen. Geen gevaar verder, want deze spoorlijn wordt alleen door hobby machinisten gebruikt. Uiteraard is het wel een irritant stuk, want je moet van biels naar biels stappen of over de puntige spoorstenen. Aangekomen bij de derde spoortunnel zien we een bekende, Maarten N. Hij heeft zijn voorsprong gebruikt om even te slapen en ik besluit zijn voorbeeld te volgen en doe ook voor 5 minuten mijn ogen dicht.
Als we even later de spoorrails verlaten, gaat de hoofdlamp voor de tweede keer aan. Ik heb uiteraard allang uitgerekend dat het geen 20.00-21.00 uur zal zijn dat we klaar zijn, maar eerder 01.00uur. Het tempo is eruit en we bewegen ons traag voort. Soms met elkaar, meestal op gepaste afstand van elkaar in onze eigen bubbel.
Ik geniet van het zijn, het trage bewegen in een onbekend gebied waar niemand op straat is. Met elke stap kom ik dichter bij de auto en of dat nu nog 5 of 6 of 7 uren duurt maakt niet uit. Lastige van de avond is wel dat mijn ogen weer dichtvallen en zodra ik de kans krijg ga ik dan ook op een bankje zitten doe ik een powernap van een minuut of twee.
Ondanks ons trage gehike, raken Olav en ik, Maarten N voor de tweede keer kwijt, maar deze keer loopt hij achter ons. In de chat zien we wel een bericht van hem voorbij komen, dus we weten dat het goed gaat. Met nog een kilometer of 10 te gaan zie ik een perfecte plek om de benen nog even te ontspannen door op de grond te gaan liggen en onze benen over een tuinhek te leggen. Ik schrik na een paar minuten wakker omdat er een paar meter verderop een grote golden retriever zenuwachtig staat te kwispelen en blaffen. De huiseigenaar vond onze slaapplek denk ik niet zo’n goed idee en stuurde zijn hond naar buiten, gelukkig was het geen herdershond.
We vervolgen onze weg en krijgen de laatste twee uren nog te kampen met flinke mist waardoor we in combinatie met slaaptekort de nodige navigatie errors maken. Ondertussen was alles al geaccepteerd zoals het was en krijg je mij niet meer van mijn stuk. Na nog een laatste keer verkeerd lopen, komen we dan eindelijk terug in de bewoonde wereld en leggen we de laatste kilometer over het asfalt af, terug naar de auto.
Daar aangekomen na 40u45min worden we binnen gehaald als helden. Het hele dorp is uitgelopen midden in de nacht om 01:30 en alles is versiert. De lokale pers is aanwezig en onze families en vrienden verwelkomen ons. Olav ontvangt meteen een grote medaille voor het voltooien van de Marvel Slam en we feesten met honderden mensen tot het weer licht wordt.
O nee, wacht dat was in de film. Bij ons ging het anders. 01:30 komen we aan op een verlaten parkeerplaats van een slaperig dorpje. Bibberend van de kou kleden we ons snel om waarna we in de auto gaan zitten en proberen wat bij te slapen in een ongemakkelijke houding met samentrekkende benen. Zodra het licht wordt rijden we afgemat, maar voldaan richting Nederland. Missie volbracht!
Do what we do best!
Marek
Ps Maarten N is een uurtje na ons ook gearriveerd op de troosteloze verlaten parkeerplaats.
